მე-2 საარმიო კორპუსი 23-ე ბრიგადა მე-6 ბატალიონი წიგნიდან "საქართველოსთვის"
ზურაბ მიხეილის ძე ზარანდია დაიბადა 1955 წლის 1 ივნისს,დაბა გულრიფშში.
დამთავრა გულრიფშის საშუალო სკოლა. 1979 წელს დაოჯახდა ბარიატ იბრაგიმოვზე, შეეძინათ ორი ვაჟი-ზაზა და მიხეილი. ბედნიერად ცხოვრობდა და შრომობდა ოჯახი, მაგრამ აფხაზეთში მიმდინარე საომარმა მოქმედებებმა არც ზურაბი დატოვა მშვიდად. 1993 წლის 10 იანვრიდან ზურაბ ზარანდია ირიცხებოდა საქართველოს რესპუბლიკის თავდავცის სამინისტროს მე-2 საარმიო კორპუსის 23-ე ბრიგადის მე-6 სატანკო ბატალიონის მე-2 ასეულში საბრძოლო მანქანის მსროლელად.
ზარანდია ზურაბი მიხეილის ძე, ჩარიცხული იყო საქართველოს თავდაცვის სამინისტროს მე-2 საარმიო კორპუსის 23-ე მექანიზირებული ბრიგადის მე-6 სატანკო ბატალიონის რიგებში სამბრძოლო მანქანის მსროლელად, 1993 წლის 10 იანვრიდან.
აფხაზეთში მიმდინარე საომარი მოქმედებების დროს მან თავი გამოჩინა, როგორც საქართველოს ერთიანობისათვის და დამოუკიდებლობისათვის თავდადებულმა მებრძოლმა. აქტიურ მონაწილეობას ღებულობდა ბატალიონის მიერ ჩატარებულ ყველა საბძროლო ოპერაციაში. იგი პატიოსნად ასრულებდა მეთაურის საბრძოლო დავალებებს და ბრძანებებს. თანამებრძოლებს შორის სარგებლობდა კარგი რეპუტაციით.
1993 წლის 16 მარტს გუმისთის მისადგომებთან შექმნილი საბრძოლო ვითარების გამო 23-ე ბრიგადის ყველა შემადგნელობაში გამოცხადებული იყო განგაში. მე-6 სატანკო ბატალიონის ყველა საბრძოლო მანქანის შემადგენლობა იმყოფებოდა ბრძოლის იმ მონაკვეთზე, რომელიც იმ დროს ეკავა მე-6 ბატალიონს.
საბრძოლო დავალების შესრულების დროს საბრძოლო მანქანა გამოყვანილი იქნა მწყობრიდან მტრის მიერ. რის გამოც მძღოლი და ჭურვის მიმწოდებელი გამოვიდნენ მანქანიდან, ამის შემდეგ შემადგენლობის ორი წევრი პიტავა მურთაზი და ზარანდია ზურაბი მაინც ასრულებდნენ საბრძოლო მოქმედებებს მანამ, სანამ სული ედგათ. მათ აღარ დასტოვეს საბძროლო მანქანა და ბოლომდე იბრძოლეს.
1993 წლის 17 მარტს დაღუპულთა გაცვლაზე აღმოჩნდა, რომ ზარანდია ზურაბისა და პიტავა მურთაზის გვამები ჩამწვარი იყო საბრძოლო მანქანაში.
სამშობლოს დაცვისა და ერთიანობისათვის ბრძოლებში გამოჩენილი მამაცობისა და თავდადებისათვის საქართველოს სახელმწიფოს მეთაურის ბრძანებულებით ზარანდია ზურაბი მიხელის ძე დაჯილდოვებულია „ვახტანგ გორგასლის I ხარისხის ორდენით“ სიკვდილის შემდეგ. დაკრძალულია გულრიფშის რ-ნის დაბა გულრიფშის სასაფლაოზე.
„ ჭიდილი მხეცებთან “ ნუგზარ ქებურია
„ პიტკინის “ ტანკი! ~
23-მე ბრიგადის მე-6 სატანკო ბატალიონის დასავლეთის პოზიციაზე, ზღვის მხარეს, სადაც ბაბუშარელი ხვიჩა თოდუას ასეული იყო გამაგრებული, მოულოდნელად აფხაზ-სომეხთა იერიში მთელი სიმწვავით განახლდა. თავდამსხმელები ავტომატებისა და ყუმბარმტყორცნების წივილითა და ღრიალით, სულ უფრო და უფრო უახლოვდებოდნენ ქართველთა პოზიციებს.
მე-6-ე სატანკო ბატალიონის მეთაურის ვიცე პოლკოვნიკ თემურ ზარანდიას თქმით, საჭირო შეიქმნა პოზიციაზე ტანკის შეყვანა... მან იმწუთასვე იხმო მოადგილე მაიორი ნოდარ ქვილითაია და უბრძანა სასწრაფოდ მიეღო ზომები.
