მაღალყოვლადუსამღვდელოესი სერგი ერისკაცობაში ზურაბ ნიკოლოზის ძე ჩეკურიშვილი

ნეკრესელი მიტროპოლიტი

ერისკაცობაში – ზურაბ ნიკოლოზის ძე ჩეკურიშვილი

დაიბადა: 1959 წლის 13 აპრილს, ქ. რუსთავში.  გარფაიცვალა 19 სექტემბერი 2021 წელი კოვიდ პანდემიით, როგორც მამა სერაფიმემ მოგვიყვა პარაკლისების დროს სულ სთხოვდა უფალს როცა მისი ამ ქვეყნიდან გასვლის დრო მოვიდოდა ეს მომხდარიყო მიქაელ მთავარანგელოზის ხსენების დღეს რადგან ძალიან უყვარდა. უფალმა შეისმინა მისი თხოვნა

ხსენება სასწაულისა, ქმნილისა მთავარანგელოზ მიქაელის მიერ კოლასეს შინა  06(19) სექტემბერი

ანგელოზის დღე: 8 ოქტომბერი – წმიდა სერგი რადონეჟელი ხსენება.

ბერად აღკვეცა: 13. 04. 1987წ.

დიაკვნად კურთხევა: 12. 07. 1987წ.

მღვდლად კურთხევა: 06. 11. 1988წ.

ეპისკოპოსად კურთხევა: 27. 12. 1992წ.

მთავარეპისკოპოსობა ებოძა: 25. 12. 1995წ.

მიტროპოლიტობა ებოძა: 28. 11. 2000წ.

ნეკრესის ეპარქია (ქ. ყვარელი, ქ. ლაგოდეხი, ყვარლისა და ლაგოდეხის მუნიციპალიტეტები)

კათედრა ნეკრესში, ლაგოდეხსა და ყვარელში, რეზიდენცია ლაგოდეხსა და ყვარელში.

მიტროპოლიტი სერგი, ერისკაცობაში ზურაბ ნიკოლოზის ძე ჩეკურიშვილი, დაიბადა 1959 წლის 13 აპრილს ქ. რუსთავში. 1975 წელს დაამთავრა რუსთავის N6 საშუალო სკოლა. იყო საქართველოს ჭაბუკთა ნაკრების წევრი. 1979-1981 წლებში იმყოფებოდა საბჭოთა არმიის რიგებში.

1981 წლიდან ზურაბ ჩეკურიშვილი სწავლობდა ხარკოვის პედაგოგიურ ინსტიტუტში. ინსტიტუტში სწავლის პერიოდში იგი სერიოზულად დაინტერესდა მართლმადიდებლური სარწმუნოებით.

1985 წელს უწმიდესისა და უნეტარესის, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ის ლოცვა-კურთხევით ზურაბ ჩეკურიშვილმა სწავლა განაგრძო მოსკოვის სასულიერო სემინარიაში, 1986 წლიდან იგი მორჩილად გადავიდა მოსკოვის წმიდა სამების სერგის ლავრაში. 1987 წლის 13 აპრილს მორჩილი ზურაბი აღკვეცეს ბერად და წმიდა სერგი რადონეჟელის საპატივცემულოდ უწოდეს სახელი სერგი. სულ მალე იგი ჯერ ბერდიაკვნად, ხოლო 1988 წელს მღვდელ-მონაზვნად აკურთხეს. უწმიდესისა და უნეტარესის, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ის ლოცვა-კურთხევით დაინიშნა საფარის მონასტრის წინამძღვრად.

მღვდელმონაზონმა სერგიმ საფარის მონასტერში ბევრი იღვაწა რწმენისა და ცოდნის აღორძინებისათვის. უწმიდესისა და უნეტარესის ილია II-ის ლოცვა-კურთხევით იგი აყვანილ იქნა არქიმანდრიტის ხარისხში (1991 წ.), ხოლო 1992 წლის 21 დეკემბერს საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წმიდა სინოდმა არქიმანდრიტი სერგი ახალციხისა და სამცხე-ჯავახეთის ეპისკოპოსად გამოირჩია. 25 დეკემბერს, კვირას სვეტიცხოვლის საპატრიარქო ტაძარში მოხდა მისი ეპისკოპოსად ხელდასხმა. 1992 წელს მეუფე სერგი დაინიშნა წმიდა გრიგოლ ხანძთელის სახელობის ახალციხის სემინარიის რექტორად. 

