მთარავარი ფოტო რომან გალაზიკა
II საარმიო კორპუსი, სრული სია. წიგნიდან "საქართველოსთვის"
ლიუსიკ იგორის ძე ტკაჩუკი იყო უკრაინელი მოხალისე,რომელიც ირიცხებოდა საქართველოს რესპუბლიკის თავდაცვის სამინისტროს მე-2 საარმიო კორპუსის სამხედრო-საზღვაო ძალების ჰიდროფიზიკური გაზომვების ინსტიტუტ „ატოლში“ მსროლელად.
ლეონიდ ტკაჩუკი _ უკრაინული სამხედრო-პატრიოტული ორგანიზაცია უნა-უნსოს წევრი.
იგორ მაზური_ ‘’უნა უნსოს’’ მებრძოლი, ლეონიდ ტკაჩუკის თანამებრძოლი_ ლეონიდი კიევში დაიბადა, მაგრამ მშობლების დაშორების შემდეგ, მამასთან_იგორთან ერთად, ლვოვში ცხოვრობდა. ლეონიდი მამასთან ერთად, იმ უკრაინელი მებრძოლების პირველივე ნაკადს ჩამოყვა, რომლებიც 1993 წლის ივნისის ბოლოს, საქარველოში, აფხაზეთში საომარ მოქმედებებში, ქართველა დასახმარებლად ჩამოვიდნენ. თხუთმეტამდე მებრძოლი ჩვეულებრივი თვითმფრინავით ჩამოფრინდა, რადგან უკრაინის სახელმწიფო, სამხედრო თვალსაზრისით, ოფიციალურად, არ ეხმარებოდა მაშინ საქართველოს. ეს, შეიძლება ითქვას, მოხალისეების დონეზე გაწვდილი დახმარების ხელი გახლდათ სამხედრო-პატრიოტული ორგანიზაციის, უნა-უნსოს წევრების მიერ. მეც ამ ორგანიზაციის წევრი ვიყავი. თუ სახელმწიფოები მაშინ ტრიბუნებიდან ხმამაღალ განცხადებებს აკეთებდნენ, რომ მიიღებდნენ რეზოლიციებს, დაგმობდნენ საომარ მოქმედებებს საქართველოს წინააღმდეგ და საერთაშორისო თანამეგობრობას ‘’ფეხზე დააყენებდნენ’’, ჩვენმა ორგანიზაციამ განაცხადა, რომ უნდა აგვეღო ხელში იარაღი, წავსულიყავით და ქართველი ძმების გვერდით, საქართველოს ერთიანობა დაგვეცვა. ამით ქართველებს დავანახვებდით, რომ ჩვენ არა მხოლოდ ვლაპარაკობდით, არამედ ვმოქმედებდით და მზად ვიყავით, ბრძოლის ველზე მოვმკვდარიყავით საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისათვის. ლიონია ჯერ მხოლოდ 18 წლისა იყო. დაღუპვამდე ერთი დღით ადრე შეუსრულდა 19 წელი. იმ დღეს სოფელი შრომა ავიღეთ და იქიდან კაზაკები, კავკასიელი კონფედერატები და სომხები განვდევნეთ. ეს იყო 1993 წლის 17 ივლისი. 18 ივლისს კი, ლეონიდს, 19 წელი შეუსრულდა. სხვადასხვა საჩუქრები ვაჩუქეთ, მახსოვს, ვისაც რა მოგვეპოვებოდა_ ლამაზი დანები და ის ნივთები, რომლებიც მოწინააღმდეგე მხარემ გაქცევის დროს დაყარა. 7 რუსი ჯარისკაცი დარჩა ბრძოლის ველზე.. მეორე დღეს, როცა რუსები შეტევაზე გადმოვიდნენ, შეტევის პირველივე წუთებში, რამდენიმე ქართველი მებრძოლი დაიღუპა. ჩვენთან ახლოს იდგა ახალციხის ბატალიონი. ამ დანაკარგების შემდეგ, ბატალიონმა, უკანდახევა დაიწყო; ჩვენი ალყაში მოქცევის საშიშროება იდგა და ბრძოლით უკანდახევა დავიწყეთ. ლიონია ჩვენს რამდენიმე მეგობართან და მეთაურთან _ ვალერი ბობროვიჩთან ერთად იყო, რომელმაც, მოგვიანებით, აფხაზეთში ჩვენი შენაერთის ბრძოლების შესახებ წიგნიც კი დაწერა და მასში, ეს ეპიზოდიცაა აღწერილი... მე ორ ქართველ და ორ უკრაინელ მეომართან ერთად, მარჯვენა ფლანგზე ვიბრძოდი, ლეონიდი კი_ მეთაურთან და ჩვენს მებრძოლებთან ერთად_ მარცხენა ფლანგზე. დავინახე, როგორ გადარბოდნენ ისინი ერთი სახლიდან მეორეში, როგორ აფეთქდა რამდენიმე ნაღმი, რის შედეგადაც, ლიონია მძიმედ დაიჭრა. ჩვენს მეთაურს კი ტყვიამ ხელი გაუგლიჯა_ იდაყვში მოხვდა და მძიმე ჭრილობა ჰქონდა. დავიწყეთ დაჭრილების გამოყვანა. ამ დროს, ლეონიდს ტყვია მოხვდა, ის ხელით მიყავდათ, რადგან თავად არ შეეძლო სიარული, მე კი დაფარვას ვუკეთებდი ერთ ქართველ მებრძოლთან ერთად, რომელსაც ტყვიამფრქვევი და ‘’კალაშნიკოვი’’ ჰქონდა.