ტყიბულის მუნიციპალიტეტის, სოფელ ორპირში მცხოვრები 75 წლის ანრო ცირეკიძე ცოცხალი ლეგენდაა, რომელსაც "ვეფხისტყაოსნის" ზეპირად მოყოლა შეუძლია. მას ამისთვის 6 საათი, 5 წუთი და 12 წამი სჭირდება.

წყარო ამბები.გე

გერმანული ენის ფილოლოგი "ვეფხისტყაოსნის" ზეპირად მცოდნეთა კონკურსის 6-გზის გამარჯვებულია.

- ამ ყვე­ლაფ­რის სა­ფუძ­ვე­ლი პო­ე­ზი­ის სიყ­ვა­რუ­ლია, მაგ­რამ კონ­კრე­ტუ­ლად მო­გიყ­ვე­ბით, რა, რო­გორ მოხ­და. 1966 წელს სა­კავ­ში­რო მას­შტა­ბით ჩა­ტარ­და რუს­თა­ვე­ლის 800 წლის იუ­ბი­ლე და ამ სა­ი­უ­ბი­ლეო სამ­ზა­დის­თან და­კავ­ში­რე­ბით, სა­ქა­ლა­ქო კო­მი­ტე­ტის ბი­უ­როს სხდო­მა­ზე, იუ­ბი­ლემ­დე ერთი წლით ადრე, ტყი­ბუ­ლის სა­ქა­ლა­ქო კო­მი­ტე­ტის პირ­ველ­მა პირ­მა, ბა­ტონ­მა კარ­ლო ლო­მა­ძემ შე­მო­ი­ტა­ნა წი­ნა­და­დე­ბა, რომ სხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­თან ერ­თად ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი­ყო "ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის" ზე­პი­რათმცოდ­ნე­თა კონ­კურ­სი.

რა თქმა უნდა, ამ ინ­ცი­ტი­ა­ვას სკეპ­ტი­კო­სე­ბი გა­მო­უჩ­დნენ, მაგ­რამ ბა­ტონ­მა კარ­ლომ თა­ვი­სი მა­ინც გა­ი­ტა­ნა და მა­შინ­ვე და­ა­ვა­ლა ტყი­ბუ­ლის გა­ზე­თის რე­დაქ­ტორს, და­ე­წყო პო­ე­მის ნა­წილ-ნა­წილ ბეჭდ­ვა და თან კონ­კურ­სის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცია გა­მო­ექ­ვეყ­ნე­ბი­ნა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი გახ­და მო­ტი­ვა­ცია ჩემ­თვის, რომ პო­ე­მა მეს­წავ­ლა. კონ­კურ­სი რომ ჩა­ტარ­და გა­ვი­მარ­ჯვე, მა­შინ 22 წლის ვი­ყა­ვი, მე-4 კურ­სის სტუ­დენ­ტი.

- რამ­დენ ხან­ში მო­ა­ხერ­ხეთ პო­ე­მის ზე­პი­რად სწავ­ლა, ყო­ველ დღე კი­თხუ­ლობთ?

- 6 თვე­ში ვის­წავ­ლე. დღის განმვა­ლო­ბა­ში 8-9 სტროფს ვსწავ­ლობ­დი. ზო­გა­დად, კი­თხვა არის ჩემი ჰობი და და­ძი­ნე­ბამ­დე სულ ვკი­თხუ­ლობ. ყვე­ლა­ნა­ირ ლი­ტე­რა­ტუ­რას ვკი­თხუ­ლობ, მაგ­რამ უფრო რუს­თვე­ლო­ლო­გი­ას ვა­ნი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას. რო­დე­საც ფი­ზი­კუ­რად ვმუ­შა­ობ, რუს­თა­ვე­ლი სულ მეხ­მა­რე­ბა. ამას წი­ნათ მკი­თხეს, არ გა­ვი­წყდე­ბაო, თუ იმე­ო­რე­ბო? - ვუ­პა­სუ­ხე: ჭამა და სმა გა­ვი­წყდე­ბათ მეთ­ქი?!