1995-2002 წლებში იყო საქართველოს საპატრიარქოს სატელევიზიო გადაცემათა შემოქმედებითი ჯგუფის ხელმძღვანელი. 1996 წელს საქართველოს მართლმადიდებელ სამოციქულო ეკლესიაში ერთგული სამსახურისათვის იგი აღყვანილ იქნა მთავარეპისკოპოსის ხარისხში. 1997 წლის 14 ნოემბრიდან მთავარეპისკოპოსი სერგი გადაყვანილ იქნა ნეკრესის ეპარქიის მმართველად. ნეკრესის ეპარქია ერთ-ერთი უძველესია საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიაში. 1995 წელს აღდგა ნეკრესის ეპარქია, რომელსაც 2002 წლის 17 ოქტომბრის წმიდა სინოდის განჩინებით ეწოდა ნეკრესისა და ჰერეთის ეპარქია. მეუფე სერგი 17 ნოემბერს ჩავიდა ეპარქიაში. ამ დროს ეპარქიაში მოქმედი იყო რამდენიმე ეკლესია და სამლოცველო სახლი.

2000 წლის 28 ნოემბერს საქართველოს მართლმადიდებელ სამოციქულო ეკლესიაში ერთგული სამსახურისათვის მეუფე სერგის მიებოძა მიტროპოლიტობა, ხოლო 2007 წლის 25 დეკემბერს იგი დაჯილდოვდა წმიდა გიორგის პირველი ხარისხის ორდენით.

დაკრძალუალია ლაგოდეხი ყაზანის ღვთიმშობლის ტაძარში

მამა ნიკოლოზ ზაქარიას ძე ჩეკურიშვილი 1922-92წწ 

დედა მარგალიტა პეტრეს ასული ღამბაშიძე

ძმა უკრაინის დამსახურებული შემოქმედი ტარიელ ჩეკურიშვილი დაბადებულია 22 იანვარი 1948 წელი ცხოვრობს და მოღვაწეობს ხარკოვში. მისი შექმნილი დავით აღმაშენებლის ხატი დასვენებულია თბილისის სამების საკათედრო ტაძარში.

წიგნი რომელიც გამოიცა

ტკბილ ხარ შენ, უფალო!

ნეკრესელი მიტროპოლიტი სერგი

(ჩეკურიშვილი)

(1959_2021)

ნეკრესის ეპარქია

2022

დაიბეჭდა ახალციხისა და ტაო-კლარჯეთის მიტროპოლიტ თეოდორეს (ჭუაძე) ლოცვა-კურთხევით

ღვთის სიყვარულის შეგრძნებამ გამხადა ქრისტიანი და უფრო მეტიც, აღმიძრა სურვილი _ სიყვარულითვე მეპასუხა, ხოლო როცა ვიგრძენი, რომ მე უღირსი ვერაფრით ვპასუხობდი უფლის სიყვარულს, გადავწყვიტე ჩემი ამქვეყნიური ცხოვრება და გრძნობები მისთვის შემეწირა.

