სოფელ არტაანის მაცხოვრის აღდგომის სახელობის ეკლესია (თიანეთის მაზრა) დეკანოზი იროდიონ გიორგის ძე სისაური
1875 წელს, მღვდლის ოჯახში დაიბადა.
1891-97 წლებში თბილისის სასულიერო სემინარიაში
სწავლობდა. 1897 წლის 9 ნოემბერს ეგზარქოსმა ვლადიმერმა (ბოგოიავლენსკი) დიაკვნად
აკურთხა, ხოლო იმავე წლის 14 ნოემბერს - მღვდლად დაასხა ხელი და ქვემო მლეთის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად განამწესა. ჯერ კიდევ სრულიად ახალგაზრდა მამა იროდიონი მუხლჩაუხრელად შრომობდა. არ იყო ადვილი მთიელი ხსალხის დამოძღვრა, ჭეშმარიტი ქრისტიანული
ტრადიციების აღირძინება, მოსახლეობისათვის განათლების მნიშვნელობის შეგონება. მის მცდელობა ფუჭად არ ჩაუვლია. მალევე 1898 წელს, მლეთის სამრევლო-საეკლესიო
გვ 157
სკოლის გამგედ და საღვთო სჯულის მასწავლებლად დაინიშნა მისი შრომისმოყვარეობა სასულიერო მთავრობისათვისაც შეუმჩნეველი არ დარჩენილა.
1900 წლის 29 მაისს, ეგზარქოსმა ფლაბიანემ (გოროდეცკი) დუშეთის მაზრის IV ოლქის მთავარხუცესის მოვალეობის შემსრულებლად დაადგინა.
1902 წლის 12 დეკემბერს, საქართველოს ეპარქიალური სასწავლო კომიტეტის დუშეთის განყოფილების წევრად აირჩიეს.
1903 წლის 31 მარტს საგვერდულით დაჯილდოვდა. ახალგაზრდა მოძღვარი გულანთებული ემსახურებოდა ქრისტეს სარწმუნოების გაძლიერებას. მას ბევრი სასულიერო პირისაგან განსხვავებით ქალაქისკენ კი არ მიუწევდა გული, არამედ იქ მიილტვოდა სადაც ყველაზე მეტად სჭირდებოდათ მოძღვარი.
1904 წლის 14 აპრილს, თავისი თხოვნის საფუძველზე, ართანო-კვარას მთავარანგელოზთა სახელობის ტაძრის წინამძღვრად გადაიყვანეს. მძიმე პირობებში უწევდა მამა იროდიონს მსახურება, მაგრამ ანუგეშებდა უფლის სიყვარული და ხალხის პატივისცემაც.
1911 წლის აღდგომას, წმინდა სინოდის ბრძანების საფუძველზე სკუფიით დაჯილდოვდა. ამასთანავე სათანადო ყურადღება მიაქცია ყმაწვილთა განათლებას.
1911 წლის 1 სექტემბერს, ართანო-კვარას სახალხო პირველ დაწყებით სასწავლებელში საღვთო სჯულის მასწავლებლად დაინიშნა. იმავე წლის 29 ნოემბერს, ბაქოს ეპისკოპოსმა პიმენმა, ერთი წლის ვადით დაამტკიცა თელავი-სიღნაღის მაზრის სასწავლო კომიტეტის დეპუტატად.
1916 წლის 20 მაისს კამილავკა უბოძეს. კომუნისტური ხელისუფლების დამყარებისთანავე შეიცვალა ვითარება. არაერთი სასულიერო პირი ფიზიკურად გაანადგურეს, ბევრი იძულებული გახდა მსახურება მიეტოვებინა. მამა იროდიონი, შეუდრეკელი ხასიათისა და მძიმე პირობებში ცხოვრების გამოცდილების გამო, ძლიერი დასაყრდენი გახდა ადგილობრივი მღვდელთმთავრებისათვის. ხშირად მას იქ აგზავნიდნენ სადაც იგი ყველაზე საჭირო იყო.
1921 წლის დეკემბრიდან, ალავერდის ეპისკოპოსმა პიროსმა (ოქროპირიძე) თიანეთის მაზრის, სოფელ ახალსოფლის მთავარანგელოზთა სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად განამწესა.
1923 წელს, სამკერდე ოქროს ჯვრით დაჯილდოვდა.
1926 წლის დეკემბრიდან, ზემო თიანეთის (ტუშურების) ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად გადაიყვანეს.
