ეპისკოპოსი იოასაფი (ჯავახიშვილი)
ეპისკოპოსი იოასაფი, ერისკაცობაში თავადი ვლადიმერ დავითის ძე ჟევახოვი, 1874 წლის 24 დეკემბერს პოლტავის გუბერნიის ქალაქ პრილუკაში დაიბადა. ის ეკუთვნოდა თავად ჯავახოვების ძველი ქართული სახლის რუსულ შტოს, რომელიც თავის მამამთავრად იაფეტის შვილიშვილს, კავკასიის პირველ მფლობელსა და ქართველთა მამამთავარ ქართლოსს მიიჩნევენ. XVIII საუკუნეში თავადმა შიო (სიმონ) ჯავახოვმა, რომელიც თავის თანმხლებებთან ერთად მეფე ვახტანგის ამალაში შედიოდა, საქართველო დატოვა. 1738 წელს ის რუსეთის ქვეშევრდომი გახდა და სათავადო მიწა მიიღო ნოვოროსიისკის (შემდგომში პოლტავის) გუბერნიის კობელიაკის მაზრაში. სწორედ მან დაუდო სათავე ძველი თავადური სახლის რუსულ შტოს, რომელმაც სლავური ტრანსკრიფციით ჟევახოვის სახელწოდება მიიღო.
Епи́скоп Иоаса́ф (известен также как Иоаса́ф Могилёвский, в миру князь Влади́мир Дави́дович Жева́хов, или Джавахишви́ли; 24 декабря 1874, имение Линовица, Пирятинский уезд, Полтавская губерния — 4 декабря 1937, Курск) — епископ Русской православной церкви, епископ Могилёвский. Брат-близнец Николая Давидовича Жевахова (1874—1945).
Причислен к лику святых Русской православной церкви в 2002 году.
ვლადიმერის ბავშვობის წლებმა საგვარეულო მამულ ლინოვიცაში გაიარა, რომელიც მამამისს, პოლტავის გუბერნიის პირიატინის მაზრის თავადს, დავით დიმიტრის ძე ჟევახოვს ეკუთვნოდა. იგი დიდებულებისაგან იყო არჩეული და კიევში მსახურობდა, სადაც დედას, ეკატერინე კონსტანტინეს ასულს, ქალიშვილობის გვარით ვურფერტს, საკუთარი სახლი ჰქონდა. მისი წინაპრები ენათესავებოდნენ გორლენკოების საგვარეულოს, რომელმაც რუსეთს დიდი წმიდანი და სასწაულთმოქმედი იოასაფ ბელგოროდელი მისცა. სწორედ ამ კეთილმორწმუნე ქალმა დათესა მომავალი მოწამის გულში კეთილმსახურების მარცვალი. ის ჭეშმარიტი სიყვარული ღვთისა და ახლობლის მიმართ, რომელსაც ასე უხვად აფრქვევდა ბელგოროდელი წმიდა მამა, უხილავი ძაფებით თაობების შემდეგ მისთვის უსაყვარლესი ადამიანის _ დედის მეშვეობით გადაეცა ვლადიმერს. მხოლოდ მისი გარდაცვალების შემდეგ შეაფასეს გარშემომყოფებმა მიცვალებული ქალბატონის უსაზღვრო თანმდაბლობისა და მორჩილების უნარი.
ჯავახიშვილების ოჯახში ოთხი ბავშვი იყო: ვლადიმერი, ტყუპისცალი ძმა ნიკოლოზი (შემდგომში სასულიერო მწერალი და უწმიდესი სინოდის ობერ-პროკურორის უკანასკნელი მეგობარი) და ორი ქალიშვილი _ ლუბა და ბარბარე. ეკატერინე კონსტანტინეს ასულს სრულიად ჰქონდა შეგნებული თავისი დედობრივი ვალდებულება და მთელ თავს თავგანწირვით უძღვნიდა შვილების აღზრდის მძიმე ჯვარს. იგი რამდენადაც ღრმად განიცდიდა თავისი შვილების განსაცდელებსა თუ საწუხარს, იმდენად გულგრილი იყო მათი სიხარულის მიმართ: ის არათუ არ ინტერესდებოდა შვილების წარმატებებით, არამედ ზუსტადაც კი არ იცოდა რა თანამდებობები ეკავათ მათ. შეიძლება ამ გულგრილობას მიწიერ წარმატებათა და სიხარულთა წარმავლობის შეგძნება ედო საფუძვლად, შეიძლება იმ აზრს გამოხატავდა, რომ სიხარული აფუჭებს ადამიანის სულს. მისი ყურადღება მხოლოდ შინაგან სულიერ კულტურასა და მსოფლმხედველობის სულიერი საფუძვლების განვითარებისაკენ იყო მიპყრობილი, ამგვარად, პირადი მაგალითით იგი თითოეული შვილის ბუნებაში დებდა მოვალეობებისა და ზნეობრივი პასუხისმგებლობის მაღალ ცნობიერებას და ავითარებდა ღმერთისა და მოყვასის მიმართ ვალდებულების რელიგიურ განწყობასა და შეგნებას.
