ჩვეულებრივი თბილისელი ბიჭი იყო გია დადუნაშვილი, ნაცნობ-მეგობრების წრეში მუდამ სასურველი სტუმარი იყო. უყვარდა მეგობრები და მათაც გულწრფელად უყვარდათ გია.

უყვარდა ოჯახი, ცოლი და შვილი –. პატარა ინა, უყვარდა სიცოცხლე... მაგრამ თურმე ყველაზე მეტად სამშობლო ყვარებია, ყვარებია და სიტყვით რომ ვერ გაუმხილა გრძნობები, გული რომ ვერ გადაუშალა, ს»ქმით დაუმტკიცა ერთგულება და სიყვარული, სოხუმის მხედრიონის წევრი ვაჟკაცურად იბრძოდა აფხაზეთში. ბევრჯერაც გადაურჩა მტრის ტყვიას, მაგრამ მუხთალმა წუთისოფელმა მაინც არ დაინდო, სოხუმზე დიდი შემოტევის დროს, 16 მარტს, ცხოვრების ოცდამეშვიდე გაზაფხულზე შეწყდა მისი სიცოცხლე.

წავიდა ამ ქვეყნიდან და დაგვიტოვა უსაზღვრო სევდა და სინანული, უსაშველო მონატრების გრძნობა. დიახ, გვენანები და გვენატრები, მაგრამ ისიც,ვიცით, რომ შენ სხვანაირად არ ძალგიძდა, შენ არ შეგეძლო მშვიდი ცხოვრება მაშინ, როცა სამშობლოს ცხრათავიანი ურჩხული კორტნიდა თავისი ბასრი და ვერაგი ბრჭყალებით, როცა მოძალადე სულში გვიძვრებოდა, სულში. გვაფურთხებდა, შენ უნდა ბოლომდე შეგესვა ცხოვრების მწარე ბალღამი. აკი შესვი კიდეც. წარბშეუხრელად მიიტანე სამშობლოს. სამსხვერპლოზე. ყველაზე.

ძვირფასი რაც გაგაჩნდა – სიცოცხლე.

ღმერთმა დაიფაროს, აამაღლოს და გააბედნიეროს საქართველო შენი და შენნაირი ვაჟკაცების სადიდებლად.

შენი მეგობრები