XX საუკუნის 20- იანი წლების ბოლოს, თიანეთის ოლქის მთავარსუცესის თანაშემწედ დაადგინეს. მხოლოდ უფალმა უწყის რამდენი დამცირებისა და შევიწროების დათმენამ მოუწია მამა იროდიონს მხოლოდ იმიტომ რომ ქრისტეს ეკლესიის მსახური იყო. რამდენი განსაცდელი გამოუვლია მაგრამ სიყრმიდანვე არჩეულ გზას არ უღალატა.
1934 წლის 3 დეკემბერს თიანეთის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად და ამავე ოლქის მთავარხუცესად დაინიშნა. მასვე დაევალა ზემო თიანეთის სამრევლოებში წესების შესრულება.
1935 წლის აღდგომას, კათოლიკოს-პატრიარქმა კალისტრატემ (ცინცაძე) დეკანოზის წოდება მიანიჭა.
1939 წელს, ადგილობრივმა ხელისუფლებამ, მუქარით რომ ვერაფერს გახდნენ, გადასახადების გზით შეეცადნენ მამა იროდიონის შევიწროებას. მათ მოძღვარს მოსთხოვეს მოეტანა 500 მანეთი, 80 კგ. ხორცი, 310 კგ.
გვ158
კარტოფილი, 9 კგ. ერბო და 7 კგ. მატყლი. თავზარდაცემულმა მამა იროდიონმა ადგილობრივ „ყაჩაღებს” მხოლოდ 400 მანეთი მისცა, მათ განუცხადეს ,,დანარჩენს გააპატიებთ იმ პირობით, თუ მღვდლობას თავს დაანებებ, თორემ ციხე არ აგცდება მშრმელი ხალხის ქონების მითვისებისათვისო“.
შევიწროებული მოძღვარი კათოლიკოს-პატრიარქის მდივანს, დეკანოზ მიხეილ მახათაძეს თხოვს განუმარტოს აქვთ თუ არა ხელისუფლებას ამის უფლება: „მამაო დეკანოზი! უმორჩილესად გთხოვთ მაცნობოთ: კულტის მსახური, რომელსაც არა აქვს კავშირი სოფლის მეურნეობასთან და მესაქონლეობასთან, წლოვანობით გადაცილებულია სამოც წელს, განთავისუფლებულია სახელმწიფოსათვის ხორცისა და სხვა სავალდებულო პროდუქტის სავალდებულო ჩაბარებისგან თუ არა. თქვენი პატივისმცემელი, დეკანოზი იროდიონ სისაური, 1939 წლის 27 თებერვალი“.
მამა იროდიონი იძულებული გახდა, კათოლიკოს-პატრიარქ კალისტრატესთვის (ცინცაძე) განცხადებით მიემართა, დროებით მაინც შეეწყვიტა მღვდელმსახურება.
1943 წელს, სტალინის ბრძანებით, საბჭოთა კავშირში ოფიციალურად კვლავ ამოქმედდა ეკლესია-მონასტრები, სასულიერო სემინარია-აკადემიები, მღლვდელმსახურებს საშუალება მიეცათ დაეკმაყოფილებინათ მორწმუნეთა სულიერი მოთხოვნილებანი. საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის კალისტრატეს ლოცვა-კურთხევით, მამა იროდიონი სიონის საპატრიარქო ტაძარს მიაწერეს, როგორც უშტატო მღვდელმსახური, მაგრამ რადგანაც იგი მუდმივად თიანეთში ცხოვრობდა, ამიტომ დაევალა თიანეთსა და მის ახლომდებარე სოფლებში, სადაც კი მოახერხებდა, შეესრულებინა საეკლესიო საიდუმლოებები.
მართლაც, დეკანოზი იროდიონი ძველებური შემართებითა და სიყვარულით შეუდგა დათრგუნული ღვთისმოსავი ხალხის ნუგეშინისცემას და დამოძღვრას. მაგრამ დიდხანს არ დასცალდა და სწორედ ხალხზე ზრუნვის დროს აღესრულა როგორც ჭეშმარიტი მწყემსი მართლმადიდებელი ეკლესიისა.
1952 წელს, მამა იროდიონს სოფელ ახალსოფელში ბავშვის მოსანათლად დაუძახეს. მიუხედავად იმისა, რომ მამა იროდიონი თავს ცუდად გრძნობდა და ახლობლებმა ამ საქმის მეორე დღისთვის გადადება ურჩიეს, მან მაინც არ დაიშალა და წაყვა მთხოვნელებს. უკან დაბრუნებული, როდესაც მდინარე იორზე გადებულ ვიწრო ხიდზე გადმოდიოდა, მოულოდნელად თავბრუ დაეხვა და წყალში გადავარდა. იგი იმავე საღამოს გარდაიცვალა.
