არსებობს გრძნობები, რომელთა შესახებ საუბარი ძნელია. ეს გრძნობები. უსიტყვოდ უნდა გესმოდეს. ისინი ვასიკოს უსიტყვოდ ესმოდა. ერთი შეხედვით, ჩვეულებრივადაც ცხოვრობდა.

დაიბადა 1969 წლის 11 მაისს, სწავლობდა 1 ექსპერიმენტულ სკოლაში. მომავალს იმედით შეჰყურებდა, მაგრამ... პირველი უბედურება მამამისის ბატონი სიკოს დაღუპვა იყო. ოჯახის სიმძიმე ვასიკოს მხრებს უნდა ეზიდა, უნდა ეპატრონა უმცროსი დაიკო მაიკოსათვის, ყველასათვის დედასავით საყვარელი ქალბატონი ელიკოსათვის.

მწუხარების შემდეგ თითქოს ისევ სიხარულმა დაისაღგურა ოჯახში – ვასიკო დაქორწინდა. გაჩნდა პატარა ხატია, მაგრამ დაიწყო.ომი-. როგორც ყველა ნამდვილი მამულიშვილი, ვასიკო სამშობლოს იცავდა, „თეთრი არწივის“ წევრი იყო, საოცრად ერთგული, ძმობაში უღალატო და ძალიან სათუთი ბუნების ადამიანი. მეგობრები ხუმრობით „კოშმარას“ ეძახდნენ. 25 დეკემბერს, 1992 წელს ოჩამჩირის მისადგომებთან, სოფ. აძიუბჟასთან იმსხვერპლა მტრის ტყვიამ. რამდენი ტკივილი, რამდენი აუხდენელი ოცნება დარჩა.

    ვასიკოს! არ დაავიწყებენ პატარა ხატიას მამიკოს და, თუ წარსულ გმირებზე.უამბობდნენ გოგონას, ახლა ხატიას მამის ვასიკო ჯეირანაშვილის სახელიც დარჩება სამარადისოდ.