სულ ვიზიტორი : 61033445238
განთავსებული სტატია : 11175

მთავარი იუბილარი/ ხსენება

გენერლები საქართველოდან 800-ზე მეტი /Генералы/Generals
გენერლები საქართველოდან 800-ზე მეტი
სიმონ სოლოღაშვილი  (სალაღაშვილი) 1756-1820წწ რუსეთის გენერალი წარმ. სოფ. ალგეთი მარნეული
ბმულის კოპირება

გენერლები საქართველოდან 800-ზე მეტი

გვარი სოლოღაშვილი სია

მარნეული გამოჩენილი ადამიანები სრული სია

436       ბეჭდვა

სიმონ სოლოღაშვილი (სალაღაშვილი) 1756-1820წწ რუსეთის გენერალი წარმ. სოფ. ალგეთი მარნეული

სოლოღაშვილი (სალაგოვი) სიმონ ივანეს ძე (24 მაისი1756-12 თებერვალი1820), თავადი, სენატორი. გენერალ-ლეიტენანტი (1800), 1805 წელს გენერალ-აუდიტორატი (სამხედრო-სასამართლო უწყების უფროსი), „წმ. ალექსანდრე ნეველის“ ორდენი; სამხედრო მინისტრის საბჭოს წევრი. ქართველი თავადების ოჯახიდან. 


ოფიციალური სია ქართველი თავად-აზნაურებისა, რომელიც ე.წ. “ხავერდოვან წიგნშია” შეტანილი, გამოცემული და დამტკიცებული სანკტ-პეტერბურგში, 1850 წელს.

თავადები: ბაგრატიონ-მუხრანსკი, აბაშიძე, ფალავანდიშვილი, ჩხეიძე, ხერხეულიძე, ჯამბაკურ-ორბელიანი, მელიქიშვილი, ავალიშვილი, ბეგთაბეგიშვილი, ერისთავი, ბარათაშვილი, მაჩაბელი, დიასამიძე, სოლაღაშვილი, სუმბათაშვილი, ამილახვარი, ბაგრატიონ-დავითაშვილი, ჯავახიშვილი, ფავლენიშვილი, თუმანიშვილი, ხიდირბეგიშვილი, ციციშვილი, თარხან-მოურავი, ამირეჯიბი, ჩოლოყაშვილი, ჯორჯაძე, მაყაშვილი, ტუსიშვილი, გურგენიძე, საგინაშვილი, ხიმშიაშვილი, ჭავჭავაძე, ვახვახიშვილი, ჯანდიერიშვილი, ყარალაშვილი, ლიონიძე, ანდრონიკაშვილი, ვაჩნაძე, ჩერქეზიშვილი, გურამიშვილი, წერეთელი, ჯაფარიძე, აბამელიქი, ბაბადიშიშვილი, რობიტაშვილი.


 „ესენი არიან ძველადვე ახალციხელნი კალმახის ადგილის გვარისანი. ამათი წინაპარნი ვინმე გათათრდა და უწოდეს სულაღად. ხოლო ამის შთამომავლობისანი, რომელთაც მიიღეს მაჰმადიანობა, მოვიდნენ საქართველოსა შინა მეფობისა ბაგრატისასა წელსა 1375–სა და მეფემან მიიღო თავადობისა ხარისხითა და ებოძა გვარადა სოლოღაშვილისა და არიან მუნითგან მცხოვრები სომხითსა, რომელნიმე გადმოვიდნენ რუსეთსა და დაშთნენ, ხოლო სხვანი ამათნი დაშთნენ ქართლსავე შინა და აწ არიან: იესეს შვილები, ზაზას შვილები და სხვანი ძმანი მათნი“. სოღოლაშვილები იყვნენ მებატონეები, მათ ეკუთვნოდათ მამულები და ჰყავდათ ყმა–გლეხები ალგეთში, ჭაპალში, კუმისში, საყალტუნთში, ურცევანში, ძველ გომარეთში, ტაბახმელაში, საღოზიში, ტაგნაგეთში, ასურეთში, შინდასში და საქუდეში.

1525 წლის შეწირულობის წიგნში მიცემული დავით მეფის სახლთუხუცესის და მწიგნობარი მაფრი ივანე სოლოღაშვილი.


Князь Семён Иванович Салагов (Сологашвили) (24 мая (4 июня) 1756—4 (16) февраля 1820) — генерал-лейтенант, сенатор, президент Генерал-аудиториата, член Совета военного министра.

Биография

Происходил из древнего грузинского княжеского рода.

Родился 24 мая (4 июня) 1756 года[1]. В военную службу определён 21 августа 1771 года подпрапорщиком в Севский пехотный полк и, находясь почти с первых дней своей службы в походе против турок, в 1774 году был назначен полковым адъютантом.

В 1776 году переведён в формировавшийся тогда из компанейских казачьих полков Черниговский легкоконный полк; в 1778 году назначен полковым квартирмейстером; в 1784 году произведён в подпоручики.

Во время путешествия императрицы Екатерины в Новороссийский край в 1787 году был командирован с первым эскадроном Черниговского полка для встречи императора Священной Римской империи Иосифа II.

Во время осады турецкой крепости Хотина в 1788 году был послан к трехбунчужному Гассан-паше для переговоров о сдаче, и за отличное исполнение поручения получил чин подполковника.