1899 წელს ვლადიმერი კიევის წმიდა ვლადიმერის სახელობის უნივესიტეტის იურიდიულ ფაკულტეტს ამთავრებს. ამ დროიდან მას კარიერა გარანტირებულიჰქონდა. 1900 წელს იგი კიევის სასამართლო პალატაში იწყებს მუშაობას, სადაც მას თორმეტი წლის განმავლობაში ირჩევდნენ საპატიო საჯარო მოსამართლედ, რაც მის მიმართ უბრალო ხალხის ნათელ დადასტურებას წარმოადგენს. 1913 წლის 9 იანვრიდან `სამოქალაქო უწყებისადმი უმაღლესი ბრძანებით~ კოლეგიის ასესორ თავად ჯავახიშვილ-ჟევახოვს კიევის საგუბერნიო მმართველობის უფროს მრჩევლად ნიშნავენ. 1908 წლიდან ვლადიმერი მომავალი მიტროპოლიტის, მაშინ მღვდელმონაზონ ნესტორის (ანისიმოვი) მიერ დაარსებული კამჩატკის მართლმადიდებლური ძმობის წევრ-დამფუძნებელია, ამავდროულად ის არის იმპერატრიცა მარია თეოდორეს ასულის მფარველობის ქვეშ მყოფი მართლმადიდებლური მისიონერული საზოგადოების ნამდვილი წევრი და კურსკის ღვთისმშობლის სასწაულის სამისიონერო-საგანმანათლებლო საზოგადოების საპატიო წევრი. 1909 წლიდან თავადი ვლადიმერ ჯავახიშვილი-ჟევახოვი კიევის საქველმოქმედო საზოგადოების ნამდვილი წევრია. უნდა აღინიშნოს, რომ ეს ფაქტი უბრალო ფორმალობა ან მოდას აყოლა არ ყოფილა. ქველმოქმედება ცხოვრების ბოლომდე იყო მისი ხასიათის ერთ-ერთი გამორჩეული თვისება. 1917 წლის ოქტომბრის გადატრიალების შემდეგაც კი, როცა თვითონ თავადიც და მისი ახლობლებიც დიდი საფრთხის ქვეშ იმყოფებოდნენ, მას არ შეუწყვეტია კიევის მრავალი მონასტრისათვის ფულითა და პროდუქტებით დახმარება, რომლებიდანაც ახალ ხელისუფლებას ეს უკანასკნელი აქტიურად გაჰქონდა.
