მერაბ მიხეილის ძე ჩიტაია დაიბადა 1955 წლის 2 ივნისს,,დაამთავრა საქართველოს პოლიტექნიკური ინსტიტუტი.
1992 წლის 15 აგვისტოდან შეიარაღებულ ძალებში მსახურობდა. მაიორი მერაბ ჩიტაია მეორე საარმიო კორპუსის ცალკეული მატერიალური უზრუნველყოფის ბატალიონის მეთაური იყო.
უშიშარი მეთაური ყოველთვის წინ მიუძღვოდა თავის ბატალიონს საბრძოლო ოპერაციის დროს. ვაჟკაცობისა და გამბედაობის მაგალითს აძლევდა თანამებრძოლებს.
მერაბ ჩიტაია დაიღუპა 1993 წლის 30 სექტემბერს, სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულების დროს. დაკრძალულია გულრიფშში.
გმირები არ იმალებიან ავტორი ნუგზარ გებურია
ირგვლივ ავისმომასწავებელი სიჩუმე იდგა, ღრუბლებით გარსშემორტყმული ბაბუშარის აეროპორტის მიმდებარე ტერიტორია, რაღაც ტრაგიკული საშინელების მოლოდინში გარინდულიყო. სადღაც შორს, ქალაქის მხრიდან ყრუ აფეთქების ხმები მოისმოდა, რასაც ემატებოდა დევნილი მოსახლეობის სახლებიდან, უპატრონოდ მიტოვებული ძაღლების ყმუილი.
ქართველები, რომელნიც მატერიალურ ტექნიკურ ბაზებს იცავდნენ გაურკვეველმა შიშმა მოიცვა. მას შემდეგ, რაც რუსეთის საოკუპაციო ჯარის ბოევიკებმა კელასურის ხიდთან ქართველი გენერალი გენო ადამია მოკლეს და ქართული შენაერთები საგრძნობლად შეთხელდა გადამთიელებმა მშვიდობიანი მოსახლეობის აწიოკება დაიწყეს...
ბაბუშარის ტერიტორიაზე მდებარე სამხედრო დანიშნულების ტექნიკური ბაზის მცველებმა მცირე თათბირის შემდეგ გადაწყვიტეს, მაჭარკიდან მერხეულის გზით წებელდის მიმართულებით გაქცეულიყვნენ...
ფიქრის დრო არც ჰქონდათ. ტექნიკური ბაზის დაცვის ოფიცრები უხმაუროდ და უსიტყვოდ სწრაფად ჩასხდნენ მანქანაში...
წუთის შემდეგ, საკმაოდ მოძველებული სატვირთო მანქანა გაჭირვებით მიხრიგინებდა აეროპორტის ახალ გზაზე გულრიფშის მიმართულებით.
საჭეს, ვაჟკაცური აღნაგობის ოჩამჩირელი ნუგზარ ზაქარაია უჯდა. გვერდით მისი ბიძაშვილი, სქელულვაშა ზემდეგი,ზაურ ზაქარაია ამღვრეულ თვალებს დევნილი ნადირივით აბრიალებდა. ზემოთ ბორტზე მეორე საარმიო კორპუსის ცალკეული მატერიალური უზრუნველყოფის ბატალიონის უფროსი გულრიფშელი, მაიორი მერაბ ჩიტაია იჯდა, მერე მისი მოადგილე ვლადიმიროვკელი, კაპიტანი ბახვა დგებუაძე და მის გვერდით გულრიფშელი ზემდეგი ბესო გოგია იჯდა.
აეროპორტის ახალ გზაზე ძველი სატვირთო მანქანა ნორმალურად მიგრიალებდა, მაგრამ...
მთავარი ქუჩისკენ, რომ გადაუხვიეს, ხელმარჯვნივ, გზის პირას, რეზო ზარანდიას სახლთან სამხედრო „ურალი“ შენიშნეს, კაბინის თავზე აფხაზური დროშა ფრიალებდა.
- ალბათ ძრავა ჩაუქრათ... - შიშჩამდგარი თვალებით შემოხედა ზაურმა ბიძაშვილს.
- წყნარად ზაურ! ძრავა კი არა, ეს აფხაზური მხარის დაქირავებული ბოევიკებია... ამათი დედაც! - იღრიალა ნუგზარ ზაქარაიამ და საჭეს ორივე ხელით ჩააფრინდა. მანქანის შემობრუნება სცადა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო, - „ურალმა“ გზა უცბად გადაკეტა...