მაიორმა ქვილითაიამ ( ჩაპა ) იმ წამსვე მოძებნა მე-6 ბატალიონის გმირი, გულრიფშელი ტანკისტი, მურთაზ პიტავა, რომელსაც ბატალიონის მეომრები მისი ღიმილიანი მეტსახელით „პიტკინით“ იცნობდნენ...
„ პიტკინის “ შუბლზე ერთი ძარღვიც არ შეტოკებულა. მან გულგრილად მოისმინა მეთაურის მოადგილის მაიორ ქვილითაიას ნათქვამი და ნიშნად იმისა, რომ ყველაფერი გაიგო: თავი დახარა, სწრაფად შეტრიალდა და დავალების შესასრულებლად სირბილით გაემართა...
მასთან ერთად იყვნენ გულრიფშელი ზური ზარანდია და მისი თანასოფლელი კუკური გოგოხია... სამივე ერთი ტანკის ეკიპაჟი იყვნენ... ისინი ომის პირველი დღიდან შედიოდნენ იქ, სადაც ბატლიონის მეომრებს ჭურვები უთავდებოდათ... გამოდიოდნენ, იტვირთებოდნენ და ისევ შედიოდნენ...
16 მარტს, დილიდან ორი გზობა გააკეთეს მათ, მე-4 ასეულის მიმართულებით...
მესამე გზობაზე, ემზარ კვაშილავას თქმით, გულრიფშელი კუკური გოგოხია, რატომღაც არ წაიყვანეს, რაზეც მებრძოლი სულის ბიჭი, მაგრად გაბრაზდა და მთელი ხმით უყვირა განუყრელ მეგობრებს:
- რას მეთამაშებით! თქვე მაიმუნებო, თქვენა!.. - და ხელის სწრაფი მოძრაობით ანიშნა - რა დროს ხუმრობააო!..
- შენ აქ დარჩი! ბრატ! ახლავე მოვალთ!.. - მოგუგუნე ტანკიდან გადმოსძახა „პიტკინმა“ და ისე სწრაფად დაძრა საბრძოლო მანქანა და ისე ელვისებური სიჩქარით გაუჩინარდა, რომ მეგობრებზე განაწყენებულმა ბიჭმა პირის დაღებაც ვერ მოასწრო...
ეს იყო ამ გმირი ბიჭების ბოლო შესვლა მე-6 სატანკო ბატალიონის პოზიციაზე...
„პიტკინის“ ტანკის გამოჩენა სიხარულს გვრიდა მის თანამებრძოლებს, ძალას მატებდათ და უფრო იმედიანად გრძნობდნენ თავს,მაგრამ ახლა სხვაგვარად მოხდა ყველაფერი. მძიმე საბრძოლო მანქანა, როგორც კი მიუახლოვდა მე-4 ასეულის პოზიციას მაშინვე სროლა აუტეხეს აფხაზური მხარის ბოევიკებმა...
თავდამსხმელები ავტომატებისა და ყუმბარმტყორცნების წივილითა და ღრიალით, მხეცებისათვის დამახასიათებელი, ველური ყვირილითა და ყმუილით უახლოვდებოდნენ პოზიციას, სადაც ხვიჩა თოდუას ასეული იყო გამაგრებული...
„პიტკინის“ ტანკმა, მიუხედავად მტრის სიმრავლისა, ელვის უსწრაფესად შეცვალა გეზი და მოიერიშე მტრის მიმართულებით, ჯიუტად გააგრძელა გზა... ცოტაც და გააფთრებული მტრის შუაგულში აღმოჩნდა... გაბრიყვებულ მტერს, რა თქმა უნდა, გაუხარდა მოულოდნელი საჩუქარი და დაუფიქრებლად მიაყარა, ტანკსაწინააღმდეგო ხელყუმბარები...
„პიტკინის“ ტანკი აფეთქდა... კუკური გოგოხიამ კარგად დაინახა ცეცხლში და ბოლში გახვეული თავისი თანამებრძოლების საბრძოლო მანქანა და სასოწარკვეთილებისგან მუხლებზე დაეცა...
ჭურვებით სავსე ტანკის აფეთქების სიმძლავრემ, მთელი გუმისთა ზღვისპირამდე შეაზანზარა...სანამ ყველა ჭურვი არ აფეთქდა, ახლოს მისვლა შეუძლებელი იყო. მოიერიშე მხრიდან ცოცხლად გადარჩენილები უკვე აღარ ყმუოდნენ მხეცების ხმით, რადგან ხვიჩა თოდუას ასეულის მეომრებმა იქვე ჩახოცეს ყველა.
მე-6 ბატალიონის საფინანსო სამსახურის უფროსის, ემზარ კვაშილავას თქმით, მხოლოდ მეორე დღეს, 17 მარტს, ბატალიონის სამხედრო ექიმმა, მაიორმა გადელიამ შეძლო „პიტკინის“ ტანკში ჩასვლა და ერთმანეთს ჩახუტებული მსხვილი და სუსტი ძვლების ნახვა... ისინი ქვისლები იყვნენ...