ქველმოქმედებამ და სამონასტრო სავანეებზე ზრუნვამ 1911 წლის 22 ოქტომბერს თავადი ყაზანის ღვთისმშობლის ხატის დღესასწაულზე კიევში მდებარე იონინის მამათა მონასტრის წმიდა სამების ტაძარში მიიყვანა. აქ მან იღუმენი ვალენტინი (კოროტენკო) გაიცნო, რომელმაც მას პირველმა მოუთხრო ზვერინეცკის ახლადგახსნილი ძველი მღვიმური მონასტრის შესახებ. ამ დღიდან მის ცხოვრებაში ახალი ფურცელი გადაიშალა. ვლადიმერმა გულწრფელად, მთელი სულით შეიყვარა ზვერინეცკის მღვიმეები და ძალას არ იშურებდა მათ ადგილას მონასტრული ცხოვრების აღორძინებისათვის. სამწუხაროდ ამ ღვთივსათნო საქმის წამოწყებისთანავე უამრავი წინააღმდეგობა წარმოიშვა. მიწა, რომელზეც ზვერინეცკის მღვიმეები მდებარეობდნენ, სამხედრო უწყების მემამულეთა საინჟინრო სამმართველოს ეკუთვნოდა და მონასტრისათვის მის გადაცემას დრო დასჭირდა. მაგრამ, ჯავახიშვილ-ჟევახოვის ენერგიის, ენთუზიაზმის, მისი პირადი და სამსახურეობრივი კავშირების დახმარებით გამოქვაბულების ზემოთ მდებარე მიწის ნაკვეთის არენდით აღება მოხერხდა. მას შემდეგ, რაც კიევისა და გალიცის მიტროპოლიტ ფლაბიანესაგან (გოროდეცკი) ლოცვა-კურთხევა გამოითხოვა, ვლადიმერ დავითის ძემ თავისი პირადი სახსრებით, "ყოველგვარი ძალისხმევის მოშველიებითა და შესაძლებლობების დაუნანებლად" _ როგორც ამას თვითმხილველისაგან ვიგებთ, არქეოლოგიურ გათხრებს გაუკეთა ორგანიზება, ნათელი მოჰფინა მართლმადიდებლობის გავრცელების გარიჟრაჟზე დაარსებულ კიევის რუსეთში ერთ-ერთი პირველი მონასტრის ამ დრომდე დავიწყებულ მოღვაწეთა ცხოვრებას. მალე მღვიმეებში ზვერინეცკის სკიტი დაარსდა, რომლის წინაძღვრადაც იღუმენი ვალენტინი, ხოლო საპატიო მზრუნველად ვლადიმერ ჯავახიშვილი-ჟევახოვი დაინიშნა.
1912 წელს თავადმა დააარსა ფონდი, რომლის მეშვეობით მოხერხდა მღვიმის ზემოთა ტაძრის ასაშენებლად საკმარისი სახსრების მოძიება და მშენებლობის დაწყება. უკვე 1913 წლის 1 დეკემბერს იკურთხა ტაძარი ღვთისმშობლის შობის სახელზე, ხოლო 1914 წლის 29 აგვისტოს ეკვდერი აკურთხეს თავადის საყვარელი წმიდანის _ იასაფ ბელგოროდელის სახელზე. ეკლესიის მამასახლისის მოვალეობას პირადად თავადი ჟევახოვი ასრულებდა.
აღსანიშნავია, რომ ბელგოროდელი წმიდანის ნათესაობის გამო ძმებმა ნიკოლოზ და ვლადიმერ ჯავახიშვილ-ჟევახოვებმა დიდი შრომა გასწიეს თავისი სახელგანთქმული წინაპრის სახელის საეკლესიო უკვდავყოფისათვის, რაც 1911 წელს შედგა. 1915 წელს კიევში გამოქვეყნდა ვლადიმერ ჟევახოვის წიგნი "წმიდა იოასაფი, ბელგოროდისა და სრულიად რუსეთის სასწაულმოქმედი (1705-1754), მისი ყოველსაათობრივი ლოცვა (მოკლე კომენტარები), წმიდანის ცხოვრების აღწერილობით შევსებული მე-3 გამოცემა". წიგნი ღვთისმოშიშებითა და დახვეწილი ლიტერატურული ენით არის დაწერილი და როგორც იოასაფ ბელგოროდელის თანამედროვე ბიოგრაფები აღნიშნავენ, მას დღესაც არ დაუკარგავს თავისი შემეცნებითი ღირებულება.
მალე წმიდა მთავარანგელოზ მიქაელის ძველი მღვიმის მონასტერი მომლოცველთა საყვარელ ადგილად იქცა. აქეთ მოეშურებოდნენ უბრალო ადამიანები და ინტელიგენტები, `ყოველნი მაშვრალნი და ტვირთმძიმენი~ ციმბირიდან, არხანგელსკიდან, კავკასიიდან _ მაშინდელი რუსეთის ყველა ბოლოდან. ყველამ, ვინც მონაწილეობას იღებდა მის აღორძინებაში, არაერთხელ დაიმსახურა ყურადღება და სახელმწიფო ჯილდო. მეტად ღირსსახსოვარია 1914 წლის 23 აპრილს მომხდარი ამბები, როცა უზარმაზარი რაოდენობის სამღვდელოებამ და ხალხმა საზეიმო სვლა მოეწყო, მათ კიევო-პეჩორის ლავრიდან მისი საიმპერატორო უდიდებულესობის მიერ შეწირული საწინამძღვრო ჯვარი და ყოვლისმპყრობელი უფლის ხატი გადაჰქონდათ ახალგახსნილ კიევო-ზვერინეცკის მღვიმეების ეკლესიაში.