კაბინაში სამი ახალგაზრდა ბოევიკი იჯდა. „ურალი“ ტყვია-წამლით იყო დატვირთული.
ახალგაზრდა მძღოლი გაშტერებული თვალებით იყურებოდა მათკენ.
ფიქრის დრო აღარ იყო, რამე უნდა ეღონათ...
- აბა ზაურ! ბიჭებო! დავაი! - უყვირა გამოცდილმა მაიორმა და ელვის უსწრაფესად გამოიჭრა მანქანიდან.
ზაურამა „ურალის“ კარი წამში გამოაღო და მის ხელში ავტომატმა იგრიალა. ბახვა დგებუაძემ ავტომატის ლულა მძღოლს კეფაზე მიაბჯინა. მერაბ ჩიტაიას აცალა მანქანის გაშმონვა და მერე სახე გაფითრებულ მძღოლს მკაცრი ხმით უბრძანა:
- ეი, ვარა! აბა, სწრაფად ჩამოხტი!
გაოგნებულმა მძღოლმა, შეიარეღებული ქართველი ოფიცრების დანახვაზე, წინააღმდეგობის გაწევა ვერ გაბედა და მანქანიდან უხმოდ ჩამოვიდა.
- ყველაფერი რიგზეა! - თქვა ნუგზარ ზაქარაიამ, როცა ბიჭებმა სამივე ბოევიკი ერთმანეთს ქამრებით გადააბეს. - ჩვენი ხომალდი დაცხრილეთ და ჩქარად ჩასხედით „ურალში“. დროზე მოვხიოთ აქედან...
წუთის შემდეგ, ოკუპანტების „ნაჩუქარი“ ტყვიაწამლით დატვირთული, ახალთახალი, სამხედრო „ურალი“ მთელი სიჩქარით მიშლიგინებდა გზატკეცილზე მაჭარკის მიმართულებით. გულრიფშის ცენტრში საეჭვო არაფერი შეუნიშნავთ... აგუძერას სწრაფად ჩაუქროლეს... დიოსკურიაც ელვისებურად გადაიქროლეს, მაჭარის ცენტრიც უპრობლემოდ გაიარეს, პოსტთან ნელა მოუხვიეს და მერხეულისკენ აიღეს გეზი, მაგრამ...
ნუგზარმა მკვეთრად დაამუხრუჭა ვეებერთელა „ურალი“.
- რა მოხდა?! - გაისმა მანქანის ბორტიდან აღელვებული ბიჭების შოკის მომგვრელი ხმა.
- გზა გადათხრილია, ვერ ხედავთ! - იღრიალა ნუგზარ ზაქარაიამ გამწარებული ხმით და მეგობრებს ახედა: - დაწექით ბორტზე, ტყიამფრქვევი და ხელყუმბარები მოიმარჯვეთ, უკან ვბრუნდებით...
- კი, მაგრამ... - რაღაცის თქმა დააპირა მატერიალური უზრუნველყოფის ბატალიონის, ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდა მეთაურმა, მერაბ ჩიტაიამ.
- რა მაგრამ!.. რა ვერ გაიგეთ?!.- უყვირა ნუგზარმა.- ახლა თქვენ ტექნიკური ბატალიონის მეთაური და მოადგილე კი არა, ღმერთისგან და საკუთარი მოღალატე მთავრობისგან უპატრონოდ მიტოვებული და უტყვია-წამლოდ დარჩენილი განწირული მებრძოლები ხართ!.. გესმით, ჩემი!
- კარგი, ბრატ!.. დავაი, ზავადი!..- გადმოსძახეს ბორტიდან ბიჭებმა უკმაყოფილო, შიშნარევი ხმით და მორჩა, ამის მერე კოდორის ხიდის მისვლამდე ხმა არ გაუღიათ.
ხიდთან რამდენიმე სატვირთო მანქანას მოჰკრეს თვალი. ირგვლივ დამწვარი სამხედრო ტექნიკა და ტყვიით დაცხრილული ადამიანების უსულო გვამები ეყარა. ჩანგრეულ ხიდზე აფხაზური დროშა ფრიალებდა.
- მოაბრუნე მანქანა... - უჩურჩულა ზაურმა გაოგნებულ ბიძაშვილს.
