27 სექტემბერს დაეცა სოხუმი, 25 სექტემბერს კი მტრის ნასროლმა ჭურვმა იმსხვერპლა გიორგი. 25 წლის ვაჟკაცმა თან გაიყოლია მშობლების, ახალგაზრდა მეუღლისა და ვაჟიშვილის – ბაჩანას სიყვარული – პატარა ბაჩოსი, პირზე მუდამ რომ ეკერა პირმშოს სასიყვარულო სახელი, შინაგანი ჯარის ბატალიონში მყოფი მკერდით ხვდებოდა მტრის ტყვიას, რადგან სჯეროდა, რომ სამშობლოს

დაცვა ბაჩანასათვის მშობლიური, ქართული მიწის შენარჩუნება გახლდათ.

დაღუპვის დღეს მარტო არ ყოფილა. მისი მეგობრები (ისინიც მის გვერდით დაეცნენ), დღეს რომ ერთმანეთის გვერდიგვერდ მხოლოდ სურათებიდან შემოგვცქერიან წარწერით: „გიორგი ოდიშარია, პოლიციის ლეიტენანტი. 25 წლის. ცოლშვილიანი“. „ემზარ ახსიაშვილი, პოლიციის ლეიტენანტი. 25 წლის. უცოლშვილო“.„ბელა თაყაძე, 21 წლის. უცოლშვილო“, მასთან ერთად დაეცნენ ბრძოლის ველზე.

ერთად დაიღუპა სამი ახალგაზრდა პოლიციელი – სამშობლოსათვის გულანთებული სამი ვაჟკაცი. ერთად მსახურობდნენ შინაგან საქმეთა სამინისტროს ქ. თბილისის სამმართველოს სისხლის სამართლის სამძებრო განყოფილებაში; თავიანთი წვლილი შეჰქონდათ დედაქალაქში დამნაშავეობის წინააღმდეგ ბრძოლაში და აფხაზეთში ვითარების გამწვავებისთანავე, 30 მებრძოლთან ერთად, მიაშურეს ბრძოლის ველს. სოხუმს იცავდნენ ჭაბუკები, ესოდენ განსხვავებული ხასიათითა და ტემპერამენტით, ესოდენ მსგავსი თავიანთ მისწრაფებაში – თავგანწირულად დაეცვათ სამშობლოს ღირსება, მშობლიური მიწის მთლიანობა.

სოხუმის დაცემის წინა დღეს შეიწირა მტრის ჭურვმა ჭაბუკები, ასე გულისკრთომით რომ გააცილეს ცეცხლის ალში გახვეული აფხაზეთისკენ დედებმა, მათ შორის გიორგის დედამაც, სულხან-საბას სახელობის პედაგოგიური უნივერსიტეტის ბიბლიოთეკის გამგემ ლანდა გაბისონიამაც; არადა იქ, ფრონტზე, გიორგი ნატკენ ფეხს ძლივს ადგამდა მიწაზე; შინ დაბრუნებას ურჩევდნენ მეთაურები. რჩევა ახლოს არ გაიკარა, სოხუმში დარჩა ბოლომდე. – ვერა, ბიჭებო, ვერ მიგატოვებთო,– იხსენებენ მეგობრები მის სიტყვებს. დიახ, გიორგი ოდიშარიამ იცოდა, რას ეწირებოდნენ მისი თანატოლები, აკი თვითონაც უყოყმანოდ დადგა მათ გვერდით.

პედაგოგიურ უნივერსიტეტში კი ვერ ივიწყებენ ყოფილ სტუდენტს, ფიზიკა“მათემატიკის ფაკულტეტის კურსდამთავრებულ ზრდილ, კეთილშობილ ჭაბუკს, დედის გვერდით მყოფის მთელმა ბავშვობამ და ყრმობამ მათ თვალწინ რომ ჩაიარა; ახსოვთ თბილისის მე-60 სკოლაშიც, სადაც ისეთ ვაჟკაცად ჩამოყალიბდა, სამშობლოს რომ სჭირდება.

..სოხუმის დაცემამდე ორი დღით ადრე დაღუპულს, ვინ იცის, რამდენი სამომავლო ფიქრი და ოცნება ჰქონდა, ჭაბუკი თავისი ერთი სიცოცხლით რამდენი რამის მოსწრებას ფიქრობდა; მთის ნაკადულივით თითქოს კალაპოტში ვეღარ ეტეოდა, საოცრად გამძაფრებული ჰქონდა სიცოცხლის წყურვილი, ყველაფერი სწრაფად სურდა მოესწრო და ეკეთებინა.

დღეს მის მოგონებას სინანული და წუხილი ცვლის. წუხილი დაჰყვება მის ახალგაზრდა ქვრივს – დეას, პატარა ბიჭუნას, რომელმაც 1996 წლის სექტემბერში შეაღო თბილისის პირველი ექსპერიმენტული სკოლის, პირველი კლასის კარი... უნუგეშოა დედის მწუხარება, ახალგაზრდა მეუღლის დარდი; მათთვის ერთადერთი ნუგეში მხოლოდ გიორგის ვაჟიშვილია, რომელიც მამის მაგალითზე გაიზრდება.

„.დღემდე ჩაესმის სოხუმს სამშობლოს ტერიტორიული მთლიანობის დამცველ ქართველ ვაჟკაცთა ყივილი, რომლებიც ღვთისგან ბოძებული ამ დახატული მიწის სიყვარულისა და მისი დაკარგვისთვის ბრძოლაში ერთად წავიდნენ ამ ქვეყნიდან – მამაცნი და საოცრად ლამაზნი.

გია ოდიშარია დაკრძაულია თბილისის საბურთალოს სასაფლაოზე.