სულ ვიზიტორი : 61033445238
განთავსებული სტატია : 10420

მთავარი იუბილარი/ ხსენება

აფხაზეთი სამაჩბლო 1990წ-დან მებრძოლები ვეტერანები შსს
აფხაზეთის ომი
გელა შამანაური (გველეშაპა) გარდ.1993 ზემო კინდღიში ოჩამჩირე დაბ. მცხეთა გელა შამანაური (გველეშაპა) გარდ.1993 ზემო კინდღიში ოჩამჩირე დაბ. მცხეთა
ბმულის კოპირება

აფხაზეთის ომი

გვარი შამანაური სია

მცხეთა გამოჩენილი ადამიანები სრული სია

4       ბეჭდვა

გელა შამანაური (გველეშაპა) გარდ.1993 ზემო კინდღიში ოჩამჩირე დაბ. მცხეთა

გელა შამანაური (გველეშაპა) გარდაიცვალა 01.06.1993 ზემო კინდღიში

1992-1993 თეთრი არწივის საარტილერიო დივიზიონი წიგნი აფხაზეთი http://mematiane.ge/product-details.php?id=6165

დაიბადა 1964 წლის 16 აპრილს დაბა ზაჰესში. 
ჩვენს საარტილერიო დივიზიონს დიდ ყურადღებას
უთმობდნენ მეთაურობაშიც. გრძნობდნენ, რომ საკმაოდ
მობილური და ქმედითუნარიანი ჯგუფი ჰყავდათ. ამიტომ ახალ
ტექნიკასაც ხშირად გვიგზავნიდნენ. მძღოლი, რომელიც
ტექნიკას ჩამოიყვანდა, უმთავრესად რჩებოდა საბრძოლველად.
შეგახსენებთ, რომ ყველა მოხალისეები ვიყავით და
ძალდატანებით არავინ არ მსახურობდა. სრული უფლება ჰქონდა
ყოველ წევრს, სახლში წასულიყო, მაგრამ ის დიდი პასუხისმგებლობა, რომელსაც თითოეული ჩვენთაგანი ქვეყნისა და
ერთმანეთის მიმართ განიცდიდა, ამის უფლებას არ გვაძლევდა.
გარდა ამისა, არ შეიძლებოდა იმ ნდობის შებღალვაც,
რომელიც მთავარსარდლობამ და ჯარმა მოგვანიჭა. წარმოგიდგენიათ, ერთ დღეს ყველა სახლში რომ წამოვსულიყავით და
გამოგვეცხადებინა: აღარ გვსურს ომიო.
მეთაურობა უეცრად დაკარგავდა ფრონტზე არტილერიას და
რაც ყველაზე ცუდი იქნებოდა, ქვეითი ჯარი დაკარგავდა იმედსა
და რწმენას.

