დეკანოზი ნიკონ სალარიძე

დეკანოზი ნიკონ სალარიძე 1848 წელს, გორის რაიონის სოფელ წაღვლში, მღვდლის ოჯახში დაიბადა. მამამისი, მღვდელი მარკოზ სალარიძე გორის რაიონის სოფელ წაღვლის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიაში მსახურობდა. 1866-70 წლებში თბილისის სასულიერო სასწავლებელში სწავლობდა. 1871 წლის 29 მარტს თბილისის ორბელიანების წმინდა ნიკოლოზის სახელობის კარის ეკლესიის მედავითნედ დაინიშნა, სადაც წელიწად-ნახევარი იმსახურა. XIX საუკუნის 80-იან წლებში ჯერ დიაკვნად, შემდეგ კი მღვდლად აკურთხეს და წაღვლის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად დანიშნეს. 1890–91 წლებში, მამა ნიკონის თაოსნობით, წაღვლის ტაძარი საფუძვლიანად გაარემონტეს, რისთვისაც მან პირადი ხარჯიდან გაიღო 400 მანეთი.

ამასთან დაკავშირებით, 1891 წლის მარტში იგი საგვერდულით დაჯილდოვდა. 1898 წლის 23 ივნისს, თავისი თხოვნის საფუძველზე, დაინიშნა ატოცის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად. 1904 წლის აღდგომას, წმინდა სინოდის ბრძანების საფუძველზე დაჯილდოვდა სკუფიით. 1910 წლის 6 მაისს უბოძეს კამილავკა, ხოლო 1914 წლის 6 მაისს — სამჯერდე ოქროს ჯვრით დააჯილდოვეს. 1918 წლის 1 ოქტომბერს ურბნელმა ეპისკოპოსმა დავითმა (კაჭახიძე) დეკანოზის წოდება მიანიჭა. 1926 წელს, 78 წლის ასაკში, ჯანმრთელობის გაუარესებისა და მოხუცებულობის გამო, მსახურებას ჩამოშორდა და ოფიციალურად აღარ იხსენიება სამღვდელოთა რიგებში. დეკანოზი ნიკონი XX საუკუნის 30-იანი წლების დასაწყისში გარდაიცვალა.