ვლადიმერ ჯავახიშვილ-ჟევახოვის ბიოგრაფიის ცალკე ფურცელს წარმოადგენს მონასტრების მოწყობისა და ტაძრების აშენებისათვის გაწეული ზრუნვა. ზვერინეცკის მღვიმეებზე ღვთისმშობლის შობის სახელობის ტაძრის აგებისა და ამ წმიდა ადგილზე ყოველთა მონანულთა სკიტის მოწყობის გარდა თავადმა ვლადიმერ ჟევახოვმა კიდევ ერთ ახლადაღორძინებულ უწმიდესის (пречистыя) სახელობის სკიტს გაუმართა ხელი. ეს სკიტიც ძველი მღვიმეების ადგილზე იყო აშენებული, რომლებსაც ღირსი თეოდორე პეჩორელის სახელი უკავშირდებოდა. ღირსი თეოდორე დიდმარხვის დღეებში ამ მღვიმეებში განმარტოვდებოდა ხოლმე და ყოველგვარ ამსოფლიურ საზრუნავს მოშორებული ლოცვით მიუყვებოდა სულიერი აღმასვლის კიბეს.
ეკლესიისათვის დახმარების საქმეში დიდი დამსახურებისათვის კიევის გენერალ-გუბერნატორმა ორჯერ დააყენა თავად ჟევახოვის კამერ-იუნკერის საკარისკაცო ტიტულით დაჯილდოვების საკითხი, რაც რაღაც მიზეზების გამო არცერთხელ არ მოხერხდა. თუმცა კი ვლადიმერ ჟევახოვი კვლავ მისი საყვარელი მღვიმის სკიტზე ყოველდღიურ საზრუნავში იყო ჩაფლული, ამის მიუხედავად მიწიერ სიამეთა გარემოცვაში მიმდინარე მისი ცხოვრებისათვის უცხო იყო ამქვეყნიური დიდება და გატაცებები.
ვლადიმერმა ჭეშმარიტად მთელი გულით მიანდო ერთადერთ ღმერთს ყველა საზრუნავი და საკუთარი სიცოცხლეც და 1924 წელს მოსკოვის უწმიდესი პატრიარქი ტიხონის სახელზე თხოვნა შეადგინა: "სიყრმის წლებიდანვე მიტაცებდა მონაზვნური ცხოვრება, მაგრამ ჩემი ცხოვრების გარემოებების გამო, რომლებიც ჩემდაუნებურად აღემატებოდნენ ჩემი სურვილების ძალას, უკანასკნელ წლებამდე არ მქონდა ჩემი საიდუმლო გულისნადების სისრულეში მოყვანის შესაძლებლობა, _ ამისათვის უმორჩილესად ვთხოვ თქვენს უწმიდესობას მონაზვნად აღკვეცის ღირსი გამხადოს და აქვე ვურთავ, რომ ისევე, როგორც იმის ხასიათს, რაც მე მომიწევს, თქვენი ლოცვა-კურთხევის შემთხვევაში, მორჩილებასა და საცხოვრებელ ადგილს ჩემთვის არავითარი მნიშვნელობა არ გააჩნია, რადგან ვიმედოვნებ, რომ მე უძლური შევძლებ მონაზვნურ ასპარეზზე ღვთის ნების აღსრულებას, მხოლოდ ეს მსურს და ამისკენ ვისწრაფვი. 1924 წელი. ვ. ჟევახოვი".
ჭეშმარიტი ქრისტიანული ღრმა თავმდაბლობით განმსჭვალული ეს თხოვნა დაკმაყოფილდა და ვლადიმერის საცხოვრებელ ადგილად იოანინის წმიდა სამების მონა¬სტერი მიუჩინეს, სადაც იგი 1924 წლის 21 ნოემბერს გადავიდა. იმავე წლის 20 დეკემბერს, კვირა დღეს, მღვიმისზედა ტაძარში ღვთისმშობლის შობის სახელზე პირველი ტრაპეზის კურთხევის 11 წლისთავზე, ცისკრის მეხუთე და მეექვსე ჟამნებს შორის მონაკვეთში კიევის ეპარქიის მმართველმა ეპისკოპოსმა, "ბრძენმა მამამ და მართლმადიდებლობის მტკიცე მოშურნემ", ყოვლადუსამღვდელოესმა მაკარიმ ვლადიმერი მონაზვნად აღკვეცა და სახელად იოასაფი უწოდა.