В 1789 году состоял при главнокомандующем расположенной на Кавказской линии армией для выполнения секретных поручений и переговоров с горскими народами, а оттуда с открытием русско-шведской войны командирован в Финляндию для заведования поставками в армию продовольствия. Здесь он представил главнокомандующему проект о найме подвод и транспортировании необходимых для армии предметов, который и был удостоен Высочайшего одобрения. Полученная казной, от предложенного Салаговым плана, польза исчислялась более, чем миллионом рублей и князь Салагов был награждён орденом св. Владимира 4-й степени и чином полковника с переводом в Сумский легкоконный полк.

16 июля 1797 года произведён в генерал-майоры с назначением шефом Смоленского драгунского полка.

22 апреля 1798 года последовало Высочайшее повеление об увольнении его от службы. Князь Салагов уже сдал полк, как неожиданно получил повеление явиться в Санкт-Петербург. На аудиенции император Павел Петрович объявил ему, что «отставка его произошла по ошибке, что он впредь может надеяться на милости Его Величества», и 9 сентября назначил его командиром Лейб-гусарского полка.

В 1800 году князь Салагов снова находился, правда, довольно непродолжительное время (с 12 января по 15 июля) в отставке. В том же году, 15 июля, произведён в генерал-лейтенанты, с назначением сенатором.

8 сентября 1805 года назначен президентом Генерал-аудиториата, а по упразднении его 28 февраля 1812 года — непременным членом Совета военного министра, в каковом звании и состоял до конца своей жизни. Во время Отечественной войны 1812 года Салагов был председателем устроительного комитета Санкт-Петербургского ополчения.

Надгробие Салагова

Скончался от чахотки 4 (16) февраля 1820 года в Санкт-Петербурге[2], похоронен на Лазаревском кладбище Александро-Невской лавры[1].

Среди прочих наград князь Салагов имел ордена:

Орден Святого Иоанна Иерусалимского

Орден Святой Анны 1-й степени с алмазами (1802)

Орден Святого Владимира 2-й степени (1808)

Орден Святого Александра Невского (24.04.1809)

Жена — Марфа Фёдоровна Салагова (1767 — 22.04.1824[3]), умерла от чахотки, похоронена рядом с мужем.

Примечания

 Петербургский некрополь. Т. 4. — С. 16.

 ЦГИА СПб. Ф. 19. — Оп. 111. — Д. 195. — С. 49. Метрические книги Морского Богоявленского собора.

 ЦГИА СПб. Ф. 19. — Оп. 111. — Д. 211. — С. 40. Метрические книги Морского Богоявленского собора.

Источники

Волков С. В. Генералитет Российской империи. Энциклопедический словарь генералов и адмиралов от Петра I до Николая II. Том II. Л—Я. — М., 2009. — С. 448. — ISBN 978-5-9524-4167-5.

Генералитетский список с означением имян, знаков отличия и старшинства в чинах, составленный при Инспекторском департаменте Военного министерства. На 1813 год. — СПб., 1813. — С. 53.

Гогитидзе М. Грузинский генералитет (1699—1921). — Киев, 2001. — С. 136. — ISBN 966-02-2254-8

Мурадян П. М. Армянская эпиграфика Грузии: Тбилиси. — Ереван, 1988, стр.51-53.

Пономарёв В. П., Шабанов В. М. Кавалеры Императорского ордена Святого Александра Невского, 1725—1917: биобиблиографический словарь в трёх томах. Т. 2. — М., 2009. — С. 865. — ISBN 978-5-89577-144-0

Столетие Военного министерства. 1802—1902. Т. III, отд. IV. Затворницкий Н. М. Память о членах Военного совета. — СПб., 1907. — С. 29—30.

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B0%D0%BB%D0%B0%D0%B3%D0%BE%D0%B2,_%D0%A1%D0%B5%D0%BC%D1%91%D0%BD_%D0%98%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87



კონტაქტი Facebook

საიტი შექმნილი და დაფინანსებულია დავით ფეიქრიშვილის მიერ, მოზარდებში ისტორიული ცნობადიბოს გაზრდის მიზნით.

დავით ფეიქრიშვილი
დავით ფეიქრიშვილი ატვირთა: 01.01.2021
ბოლო რედაქტირება 03.05.2023
სულ რედაქტირებულია 3





ნაპოლეონთან მებრძოლი ქართველი გენერლები

1 0


ქართველი გენერლები რუსეთის არმიაში 1698-1917წწ ანბანის მიხედვით

1 0


კონსტანტინე ყარანგოზიშვილი 1852-07წწ გარდ. რუსეთის გენერალი, ოდესის კომენდანტი. დაბ. დუშეთი,მხცეთა მთიანეთი

2 0


ჯამბურია, ელგუჯა ნოეს ძე დაბ. 1951 პოლიციის გენერალ მაიორი წარმ. მარტვილი

2 0

ბესარიონ ტატაშის ძე დგებუაძე 1835-1882წწ გენერალ-მაიორი დაბ. მარტვილი

2 0

ივანე გურგენიძე პაატას ძე (1841-1907), თავადი, გენერალ-მაიორი (1903); წარმ. ასპინძა

2 0