ზაქარია ალექსანდრეს ძე ჯორჯაძე დაიბადა 1847 წელს ყვარლის მაზრის სოფელ საბუეში, თავადის ოჯახში.

   მშობლების სურვილი იყო ზაქარიას სამხედრო განათლება მიეღო, თუმცა გული ვერ დაუდო, რადგან იმთავითვე იყო დაინტერესებული სოფლის მეურნეობით. მაშინ მამამისმა ვენის მახლობლად, ავსტრიის მეღვინეობის ცენტრში – ნოეკლოსტერნოიბურგის უნივერსიტეტში გაგზავნა.

ნახატი შეუკვეთა (დააფინანსა) საბუის მკვიდრი დავით ვალერიანის ძე ბერიაშვილი (ბიზნესმენი) და დავით მევულის ძე ფეიქრიშვილი (mematiane.ge პროექტის ავტორი)

აღნიშნული სასწავლებელი 1860 წელს პროფესორმა ბაბომ დააარსა და იმთავითვე დიდი გამოხმაურება ჰპოვა. ბარონი ბაბო იყო ინსტიტუტის რექტორი, კითხულობდა ლექციებს, ატარებდა პრაქტიკულ მეცადინეობებს. ზ. ჯორჯაძეს სწორედ ბაბოს ხელმძღვანელობით მოუწია სწავლა და მუშაობა. დილის საათებს თეორიულ მეცადინეობას ანდომებდა, დღის დანარჩენ ნაწილს კი ვრცელ სარდაფებში ატარებდა, სადაც პრაქტიკულად იყენებდა თეორიულ ცოდნას. 1875 წელს, სასწავლებლის დამთავრების შემდეგ, ბარონ ბაბოს რეკომენდაციით, იწყებს მუშაობას ღვინის სარდაფში ქ. დიუბლიგში, ვენის მახლობლად.

   საქართველოში დაბრუნების შემდეგ, დააარსა სავაჭრო ფირმა: "ზ.ა. ჯორჯაძე და კომპანია”. ღვინის სარდაფი მდებარეობდა თბილისში, გოგოლევის ქუჩაზე ("სამტრესტის” ყოფილ №2 ღვინის ქარხანა). ეს ფირმა ამზადებდდა ღვინოებს გაუმჯობესებულ, სრულქმნილ საწყისებზე.

   ზ. ჯორჯაძემ, დ. სარაჯიშვილთან ერთად, დიდი შრომა და ენერგია მოანდომა საკონიაკე საქმის განვითარებას, კერძოდ, ქარხნის აშენებას წყნეთის ქუჩაზე (ამჟამად "სამტრესტი"–ს ლიქიორის ქარხანა).

   1882 წელს ზაქარია ჯორჯაძემ დაიწყო ღვინის სარდაფის აშენება კახეთში, სოფ. საბუეში. სარდაფს ეკავა საკმაოდ დიდი ადგილი. მასში მოთავსებული იყო ღვინის დასადუღებელი და გადასამუშავებელი განყოფილება, ბნელი სარდაფები ძველი ღვინოების შესანახად. სარდაფის თავზე მოწყობილი იყო ფარდული ყურძნის მისაღებად და გადასამუშავებლად, აქედან ყურძნის წვენი მილების საშუალებით მიედინებოდა პირველ სართულზე და კასრებში თავსდებოდა. ღვინის სარდაფთან იყო სამი-ოთხი ნაგებობა მეღვინეებისათვის. სარდაფის დასავლეთ ნაწილში ინახებოდა კახური ტიპის ღვინო, ხოლო აღმოსავლეთი ნაწილი სპეციალურად დათმობილი ჰქონდა ევროპული ტიპის ღვინოებს. ამავე ნაწილში ტარდებოდა ცდები სუფრის ღვინოების დასაყენებლად. გარდა ადგილზევე დაყენებული ღვინოებისა, ურმებით ჩამოჰქონდათ საბუეში მაღალხარისხოვანი ღვინომასალები. სწორედ საბუის ღვინის სარდაფში დაყენებული ღვინო გაიტანა ზ. ჯორჯაძემ სოფლიო სასოფლო-სამეურნეო გამოფენაზე ბრიუსელში 1888 წელს, რისთვისაც მიენიჭა უმაღლესი ჯილდო – დიდი ოქროს მედალი.

   სოფ. ენისელში აწარმოებდა კახურ, ევროპულ, შემაგრებულ, ლიქიორული ტიპის ღვინოებსა და კავკასიურ ნატურალურ კონიაკებს. მათ შორის იყო კახური კაგორი N52 (საეკლესიო ღვინო), კახური N1, კახური N4, ლისაბონი N95 (პორტვეინი), მადერა N85. მას სახლები ჰქონდა როგორც საქართველოში, ასევე რუსეთში. მოსკოვში, კრემლთან ახლოს, ბალჩუგის N1–ში გახსნილი ჰქონდა სავაჭრო სახლი, სადაც მომხმარებელს სთავაზობდა სუფრისა და შემაგრებულ ქართულ ღვინოებს და კონიაკებს. ასევე – პორტვეინს N55–ს, რომელსაც "ვარდი" ერქვა.

   ზ. ჯორჯაძეს ჩამოყალიბებული ჰქონდა მეპაიეთა სააქციონერო საზოგადოება, რომლის საშუალებითაც ხდებოდა ყურძნისა და ღვინომასალების შესყიდვა. ეს შემსყიდველს აძლევდა საშუალებას თვითონ განესაზღვრა დაკრეფის დრო.

   იგი იყო სოფლის მეურნეობის კავკასიის საზოგადოების ვიცე პრეზიდენტი.

   ზაქარია ჯორჯაძემ ხმა აღიმაღლა ღვინის ფალსიფიკაციის წინააღმდეგ. იგი მოხსნებით წარსდგა მეღვინეობის ერთ-ერთ ყრილობაზე პეტერბურგში, რომლის ხელნაწერი ინახება ყვარლის ილია ჭავჭავაძის სახელმწიფო მუზეუმში. მიაჩნდა, რომ ღვინოების ფალსიფიკაცია ყოვლად მიზანშეუწონელი იყო, ვინაიდან ყალბი ღვინოები შეიცავენ მავნე ნივთიერებებს ადამიანის ჯანმრთელობისათვის.

   მისი ოცნება იყო ენახა კახეთი მთლიანად ვენახებით დაფარული, გარდაექმნა იგი აყვავებულ მხარედ, მაგრამ ნაადრევმა სიკვდილმა ფრთები შეაკვეცა ამ ჭეშმარიტად თავდადებულსა და ღირსეულ მამულიშვილს.

   ზ.ა. ჯორჯაძე გარდაიცვალა 1895 წელს.

   წყარო: ქართველი მეღვინეები / გ. ბერიძე, თ. ღლონტი. - თბილისი: საბჭ. საქართველო, 1974. - 35 გვ.

ორგანიზაციის, ასოციაციის ან ჯგუფის წევრი

სოფლის მეურნეობის კავკასიის საზოგადოება, ვიცე პრეზიდენტი

ჯილდოები, პრემიები და პრიზები

დიდი ოქროს მედალი