ასევე ფიქრობდა სხვა შენაერთის ხალხიც. ჩვენც ცუდ დღეში
ჩავცვივდებოდით, სატანკო, საზენიტო ან ქვეით ჯარს რომ
გამოეცხადებინა ბოიკოტი ომის დროს. მეტ-ნაკლებად ერთმანეთს ვავსებდით და ერთმანეთის იმედად ვიყავით.
ერთ-ერთ ასეთ რგოლს ჩვენს საბრძოლო მოქმედებებში
მძღოლები წარმოადგენდნენ. მართალია, მათ ცალკე შენაერთი არ
ჰქონდათ, მაგრამ მიმაგრებულნი იყვნენ ფრონტზე მოღვაწე
რომელიმე ჯგუფს.
შეიძლება ინტენსიურად უშუალო საბრძოლო მოქმედებებში
არ იღებდნენ მონაწილეობას, მაგრამ მერწმუნეთ, საკმაოდ
სახიფათო გზებზე უწევდათ გადაადგილება.
- 136 -
იმის გამო, რომ ქართულ მხარეს ფრონტზე მებრძოლთა
რაოდენობა არ ჰყოფნიდა, გზები საკმაოდ დაუცველი იყო.
რამდენიმე კილომეტრის გავლა ალალ-ბედზე გიწევდა კაცს.
ჩვენი სამხედრო მანქანის საბარგული და ზედ გადაფარებული,
ე.წ. „ტენტი“, საცერივით იყო დახვრეტილი ტყვიებისგან.
სიმართლე უნდა ითქვას, რომ არც დაჭრილი და არც დაღუპული
ჩვენს დივიზიონს ამის შედეგად არ გვყოლია, მაგრამ საოცრად
ცუდი შეგრძნებაა, როცა ვიღაცის სამიზნეს წარმოადგენ, მით
უმეტეს, თუ ჭურვებით სავსე მანქანაში ზიხარ.
ამიტომ სატვირთო მანქანის პროფესიონალი მძღოლი ყველა
შენაერთისთვის საგანძურს წარმოადგენდა. ფრონტის ხაზზე არ
იყო ია- ვარდით მოფენილი გზები. დღესდღეობითაც ვერ
ვეღირსეთ ნორმალურ გზებს და ხომ წარმოგიდგენიათ ფრონტის
ხაზი, სადაც ყოველ დღე ტანკი დადის, ჭურვი ფეთქდება, სახლი
იწვის, ხე და ელექტროგადაცემის ხაზი იქცევა, რა მდგომარეობაში იქნებოდა გზები. დაამატეთ გეოგრაფიულად საკმაოდ რთული
რელიეფი, ზამთარი, სიცივე, თოვლი, ტალახი, პლუს გზაზე
ჩადებული ნაღმები და მიხვდებით, ასეთ გზებზე მრავალტონიანი მანქანით სიარული რას წარმოადგენს. ჩვენი ბიჭები კი
მაქსიმალური სიჩქარით დაქროდნენ.
ერთ-ერთი ასეთი მძღოლი,
რომელიც ჩვენს დივიზიონში
გაწევრიანდა, გელა შამანაური
იყო.
გელა თბილისში, ზაჰესის
დასახლებაში, ცხოვრობდა. ორი
პატარა ბავშვის მამა გახლდათ. ეს
რომ გავიგეთ, არაფრით არ
ვტოვებდით, სახლში ვაბრუნებდით, მაგრამ გელამ მოკლედ
მოგვიჭრა: მე ერის წინაშე რაღაც
- 137 -
დონეზე უკვე მოვიხადე ვალი - ორი ბავშვი მაინც მყავს, თქვენი
კი გამკვირვებია, უცოლშვილო ხალხი აქ რომ ათენ-აღამებთო.
არ დაგვმორჩილდა: სხვა მიზეზი მითხარით, რატომ არ
მტოვებთ თქვენთანო.
სხვა მიზეზი მართლა არ გაგვაჩნდა. დივიზიონის ბიჭების
ნაწილი ზაჰესიდან იყო და გელას ბრწყინვალედ იცნობდა.
აღიარებდნენ, მაგაზე პატიოსანი და მშრომელი კაცი არ
არსებობსო. გარდა ამისა, გელა თავისი საქმის უბადლო პროფესიონალი იყო. ჩვენ კი ლევან ავაქოვი დაგვეღუპა და ძლიერი
მძღოლი ნამდვილად გვჭირდებოდა.
ყველა ამ სიკეთესთან ერთად იგი არნახულ ფიზიკურ ძალას
ფლობდა. მოგეხსენებათ, არტილერიაში ვიყავით და სულ მძიმე
ყუთებთან გვქონდა საქმე. გამოცდილი ბიჭები იღლებოდნენ და
ახლადმოსულ გელას დაღლაც კი არ ეტყობოდა. ამ ფაქტმა ბევრის
ყურადღება მიიპყრო.
დავინტერესდით:
- გელა, შენ რა, დაღლას ვერ გრძნობ, თუ მართლა არ იღლები ?
გელას გაეცინა და გვითხრა:
- მე, ბიჭებო, პროფესიონალი შტანგისტი ვარ, ტრავმა მივიღე
და ვეღარ გავყევი სპორტის ამ სახეობას - შემდეგ კიდევ
დააყოლა:
- თქვენ კი ნაღდად მაგარი ვარჯიში მოგისწრიათ, არ მეგონა,
თუ ბიჭებს ამდენი მუშაობა შეგეძლოთო.
ერთ-ერთი მუშაობის დროს წამოსცდა: ორი დრაკონის ძალა
მაქვსო. ჩვენც მეტი რა გვინდოდა - „გველეშაპა“ შევარქვით.
- 138 -
***************************
მეორე მძღოლი რომელიც
დაგვემატა, იყო ვანო სააკიანი. ამ
ბიჭს რეკომენდაცია ჩვენმა სომეხმა
ძმებმა გაუწიეს. თბილისიდან პირდაპირ ჩვენს საარტილერიო დივიზიონში მოიყვანეს. განსაკუთრებული ადამიანი გამოდგა ვანო. გარდა
იმისა, რომ ჩინებული მძღოლი იყო,
ბრწყინვალედ ერკვეოდა ტექნიკაში.
საველე პირობებში ბოლომდე შეეძლო დაეშალა ნებისმიერი მანქანა და
შემდეგ ისევ აეწყო. ეს არა მარტო
სავალ ნაწილს ეხებოდა, არამედ
მანქანის ძრავსაც.
ცოტა ხანში შორს გაუვარდა სახელი ვანოს. ასეთი სპეციალისტი ფრონტზე არ არსებობდა და უნდა გენახათ, ხალხს
საიდან აღარ მოჰყავდა სამხედრო მანქანები ჩვენს პოზიციაზე.
ვანო საკმაოდ მშვიდი ხასიათის იყო, მაგრამ ხანდახან ჩაილაპარაკებდა:
- მე აქ მანქანების სარემონტოდ მოვედი, თუ საომრადო.
ზოგიერთს კი ძალზე სასაცილოდ მიმართავდა:
- ძმაო, მომიტანე მანქანის ნაწილი და გავაკეთებ, მე აქ „ატეკის“
უფროსი კი არ ვარ, ვერ ხედავ ტყეში ვზივარ.
- ე, ბიჭო, ძმურად, იქნებ მოუხერხო რამე, - არ ეშვებოდა ხალხი.
ჩვენ კი ამაზე სიცილით ვიგუდებოდით.
ვანო სააკიანი ქართულად უაქცენტოდ საუბრობდა. კოცონთან ყოფნისას ერთი-ორჯერ ქართული ლექსი ისე წაიკითხა, რომ
მივხვდით, ვანო უბრალო მძღოლი არ უნდა ყოფილიყო. დავინტერესდით. გამოდგა, რომ ვანოს დედა ქართველი ქალბატონი
- 139 -
ყოფილა და თან სიტყვის მხატვრულად თქმის ოსტატი. მოგვიანებით, როცა ეს ქალბატონი გავიცანით, გავოგნდით ისე ოსტატურად წარმოსთქვამდა ლექსს.
ალბათ, ეს ბუნებრივად უნდა გქონდეს ადამიანს, თორემ არა
მგონია, ამის სწავლა შეიძლებოდეს. ლექსის წარმომთქმელი
ბევრი არტისტი მყავს ნანახი, სიტყვის მხატვრულად თქმის
ოსტატი კი სულ ერთი-ორი ვიცი და ეს მართლაც ხელოვნების
განსაკუთრებული დარგია.
ტრაბახი გამომდის, მაგრამ ხომ ხედავთ, როგორ საზოგადოებასთან ერთად ვიბრძოდით და ვათენ-ვაღამებდით კოცონთან.

