ჩანქსელიანი სოზარ კატურბეს ძე დაიბადა 1945 წლის 15 დეკემბერს.

1992 წლის 18 აგვისტოდან 1992 წლის 12 სექტემბრამდე მონაწილეობდა საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისათვის ბრძოლაში, აფხაზეთში. იბრძოდა გაგრის ბატალიონის II ასეულის I ოცეულში, რიგით მსროლელად.

დაიღუპა 1992 წლის 12 სექტემბერს, საბრძოლო მოქმედებების დროს.

ჩანქსელიანი სოზარი ვალმოხდილი წავიდა ამ ქვეყნიდან, ის იარაღით ხელში სიცოცხლეს ბოლო წუთამდე იცავდა საქართველოს ტერიტორიულ მთლიანობას.

შენ გმირი ხარ!

'' ჩვენ შეიძლება ბრძოლაში მოვკვდეთ, მაგრამ არც მაშინ ვტოვებთ სიცოცხლეს''.

1992 წელი, მაშინ სიკვდილი მინდოდა . . . . რომ არა უხილავი ხმა, რომელიც შორიდან ჩამძახოდა, “შენ სიკვდილის უფლება არა გაქვს“, “შენ სახელოვანი შვილები უნდა გაუზარდო ქვეყანას, აი ამ ხმამ, ამ შეძახილმა, მომიყვანა დღემდე.

23 წელი გავიდა, რამდენი შიმშილი, რამდენი სიცივე, რამდენი გაჭირვება . . . მაგრამ ბრძოლა შვილების გადასარჩენად არ შემიწყვეტია, მიზანს მივაღწიე, ნამდვილად გაუზარდე სამშობლოს სახელოვანი შვილები, ეს ქალაქის მერიასაც არ გამოპარვია და 2005 წელს ღირსეული დედობისთვის სიგელით დამაჯილდოვა.

სოზარ! შენი შვილები დღეს თავიანთ ბუდეში ზიან, ქმარშვილთან ერთად. ძალიან ბედნიერები არიან, უკვე 9 შვილიშვილის ბაბუა ხარ, თეას პატარას შენი სახელი ჰქვია. ხშირად გიგონებენ, როგორც საუკეთესო მამას, შენით ამაყოფენ, მე მჯერა, რომ არასოდეს დაგივიწყებენ და თაობიდან თაობას გადასცემენ შენი გმირობის ამბავს.

მე უკვე შემიძლია ვთქვა, რომ სიკვდილის აღარ მეშინია, რადგან ვალმოხდილი მივდიცვარ ამ ქვეყნიდან 9 შვილიშვილის ბებია. როცა იქნება დღეს თუ ხვალ, მოვალ შენთან! და მოგიყვები მიზნის მიღწევისათვის რამდენი ჯოჯოხეთი გამოვიარე ფრთა მოტეხილმა, უშენოდ, რომ მიმეღწია დასახულ მიზნისათვის.

მე! დავიტანჯე პირველი გრძნობით,

მე! შენს სიყვარულს არ გავცვლი სხვაზე

ჩვენს დაუვიწყარ ფსევდონიმს “მარი“-ს

სისხლით დავიწერ კუბოს ფიცარზე.

მანანა ხურციძე-ჩაქსელიანი.