დაიბადა 1973 წლის 17 ივლისს ქარელში.დაამთავრა ქ. თბილისის 139-ე საშუალო სკოლა,1989 წელს ჩაება ეროვნულ მოძრაობაში.იყო ადამიანთა უფლების დამცველთა მებრძოლი და მერაბ კოსტავას საზოგადოების წევრი.

 იბრძოდა სამაჩაბლოში. ერთი სიტყვით, სადაც საჭირო იყო, იქით მიდიოდა  ლევანის გული „ცხრა აპრილის შემდეგ. აირია, ვეღარ ისვენებდა ლევანის დედა, თითქოს გული უგრძნობდა, რომ ლევანს კარგი დღე  არ ელოდა, ლევანს ბევრი „ლაპარაკი, არ უყვარდა. 

16 აგვისტოს, როგორც ყოველთვის, ლევანი შეუერთდა თავის თანამებრძოლებს. დედამისი ამბობს: „წავიდა და წაიღო. დედის სიცოცხლე. მთელი კვირის მანძილზე ვერ ვისვენებდი. მასთან წასვლა მინდოდა. არ გამიშვეს:შენისთანა დედა მილიონი გვყავსო. გამწარებული ტელევიზიაში, ჰოსპიტალში,მორგში ვეძებდი ჩემს შვილს. ვიცოდი, რომ რაღაც დიდი უბედურება მოხდა..

ჩემი წინათგრძნობა არასდროს გამტყუნებულა. ნეტა, მაშინ ეღალატნა მაინც,ჩემს წინათგრძნობას. 30 აგვისტოს სულ აეროპორტში გავატარე. მტირალი დედა ველოდი შვილს. 31 დილის შვიდის ნახევარზე ზარმა დარეკა. მოვდივარ,შვილო-მეთქი მივაძახე. მაგრამ სხვა შემრჩა ხელში. ჩემი შვილი მკვდარი ჩამომიყვანეს- გმირად გაუხდია მტერს. გალამაზებული, თითქოს უფრო გაზრდილი,გაღიმებული წავიდა ამ ქვეყნიდან, ისე ჩავიდა იმ დაღუპულ სამარეში, თითქოს გული არ დაწყდა: ამ ცხოვრებაზე.

მაშ, მამულს თავი შევსწიროთ,

საშველად, გამოსახსნელად,

თუ მისთვის დავიხოცებით,

ჩვენ ის გვეყოფა სახელად.

ქართველო, ხელი ხმალს იკარ,

გათენდა დღე დიდებისა,

თოფ-იარაღი აისხი,

დრო მოდის გამარჯვებისა.

ილია