ქართლის ფაქტობრივი მეფე (შაჰნავაზ III-ის სახელით)(7აპრილი 1700-1 თებერვალი 1750)  1716–1719, ვახტანგ VI-ის ირანში ყოფნის დროს. 1724მამასთან ერთად რუსეთში გადასახლდა. რუსეთში ისინი ატარებდნენ გრუზინკსის გვარს. 1729 წლის 30 ნოემბერს გენერალ-ლეიტენანტის ჩინით დაინიშნა მოსკოვის ოლქში საარტილერიო კანტორის უფროსად. გახდა წმინდა მოციქულ ანდრია პირველწოდებულის ორდენის კავალერი. ბაქარი მონაწილეობდა მოსკოვის ქართული სტამბის აღდგენაში. 1743 მისი თაოსნობით დაიბეჭდა ბიბლია, რომელიც ცნობილია ბაქარის ბიბლიის სახელით. ურთიერთობა ჰქონდა რუს მეცნიერებთან ( ვ. ტატიშჩევი, ჟ. დე-ლილი), აწვდიდა მათ ცნობებს საქართველოს წარსულზე. ასრულებდა რუსეთის მთავრობის დიპლომატიურ დავალებებს.

სიკვდილის წინ მან ფიცი დაადებინა შვილს, ალექსანდრეს, რომ ქართლის მეფის ტახტს დაიკავებდა.[3]დაკრძალულია მოსკოვის ქართველთა ნეკროპოლში — დონის მონასტერში.