მართალია, ცოტა მოგვიანებით, მაგრამ ფიზიკოსთა რიგებშიც
დაგვემატა კაცი. მამუკა კაჭკაჭიშვილი, გარდა იმისა, რომ ფიზიკოსი იყო, მას ასპირანტურის
დამთავრებაც მოესწრო. იგი
ირაკლი ქიმერიძესთან ერთად
კომაროვის ფიზიკა-მათემატიკურ
სკოლაში სწავლობდა, ხოლო ბესო
კივილაძე უნივერსიტეტში გაიცნო.
არტილერიაში ოპტიკური
ხელსაწყოების გამოყენება შევასწავლეთ, თორემ ტოპოგრაფია და
გათვლების მათემატიკური ნაწილი მისთვის არანაირ სირთულეს არ წარმოადგენდა.
- 140 -
ასეთი ცნობისმოყვარე ადამიანი მე ცხოვრებაში არ მყავს
ნანახი. ყველაფერი აინტერესებდა. ყველაფრის შესწავლა სურდა.
ვინ იყო ამის წინააღმდეგი, მაგრამ ამის გაკეთება ერთდროულად
სურდა.
წარმოგიდგენიათ, ორი დღის წინ გაწმენდილი ქვემეხის
ხელახლა დაშლას, დაზეთვას და აწყობას გვთხოვდა. ხანდახან
ისეთი რამის დაშლას მოითხოვდა, სიცილით ვიგუდებოდით.
ყველგან შეძვრებოდა, ყოველ კუთხეს მოედებოდა და ზედმეტ
სახელსაც ერთ-ორ დღეში გამოჰკრა ხელი. ჩვენს მამუკა კაჭკაჭიშვილს „ხუთკუნჭულა“ შევარქვით.
თავისი უნიკალური თვისებებისა და, უდავოდ, დიდი
ცოდნის წყალობით ხუთკუნჭულამ რამდენიმე დღეში ყველა
იარაღი შეისწავლა თავისი ძლიერი და სუსტი მხარეებით. ასე
რომ, უმოკლეს ვადაში სრულყოფილი არტილერისტი გაჩნდა
ჩვენს გვერდით.




კონტაქტი Facebook

საიტი შექმნილი და დაფინანსებულია დავით ფეიქრიშვილის მიერ, მოზარდებში ისტორიული ცნობადიბოს გაზრდის მიზნით.

დავით ფეიქრიშვილი
დავით ფეიქრიშვილი ატვირთა: 16.03.2021
ბოლო რედაქტირება 01.01.1970
სულ რედაქტირებულია 0





მფრინავი, პილოტი, აფხაზეთი სამაჩაბლო, გარდაცვლილი ვეტერანი

2 0

შავნაბადას ბატალიონი გარდაცვლილი მებრძოლები, ვეტერანები

2 0

აქვსენტი (ტასო) ნაჭყებია 1963-1993წწ. გარდ. სოხუმი დაბ. სოხუმი აფხაზეთი

7 0


სამაჩაბლო 2008 გარდაცვლილ მებრძოლთა სია ფოტომასალით რეგიონის, ქალაქის, სოფლის მიხედვით.

2 0


სამაჩაბლოში გარდაცვლილი მებრძოლთა სრული სია 01-16 აგვისტო 2008 წელი

2 0

შინაგან საქმეთა სამინისტრო რედ. ირმა ირემაძე

2 0