ამავე წელს მას დიაკვნად და მღვდლად დაასხეს ხელი.
ზვერინეცკის მღვიმეების მნახველთა წიგნში დარჩენილია ასეთი ჩანაწერი: "ღვთის ნებით 1926 წლის 6 ივლისს, ორშაბათს, ნიჟნი ნოვგოროდში მდებარე ჯვართამაღლების მონასტერში ნიჟეგოროდის მიტროპოლიტმა მაღალყოვლადუსამღვდელოესმა სერგიმ, რომელსაც პატრიარქის მოსაყდრის თანამდებობა უკავია, ნიჟეგოროდის ვიკარიუს ეპისკოპოს გრიგოლ პეჩორელთან და იოანე კონოტოპელთან ერთად საღმრთო ლიტურგიის დროს ხელი დამასხეს დმიტროვსკის ეპისკოპოსად, კურსკის ეპარქიის ვიკარიუსად. ეპისკოპოსი იოასაფი".
ამის შემდეგ მის ბიოგრაფიაში თეთრი ლაქაა, რომლის შევსებაც მხოლოდ ათწლეულების შემდგომ, სუკ-ის არქივებში ჩაკეტილი უსაშინლესი სიმართლის საყოველთაოდ გამომზეურების მერე გახდა შესაძლებელი. უშიშრად აყენებდა რა ამბიონიდან მრევლისათვის მოწოდების შესაძლებლობას და აქტიურად ამხელდა ქვეყანაში გამეფებულ უსამართლობას, ახლადდანიშნულმა ეპისკოპოსმა მაშინვე გამოიწვია უღმერთო ხელისუფლების უკმაყოფილება და გულისწყრომა. რეაქციამაც დიდხანს არ დააყოვნა და ხელთდასხმიდან უკვე ორი თვის თავზე ეპისკოპოსი იოასაფი დააპატიმრეს და სოლოვეცკის განსაკუთრებული დანიშნულების ბანაკში გადაიყვანეს ეტაპით, სადაც მან მართლმადიდებელი ეკლესიის ათობით ათასი ერთგული შვილის ბედი გაიზიარა.
1929 წლის ოქტომბერში ეპისკოპოს იოასაფს აღმოსავლეთ ციმბირის მხარის ნარიმის ოლქში ასახლებენ. 1932 წელს ექვსწლიანი პატიმრობიდან გათავისუფლების შემდეგ ის მაშინვე შეუდგა თავისი მოვალეობების შესრულებას და პიატიგორსკის კათედრა ჩაიბარა. დევნის წლებმა ვერ გატეხეს წმიდანის დიდსულოვნება და სიმართლის წყურვილი. ასეთ თვისებებს შეუძლებელია მმართველი რეჟიმის ყურადღება არ მიექციათ და გათავისუფლებიდან სულ რაღაც ერთი წლის შემდეგ ეპისკოპოსი იოასაფი ხელახლა დაიჭირეს, მას სახელმწიფოს პოლიტიკის განსაკუთრებულმა სამმართველოს (ОГПУ) სამეულმა (ტროიკამ) ჩრდილოეთში ათი წლით გადასახლება შეუფარდა. აქ ეპისკოპოსმა იოასაფმა 1997 წელს წმიდანად შერაცხული მოწამე _ ქირურგი ლუკა ვოინო-იასენცკი გაიცნო. არხანგელსკში გადასახლებამ ისეთი ღრმა ქრისტიანული მეგობრობის კავშირით შეაკავშირა კეთილმსახურების ეს ორი მოღვაწე და აღმსარებელი, რომლის გაწყვეტაც მრავალგზისმა დაპატიმრებამაც კი ვეღარ შეძლო. მაგრამ სამაგიეროდ ჩრდილოეთის სასტიკმა ნესტიანმა ჰავამ საბოლოოდ შეურყია სატუსაღოებით გაწამებულ ეპისკოპოს იოასაფს ისედაც სუსტი ჯანმრთელობა და 1934 წელს ის, როგორც ინვალიდი, ზედამხედველობის ქვეშ გადმოიყვანეს მოსკოვის ოლქში. 1934 წლის ივნისიდან, როგორც კი ამის ახალი შესაძლებლობა გაჩნდა, იგი მოგილევსკის ეპარქიის მმართველის თანამდებობაზე ინიშნება და კვლავ უბრუნდება სამწყსოს. შერისხული და ათას ცეცხლ გამოვლილი ეპისკოპოსის გულწრფელ და მგზნებარე ქადაგებები შეუძლებელია შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის ყურადღების გარეშე დარჩენილიყვნენ. ამ შემთხვევაში ეპისკოპოს იოასაფს სუსტი ჯანმრთელობა აღარ აძლევს წინააღმდეგობის გაწევის საშუალებას და მოგილევსკის კათედრაზე წელიწადზე ოდნავ მეტი ხნის დაყოფის შემდეგ იგი ტოვებს მას. ამ დროს ასრულდა მისი დიდი ხნის ნატვრაც და ის მისთვის უსაყვარელს ბელგოროდში დასახლდა, რათა უფრო მეტად ჩაკვროდა გულში მისი წმიდა წინაპრის ხსოვნის შემნახველ მიწას. ამ ადგილებში ხანმოკლე ყოფნამ და აგრეთვე ბელგოროდელ სასწაულმოქმედთან ლოცვითმა განმარტოებამ განამტკიცა ეპისკოპოსი იოასაფი და იმ ცხოვრებისეული ეკალ-ბარდიანი კიბის უკანასკნელ საფეხურზე შესადგომად მოამზადა, რომელიც მას ზეციური სასუფეველისაკენ მიუძღოდა.