უკანდახევის დროს, ჩვენი შენაერთის ერთი მებრძოლი, უკვე დაღუპული ვნახეთ_სერგეი ობუხი. მტერი ძალიან მოგვიახლოვდა, სადღაც 100 მეტრში იყო, ცხადი გახლდათ, რომ სერგეის ცხედარს ვეღარ წავიღებდით და იქვე, მოფარებულ ბუჩქებში დავასვენეთ და აკაციის ტოტები დავაფარეთ. ვხედავდი ჩვენებს, რომელთაც დაჭრილი ლიონია მიყავდათ. მთებში, ზემოთ მივდიოდით, ამ დროს კოკისპირული წვიმა წამოვიდა, რამაც გადაადგილება გაგვირთულა. მთებში კიდევ რომ ავიწიეთ, ქართული არტილერია წამოგვეშველა_ სოფლის მიმართულებით ცეცხლი გახსნა, რადგან გვქონდა ინფორმაცია, რომ მტერს, უკვე, სოფელი დაკავებული ჰქონდა... ის იყო ვუახლოვდებოდით იმ მანქანას, რომელიც ლეონიდის მამამ საიდანღაც იშოვნა და რომლითაც დაჭრილი ლიონია უნდა გაგვეყვანა, რომ მანქანამდე, სადღაც 50 მეტრში, მტრის ტყვიამ ჩაგვიარა და ლიონიას გულმკერდის არეში მოხვდა. ეს უკვე დასასრული იყო... წამში მისი მზერა გაიყინა.. ჩვენი თანამებრძოლი ლიონიას მამისკენ გაემართა, მე კი, ამ დროს, მას თვალები დავუხუჭე...მამამისმა გადაწყვიტა, მისი ვაჟი სოხუმში დაეკრძალა, რადგან იგი საქართველოსთვის დაეცა..სოხუმის დაცვისას...
ლიონია და კიდევ რამდენიმე ქართველი, სოხუმში კურჩენკოს პარკში დაკრძალეს.
შემდეგ, აფხაზებმა, უფრო სწორად კი მთელმა იმ ხროვამ, რუსების ხელმძღვანელობით, ვინც საქართველოს წინააღმდეგ იბრძოდა, შეთანხმება დაარღვია... მშვიდობიან მოქალაქეებსაც ხოცავდნენ, ძარცვავდნენ, ანადგურებდნენ, წვავდნენ... ჩვენ, როგორც შეგვეძლო, ვიბრძოდით, თუმცა, იქ, დაახლოებით, ოცამდე უკრაინელი ვიყავით მხოლოდ, რადგან შეთანხმების შემდეგ, უნა-უნსოს მებრძოლები უკრაინაში დაბრუნდნენ, რადგან მათაც ეგონათ, რომ მშვიდობა დამყარდა. ისევე,, როგორც ახლა ჩვენთან, უკრაინაში ხდება- მინსკის შეთანხმების მერე, რუსეთი, ჩვეული წესით აგრძელებს ბრძოლებს და უკრაინის ოკუპაციას. ჩვენთან, მართალია, ისეთი შტურმები არაა, როგორც თქვენთან იყო, სოხუმში, თუმცა, რუსებს ყოველ დღე შეუძლიათ, ‘’სიურპრიზების’’ მოწყობა...
ასე დარჩა ლეონიდი სოხუმში..როცა სოხუმისთვის მიდიოდა ბრძოლები, ჩვენ ვეღარ შევძელით საფლავის ამოთხრა და მისი ცხედრის გადასვენება... ეს მაშინ წარმოუდგენელი იყო.. აფხაზებმა მისი და სხვების საფლავები, კურჩენკოს პარკში, ტრაქტორით გადაასწორეს...
და ახლა, ერთი თვის წინ, წითელი ჯვრისა და საქართველოს ხელისუფლების ძალისხმევის შედეგად, სამარხი გაიხსნა და ლეონიდის ნეშტი იქნა იდენტიფიცირებული მამამისისგან აღებული დნმ-ის ნიმუშების მიხედვით. როცა მამამისმა ამის შესახებ შეიტყო, ძალიან ცუდად გახდა _ვერ გაუძლო ემოციებს და ინსულტის დიაგნოზით, საავადმყოფოში მოხვდა. ახლაც შეუძლოდაა და სწორედ ამიტომ მომცა მე მინდობილობა, რომ მისი შვილი მისთვის, 28 წლის შემდეგ ჩამეყვანა... და მე აქ ვარ_საქართველოში, რათა საქართველოს ერთიანობისთვის დაღუპული უკრაინელი ლეონიდ ტკაჩუკი, სამშობლოში გადავასვენო და 15 აგვისტოს, ლვოვში, საძმო სასაფლაოზე იმ ბიჭების_ სერგეი ობუხის, რომან გალაზიკას გვერდით დავკრძალო, რომლებიც, ასევე, საქართველოს ერთიანობას შეეწირნენ…
ლეონიდ ტკაჩუკს, სიკვდილის შემდეგ, ვახტანგ გორგასლის II ხარისხის ორდენი მიენიჭა.
