საპატრიარქოს უწყებანი N31 15-21 სექტემბერი 2005წ გვ.24 

დეკანოზი ილია კობაიძე ნათესავებთან ერთად 1910-იანი წლების ბოლო

სხედან მარცხნიდან: მამა ილიას ძმა სიმონი, ბიძაშვილი ნინა კობაიძე-ფიცხელაურისა ქალიშვილ რუსუდანთან ერთად, დეკანოზი ილია, მამა ილიას მეუღლე თამარ ბოსტაშვილი, მამა ილიას და ანასტასია კობაიძე-ბურჭულაძისა. დგანან: სიმონის მეუღლე ზინაიდა წიკლაური-კობაიძისა, უცნობი, მამა ილიას ძმები ივანე და ნიკოლოზი. დეკანოზი ილია კობაიძე დაიბადა 1885 წელს, ხევის სიონში, სიმონ კობაიძის ოჯახში. ბიძის, სიონის მღვდლის ზაქარია კობაიძის მოწადინებით დაამთავრა თბილისის სასულიერო სემინარია. 1907 წელს ხელდასხმულ იქნა დიაკვნად, ხოლო ერთი წლის შემდეგ მღვდლად და განწესებულ იქნა დუშეთის მაზრის, სოფელ კობიაანთკარში. 1914-18 წლებში, პირველი მსოფლიო ომის დროს მსახურობდა კავკასიის ფრონტზე, სადაც მიენიჭა დეკანოზის ხარისხი. მონაწილეობდა 1917 წელს გამართულ პირველ საეკლესიო კრებაზე. ფრონტიდან დაბრუნების შემდეგ მსახურობდა ალავერდის ეპარქიაში, სიღნაღის მაზრის, სოფელ ზემო მაჩხაანის წმ. გიორგის ეკლესიაში. 1925 წლიდან, ბოდბის ეპარქიის აღდგენის შემდეგ დაინიშნა ჰერეთის ოლქის მთავარხუცესად. 1930-იანი წლების დასაწყისში გადმოვიდა თბილისში. 1944 წელს კათოლიკოს-პატრიარქ კალისტრატეს მიერ დანიშნულ იქნა თბილისის წმ. სამების ეკლესიაში, სადაც მსახურობდა გარდაცვალებამდე, 1952 წლამდე. დაკრძალულია ვაკის სასაფლაოზე. ფოტო მოგვაწოდეს დეკანოზ ილიას შთამომავლებმა: ბატონმა კობა კობაიძემ, ქალბატონებმა მადონა კობაიძემ და ნანა ბურჭულაძემ.