რა­საც არ უნდა ვა­კე­თებ­დე ფი­ზი­კუ­რად, ბარ­ვა იქ­ნე­ბა, თოხ­ნა, თუ სხვა რამ, რუს­თა­ვე­ლი ყო­ველ­თვის ჩემ­თა­ნაა და მეხ­მა­რე­ბა, რომ დაღ­ლა არ ვიგ­რძნო. ყო­ველ სა­ღა­მოს ვკი­თხუ­ლობ...

- "ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნი­დან" თქვე­ნი გა­მორ­ჩე­უ­ლი პერ­სო­ნა­ჟი რო­მე­ლია?

- ვერ ვი­ტყვი მა­გას, მაგ­რამ (იცი­ნის) ჩემი მე­უღ­ლე მე­უბ­ნე­ბო­და, ნეს­ტა­ნი ხარო, ოღონდ ამა­ში სი­ლა­მა­ზეს არ გუ­ლის­ხმობ­და, ფი­ცხი ხარ მა­სა­ვი­თო, იძახ­და. სი­ლა­მა­ზით ნამ­დვი­ლად ვერ და­ვიკ­ვეხ­ნი.

- რო­გორც ვი­ცით, გერ­მა­ნუ­ლი ენის ფი­ლო­ლო­გი ხართ, გერ­მა­ნე­ლი ავ­ტო­რე­ბი ხომ არ გა­და­ძა­ლა შოთა რუს­თა­ვე­ლის პო­ე­მის გან­სა­კუთ­რე­ბულ­მა სიყ­ვა­რულ­მა?

- დიახ, ფი­ლო­ლო­გი ვარ, გერ­მა­ნუ­ლი ენის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. ძა­ლი­ან დიდი ხნის მან­ძილ­ზე სო­ფელ ორ­პი­რის სკო­ლა­ში ვას­წავ­ლი­დი. გავ­ხდი თუ არა სა­პენ­სიო ასა­კის, სკო­ლას თავი და­ვა­ნე­ბე. ქუ­თა­ის­ში ვსწავ­ლობ­დი ალექ­სან­დრე წუ­ლუ­კი­ძის სა­ხე­ლო­ბის ინ­სტი­ტუ­ტში, ახლა წე­რეთ­ლის უნი­ვერ­სი­ტეტს ეძა­ხი­ან. რაც შე­ე­ხე­ბა გერ­მა­ნე­ლი მწერ­ლე­ბის მი­მართ ჩემს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას, გო­ე­თემ­დე ბავ­შვე­ბი სწო­რედ, რომ შოთა რუს­თა­ვე­ლის გზით მიმ­ყავ­და.

- რას ეტყვით მოს­წავ­ლე­ებს და მას­წავ­ლებ­ლებს, რო­მელ­თაც პო­ე­მის სწავ­ლა ერ­თუ­ლე­ბათ...

- რო­დე­საც ტყი­ბულ­ში რუს­თა­ვე­ლის სა­ღა­მო მო­ვა­წყეთ, სწო­რედ ეგ იყო იდეა, რომ ბავ­შვე­ბი წიგნ­თან მიგ­ვეყ­ვა­ნა. "ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის" ზე­პი­რად დას­წავ­ლა, არ არის მთა­ვა­რი, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია იცო­დე, რა­ტომ არის ის ეროვ­ნუ­ლი სა­გან­ძუ­რი, და­ძა­ლე­ბით ამ პო­ე­მის სწავ­ლა არ შე­იძ­ლე­ბა, მისი შეს­წავ­ლის სურ­ვი­ლი შიგ­ნი­დან უნდა წა­მო­ვი­დეს... თუ პო­ე­მას გა­აზ­რე­ბუ­ლად წა­ი­კი­თხა­ვენ, ყო­ვე­ლი წა­კი­თხვის შემ­დეგ, მას­ში ახალ-ახალ მარ­გა­ლიტს იპო­ვი­ან.

ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი ქარ­თუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის მას­წავ­ლებ­ლებს იმა­ში, რომ "ვე­ფხის­ტყა­ო­სა­ნი" რთუ­ლია და ბავ­შვე­ბი ვერ იგე­ბენ. მე და­ვა­ფუძ­ნე "ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის" კლუ­ბი სო­ფელ ორ­პი­რის სა­ჯა­რო სკო­ლა­ში. სკო­ლი­დან წა­მოს­ვლის შემ­დეგ, კლუ­ბი ჩემ­მა მოს­წავ­ლემ გა­და­ი­ბა­რა.

- ახლა რო­გორ ცხოვ­რობთ, რას საქ­მი­ა­ნობთ, რა არის თქვე­ნი შე­მო­სავ­ლის წყა­რო?

- მარ­ტო­ხე­ლა ცხოვ­რე­ბას ვე­წე­ვი. ვცხოვ­რობ ყო­ფილ მას­წავ­ლე­ბელ­თა სახ­ლში. ჩემი სა­კუ­თა­რი სახ­ლი არ მაქვს. მაქვს პა­ტა­რა მი­წის ნაკ­ვე­თი და ცოტა მო­სა­ვა­ლი მომ­ყავს. არ ვა­ღი­ა­რებ და­ბე­რე­ბას. ერთი კვი­რის წინ ცუდი ამ­ბა­ვი შე­მემ­თხვა, წის­ქვი­ლი­დან მოვ­დი­ო­დი, ტრა­ი­ლერ­მა წა­მაქ­ცია, 25 ტო­ნი­ა­ნი მან­ქა­ნა რომ დამ­ჯა­ხე­ბო­და, ვერ გა­დავ­რჩე­ბო­დი. სა­ვად­მყო­ფო­ში არც წავ­სულ­ვარ, ასე ად­ვი­ლად ტრა­ი­ლე­რი ვერ მო­მე­რე­ვა, ფეხი და­მი­ზი­ა­ნა მხო­ლოდ... არა­ვინ ელო­და გა­დარ­ჩე­ნას, 100 ასე­თი შემ­თხვე­ვი­დან ერთი ვერ გა­დარ­ჩე­ბო­და.

თურ­მე ბორ­ბლებს გა­რეთ გა­დავ­ბრუ­ნე­ბულ­ვარ, ბორ­ბლე­ბის შიდა მხა­რის­კენ რომ წავ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი, გამსრეს­და. რა ვქნა, არ ვის­ვე­ნებ, ჩემს საქ­მეს ვინ გა­მი­კე­თებს, შვი­ლი მე არ მყავს, და მე არ მყავს, ძმა მე არ მყავს. მე­ზობ­ლე­ბი მივ­ლიდ­ნენ, და მა­კი­თხავ­დნენ.... მაგ­რამ ხომ იცით, კაცი მა­ინც თა­ვის­თავ­თან მარ­ტოა. ჩემი შე­მო­სა­ვა­ლი მხო­ლოდ პენ­სია და ჩემი შრო­მით მო­წე­უ­ლი მო­სა­ვა­ლია. ჩემს მე­უღ­ლეს კურ­სებ­ში ჰქონ­და სახ­ლი, მე მისი მე­ო­რე მე­უღ­ლე ვარ. მის სახ­ლში შვი­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ.

რო­გორც AMBEBI.GE-ს ორ­პი­რის სკო­ლის დი­რექ­ტორ­მა ირი­ნე ბე­რე­კაშ­ვილ­მა უამ­ბო, ქალ­ბა­ტო­ნი ანრო ღირ­სე­ბის ორ­დენ­ზე წა­რად­გი­ნეს, თუმ­ცა სამ­წუ­ხა­როდ, ამ ჯილ­დოს მფლო­ბე­ლი ვერ გახ­და.

ავტორი: რუსკა კილასონია