მარლენ (ალეკო) ვლადიმერის ძე რურუა იმ ადამიანთა რიცხვს მიეკუთვნება, რომლებმაც სიცოცხლე ზვარაკად შესწირეს სამშობლოს თავისუფლებას.
დაიბადა 1951 წლის 22 აგვისტოს ქ. გაგრაში. დაამთავრა ქ. გაგრის პირველი საშუალო სკოლა. მუშაობდა რუსეთში. 80-იან წლებში რუსეთიდან დაბრუნებული საბოლოოდ დამკვიდრდა გაგრაში. ეს ის დროა, როცა ეროვნული მოძრაობა ფრთებს შლიდა. მალე მარლენი მთელი არსებით ჩაება ეროვნული მოძრაობის ფერხულში.
1992 წლის 14 აგვისტოს დაიწყო ძმათა შორის სამკვდრო-სასიცოცხლო ომი. მარლენი ერთ-ერთი პირველი გაწევრიანდა საქართველოს თავდაცვის სამინისტროს 23-ე ბრიგადის ქ. გაგრის მე-3 ბატალიონში, როგორც რიგითი მეომარი.
იმ ავადმოსაგონარ 1992 წლის 1 ოქტომბერს მტერი ყოველი მხრიდან უტევდა გაგრას. ქალაქი ცეცხლის ალში იყო გახვეული, მარლენი კი იმ ღამით წინა ხაზზე იბრძოდა, დაიჭრა. გვიან მოვიდა სახლში, გამოიცვალა სველი სამოსი, ივახშმა და დაიბარა; ''ჩემი შემცვლელი არ მოვიდა უნდა წავიდეო, ჩემზე არ ინერვიულოთო.'' წავიდა...დილით კი გაგრა დაეცა...
გაგრის აღების შემდეგ მისი თანამებრძოლები იგონებდნენ..''როცა დავრწმუნდით, რომ უთანასწორო ბრძოლაში ვერაფერს გავხვდებოდითო, გადავწყვიტეთ ბრძოლით დაგვეხია უკან, მაგრამ ის ვერ დავიყოლიეთ და იქ დარჩა...''
გავიდა წლები, მხოლოდ წლების შემდეგ გაირკვა რომ ჭურვს ემსხვერპლა ის ტანკი, რომელშიც მარლენი იმყოფებოდა ქ. გაგრის მე-3 მატალიონის მებრძოლებთან ერთად. დაიღუპა ისე, რომ ვერ ეღირსა მშობლების, დების, მეგობრების ცრემლები...
მშვიდად განისვენე აფხაზეთის ღვთისკურთხეულ მიწაში სამშობლოსათვის თავგანწირულო ვაჟკაცო!