გიო მგელაძე ( 3 იანვარი 1969) მსახიობი, რეჟისორი, სცენარისტი. დაბადების ადგილი: ქ. თბილისი.

დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო თეატრალური უნივერსიტეტის კინოსაოპერატორო ფაკულტეტი 1993 წელს.

დამდგმელი რეჟისორია ფილმების: "არა მეგობარო" (1993), "ატუ-ალაბა ოტელ კალიფორნია" (1995), "შვიდი დღე ტიბეტში" (დოკუმენტური, 2002), "ჩემი თვითმფრინავი" (2006), "იმაგო მუნდი" (2012) და სხვ.; სცენარის ავტორია ფილმების: "არა მეგობარო" (1993), "ატუ-ალაბა ოტელ კალიფორნია" (1995), "შვიდი დღე ტიბეტში" (დოკუმენტური, 2002), "ჩემი თვითმფრინავი" (2006), "იმაგო მუნდი" (2012) და სხვ.; პროდიუსერია ფილმების: "შვიდი დღე ტიბეტში"(დოკუმენტური, 2002), "ჩემი თვითმფრინავი" (2006); გადაღებულია ფილმებში: "არ დაიჯერო, რომ აღარა ვარ" (1975), "ფესვები" (1987), "თამაში" (1990), "კაცი საელჩოდან" (ნიკო, 2006) "ჩემი თვითმფრინავი" (2006), "იმაგო მუნდი"(2012) და სხვ. 

მგელაძე ცხოვრობენ  აკეთი, ასკანა, აცანა, ბახვი, ბოხვაური, ბუკნარი, განახლება, გვიმრალაური, გოგოლესუბანი,  გორაბერეჟო, დვაბზუ, ერკეთი, ვაკიჯვარი, ვანი, ზომლეთი, კონჭკათი, კოხნარი,  ლაითური, ლანჩხუთი, ლიხაური, მაკვანეთი,  მთისპირი, მელექედური, მთისპირი, ნარუჯა, ნატანები, ნიგვზიანი, ნიგოითი, ოზურგეთი, სილაური, სუფსა, ფამფალეთი, ფარცხმა, ქვენობანი, ქვიანი, ღრმაღელე, შუა ფარცხმა, შემოქმედი, შუხუთი, ჩაისუბანი, ჩიბათი, ჩოხატაური, ცხემლისხიდი, ძიმითი, ჭყონაგორა, ხევი, ჯურუყვეთი

http://www.geogen.ge/ge/treasurege/78/4315/

რეჟისორ გიო მგელაძეს ბევრი რამ აქვს გასახსენებელი და მოსაყოლი. სულ მოგზაურობს და უამრავი მეგობარი ჰყავს. სამწუხაროდ, ბავშვობის ძმაკაცების უმრავლესობა ახლა სხვა რეალობაში ცხოვრობს. თავისუფალ და ლაღ თაობას მოულოდნელად ცეცხლი ყველა მხრიდან გაუხსნეს. თბილისში ყველაფერი დაილეწა და აილეწა. უამრავი ნიჭიერი ადამიანი დაიღუპა...… რატომ გახდა პავლე ინგოროყვას დასაფლავება დავის საგანი

- ფოტოზე მამაჩემის მამაა, ვის სახელსა და გვარსაც ვატარებ, სწავლობდა და ცხოვრობდა ბელგიაში, ანტვერპენში. ამ ქალაქში მოიყვანა გერმანელი ცოლი. დაბრუნდა საქართველოში მეუღლესა და შვილთან - ვალოდიასთან ერთად. 

სამწუხაროდ, ცოლი ტუბერკულოზით გარდაეცვალა. მოგვიანებით ცოლად ითხოვა მამაჩემის დედა. მერე დახვრიტეს ბაბუა. ბაბუა რომ წაიყვანეს დასახვრეტად, ერთმა კარგმა ''ენკავედეშნიკმა'' ბებიაჩემი მინიმუმ გადასახლებას გადაარჩინა. მის წასაყვანად რომ მოვიდნენ, საბუთში, რომლის მიხედვითაც ბებია უნდა გადაესახლებინათ, ერთი ასო შეცდომით ეწერა, ''ენკავედეშნიკმა'' თქვა, იქნებ, ეს ის ოჯახი არაა, რომელიც უნდა წავიყვანოთო. ალბათ, შეეცოდა სამი შვილის დედა. წავიდნენ და მას შემდეგ ხალხის მტრების შვილებს შეეშვნენ, აღარ ასახლებდნენ... დედაჩემი პავლე ინგოროყვას შთამომავალია. ჩვენ ახლა მის დატოვებულ სახლში ვცხოვრობთ. პავლე ინგოროყვას, გუგული მგელაძეს და მე გვაქვს ერთი ბინა. ბაბუას არქივის 80% სახელმწიფოს, კერძოდ, ლიტერატურის ინსტიტუტს ვაჩუქეთ. ის განძი შეუფასებელია. თუმცა ახლა ზუსტად გავარკვიე, რომ ყველაზე დაბალი შეფასებითაც კი ის, რაც ჩვენმა ოჯახმა სახელმწიფოს ჩააბარა, თხუთმეტი მილიონი ლარის ღირებულების გახლავთ. მომდევნო ფოტო პავლე ინგოროყვასა და ჩემს დასთან, ქეთინოსთან ერთად მაქვს გადაღებული.

- როდის გადაეცით სახელმწიფოს პავლე ინგოროყვას არქივი?

- ეს მოხდა პავლე ინგოროყვას ცხოვრებაშივე. 1983 წელს ბაბუა 90 წლის ასაკში გარდაიცვალა. მწერლები ამბობდნენ, რომ დიდუბის პანთეონში უნდა დაკრძალულიყო, აკაკი ბაქრაძე, რეზო თვარაძე, ზვიად გამსახურდია, მერაბ კოსტავა მიიჩნევდნენ, რომ მთაწმინდაზე უნდა დაგვეკრძალა. მე მერვე კლასში ვსწავლობდი ამ დროს და ჩემს სიტყვას გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდა ოჯახში და არა მარტო ოჯახში. ამ საკითხში მაშინ ჩავერიე, როცა კომუნისტებმა გადაწყვიტეს, რომ დიდუბეში დაეკრძალათ და მეორე მხარე ფიქრობდა, პროცესია რომ დაიძვრებოდა, მთაწმინდის გზას დასდგომოდნენ და იქ დაესაფლავებინათ. მაშინ ვთქვი, სათამაშო ხომ არაა, ცხედარია-მეთქი. დიდუბის ეკლესიაში დაიწერა თამარ მეფემ ჯვარი და დიდუბის პანთეონში თუ დაიკრძალებოდა ბაბუა, ამით რა დაშავდებოდა. მწერალთა კავშირიდან დიდუბის პანთეონამდე პავლე ინგოროყვა ხელით მივასვენეთ. დიდუბის პანთეონის კარიბჭიდან მამაკაცების მაგივრად კუბო საფლავამდე ქალბატონებმა მიასვენეს. ასეთი რამ საქართველოში მხოლოდ ორჯერ მოხდა. პირველად ნიკოლოზ ბარათაშვილს მიაგეს ასეთი პატივი. იხილე რეიტინგის სტატია სრულად