მან თავის სამწყსოსთან შეხვედრა ვერ შეძლო, რადგან მას დანიშვნისთანავე პირდაპირ ბელგოროდში ელოდა მორიგი საბედისწერო დაპატიმრება. ბრალდება იმ დროის შესაბამისი იყო _ "ეკლესიის მსახურთა კონტრრევოლუციური ფაშისტური ორგანიზაციის ხელმძღვანელობა". ეპისკოპოსი იოასაფი წელიწადზე მეტ ხანს ბელგოროდის ციხეში გააჩერეს, შემდეგ ზედამხედველობის ქვეშ ნოვგოროდის ოლქში, საიდანაც 1937 წლის ბოლოს სასამართლოს წინაშე წარსადგომად ჩაიყვანეს კურსკში. იმის წარმოდგენა, თუ რისი გადატანა მოუხდა მოხუცებულ ავადმყოფ ეპისკოპოსს კურსკის შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის (НКВД) ჯურღმულებში, დაკითხვის მასალების არქივში ნაპოვნი მოკლე მშრალი ფრაზით შეიძლება, _ "კონტრრევოლუციურ საქმიანობაში ჩემს მონაწილეობას უარვყოფდი". გამოძიების კეთილად დასრულების იმედი ნაკლებად იყო, რადგან მოსამართლეთა მიუდგომლობაზე საუბარი რომ ზედმეტი იყო, ამის დაფარვას არც არავინ ფიქრობდა. განაჩენი ამავე წლის 4 დეკემბერს გამოიტანეს _ "სასჯელის უმაღლესი ზომა: სიკვდილი" და იმავე დღეს მოიყვანეს სისრულეში.
1990 წელს ბელგოროდის პროკურატურამ სიკვდილის შემდგომ მოახდინა კურსკში 1937 წლის 4 დეკემბერს დახვრეტილი წარმოშობით ქალაქ პრილუკელი ვლადიმერ დავითის ძე ჟევახოვის რეაბილიტირება, რითაც ქრისტეს სახელისათვის უდანაშაულოდ დახოცილი ჩვენი ქვეყნის შვილების წინაშე საერთოეროვნულ მონანიებას დაუდო სათავე.
2002 წლის 17 ივლისს მოსკოვისა და სრულიად რუსეთის უწმიდეს პატრიარქ ალექსი II-ის ლოცვა-კურთხევითა და რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის წმიდა სინოდის განჩინებით მღვდელმოწამის რანგში წმიდანად შეირაცხა მოგილევსკის ეპისკოპოსი იოასაფი (ჯავახიშვილ-ჟევახოვი).
დაე, წმიდა მღვდელმოწამე იოასაფის მიერ განვლილი ცხოვრების მადლიანი მაგალითი გახდეს რთულ, საცდურით სავსე დღევანდელ ყოფაში მცხოვრები თითოეული ჩვენგანისათვის სიმტკიცისა და ურყევობის სულისკვეთებით აღმავსებელი, რათა შეუძვრელად გავიაროთ ქრისტეს სჯულის აღმასრულებელი გზა.
მასალა ამოღებული: Могилевские епархиальные ведомости. 2000 г. № 8-9.