ნუგზარმა აუჩქარებლად, ფრთხილად მოაბრუნა მანქანა, მაგრამ სააოკუპაციო ჯარის ბოევიკებმა, რაღაც იაზრესო უკან გამოჰყვნენ...
მაიორი სიჩქარეს ნელ-ნელა უმატებდა.
- წყნარად ძმაო! სროლა აქ საშიშია. - გააფრთხილა მან ბიძაშვილი, როცა შენიშნა სახე გაფითრებული სქელულვაშა ავტომატს უშნოდ, რომ ატრიალებდა.
ამ დროს სამხედროებმა უხმაუროდ ჩაუქროლეს, თავღია „ვილისზე“ ახალგაზრდა ბოევიკები ისხდნენ.
- ეი, ვარა! - გადმოსძახა ერთმა უწვერულვაშო ბოევიკმა და „ურალის“ მძღოლს ხელით ანიშნა, გააჩერეო.
- ძმაო, რას აპირებ? - უყვირა ზაურ ზაქარაიამ, როცა ნუგზარმა მკვეთრად მოუხვია და ვეებერთელა მანქანა სამხედროების თავღია „ვილიქსს“ პირდაპირ ცხვირში გლიჯა და გზიდან რამდენიმე მეტრში, მარცხნივ, ორსართულიანი სახლის გაწკრიალებულ ეზოში შეაგდო თავის ბოევიკებიანად. ასეთი არაერთი გმირობა ჩაუდენია 23-ე ბრიგადის მეექვსე სატანკო ბატალიონის ზურგის ყოფილ უფროსს აეროპორტის მახლობლად მდებარე სამხედრო-ტექნიკურ ბაზაზე გადასვლამდე.
მერე უკუსვლით სწრაფად გამოვიდა ეზოდან და ხიდის გვერდის ავლით აპირებდა გაქცევას, მაგრამ მოულოდნელად აძუბჟიდან მომავალმა სამხედრო „ურალმა“ ხიდის გვერდით მდინარე გადმოვიდა და მარცხნივ აღმართზე ამოიღმუვლა, კაბინა და ბრეზენტით გადახურული ბორტი აფხაზი და ქართველებზე სიძულვილით დაგეშილი სომხებით იყო გაჭედილი. დრანდის მხრიდან კი, ჩქარად მომავალი თავღია სატვირთო მანქანიდან, კბილებამდე იარაღში ჩამჯდარი, აფხაზი ბოევიკები უმისამართოდ ისროდნენ, ხან ჰაერში, ხან კიდევ სად... მაგრამ საბედნიეროდ ტყვიები მანქანას თავს ზემოთ წივილით იფანტებოდა.
- არ დაიბნე, ძმაო!.. - ისევ უყვირა ზაურმა თავის ბიძაშვილს და ურჩია მდინარის სანაპიროთი წასულიყო ტყისკენ...
მაიორს ეტყობა მოეწონა სქელულვაშა ზემდეგის გადაწყვეტილება, სწრაფად და მოხერხებულად მოუხვია, ორხიდიანი „ურალი“ სანაპიროს ქვაღორღიან გზაზე შეაგდო და მთელი სიჩქარით გაქანდა წინ... მაგრამ სამანქანო გზა მოკლე აღმოჩნდა. ურალმა, როგორღაც ნახევარი წრე შემოხაზა ბუჩქნარებს შორის, შემდეგ ხროტინ-ხროტინით გავიდა მთავარ გზაზე და მთელი სიჩქარით გაქანდა წინ, ფშაფის მიმართულებით...
გაგრძელება შეგიძლიათ წაიკითხოთ წიგნში „ მხეცებთან ჭიდილი “.
წიგნი „მხეცებთან ჭიდილი“ამა წლის ოქტომბრის შუა რიცხვებიდან იქნება გაყიდვაში. წიგნი შეიცავს 662 გვერდს. 180 სურათს, აქედან უფრო მეტი ფერადია. წიგნის ღირებულება 20 ლარი. ვისაც შეძენა გსურთ პირადში მომწერეთ მისამართი და ტელეფონის ნომერი. კურიერი სახლში მიგიტანთ. ასევე ვაგზავნით ფოსტით საქართველოს ყველა რეგიონში, სოფელში თუ ქალაქში. შეგიძლიათ დამირეკოთ ამ ნომერზე T 555 60 62 68
ასევე საზღვარგარეთ ვინც იმყოფებით და გსურთ წიგნის შეძენა მომწერეთ პირადში.