მიტროპოლიტი სერგი

1992 წლის 25 დეკემბერი, კვირა,

სვეტიცხოვლის საპატრიარქო ტაძარი (ამონარიდი ეპისკოპოსად ხელდასხმის დროს წარმოთქმული სიტყვიდან)

© ნეკრესის ეპარქია, 2022

3

პატრიარქის სამძიმრის წერილი

62 წლის ასაკში ღვთივგანისვენა ნეკრესის მიტროპოლიტმა სერგიმ (ჩეკურიშვილი). მან, სრულიად ახალგაზრდამ, კომუნისტური რეჟიმის პერიოდში დაიწყო ეკლესიური ცხოვრება, 33 წლისა კი უკვე მღვდელმთავარი, გახდა და ახალციხისა და სამცხე-ჯავახეთის ეპისკოპოსად

იქნა დადგენილი, ხოლო ხუთი წლის შემდეგ ნეკრესის ეპარქიაში განაგრძო მოღვაწეობა. ამ ხნის მანძილზე და დღემდეც მრავალი განსაცდელი გადაიტანა, რომელთაც გულმხურვალე ლოცვით მუდამ უშიშრად სძლევდა.მეუფე ყოველთვის გამოირჩეოდა გაჭირვებულთადმი მამობრივი მზრუნველობით, გულმოწყალებით, სტუმართმოყვარეობით, გულწრფელობით, ბავშვური უბრალოებით... იყო

ეკლესია-მონასტერთა მაშენებლი, ეპარქიაში საგანმანათლებლო ცენტრების დამაარსებელი, სოფლის მეურნეობის ამაღორძინებელი და, საერთოდ, მრავალმხრივი ორგანიზატორული ნიჭით დაჯილდოებული. ამ თვისებების წყალობით მიაღწია იმას, რომ თავისი სამწყსო ერთ დიდ ორგანიზმად, ერთ ოჯახად შეკრა და ღვთის სიყვარულით აღანთო. ვუსამძიმრებთ მათ, ვუსამძიმრებთ საქართველოს ეკლესიის წმინდა სინოდის წევრებს, სამღვდელო და სამონაზვნო დასს, მრევლს, ნათესავებს, ყველა გულშემატკივარს და შევთხოვთ უფალს, თვისი წყალობა და შეწევნა არ მოაკლოს მეუფე სერგის უკვდავ სულს, შეუნდოს შეცოდებანი ნებსითნი და უნებლიეთნი და სავანესა მართალთასა დააწესოს იგი, ამინ!

ილია II სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი

4

წ ი ნ ა თ ქ მ ა

ღმერთის შესაცნობად ადამიანისათვის ერთადერთი საშუალება სიკეთეა, – ბრძანებს ანტონი დიდი. სწორედ ამ ერთადერთ და ყველაზე ქმედით საშუალებას იყენებდა ჩვენი მეუფე, მიტროპოლიტი სერგი, რათა დახმარებოდა ადამიანებს ღმერთის შეცნობაში.

მეუფეს არ ახასიათებდა ხანგრძლივი საღვთისმეტყველო საუბრები უბრალო ადამიანებთან, ის მათ გულებთან მისასვლელ გზას ეძებდა მუდამ და ეს გზა ყოველთვის უზომო სიკეთე და ქველმოქმედება იყო. ვფიქრობთ, მეუფეს ამ გზით სიარულში ღვთის უდიდესი სიყვარული და მისი საყვარელი წმინდანი, დიდი მღვდელმთავარი ნიკოლოზი შეეწეოდა. ვინც მეუფეს ახლოს იცნობდა, ეცოდინება, რომ მას წმინდა ნიკოლოზის განსაკუთრებული სიყვარული ჰქონდა და ჭაბუკობიდან

5

მოყოლებული, ყოველ ოთხშაბათს აუცილებლად კითხულობდა დიდი მღვდელმთავრის დაუჯდომელს. ეს ტრადიცია დღემდე არ წყდება ნეკრესის ეპარქიაში.

მოგეხსენებათ, წმიდა ნიკოლოზი უშურველად და უანგაროდ ეხმარებოდა არა მხოლოდ ქრისტიანებს, არამედ ყველას, განურჩევლად რწმენისა და წარმომავლობისა.

აი, ასეთივე მღვდელმთავარი გვყავდა ჩვენ მეუფე სერგის სახით, რომელიც, თავისი საყვარელი წმინდანის მსგავსად, საოცარი ქველმოქმედებითა და მოწყალებით გამოირჩეოდა. მეუფეს საოცრად ეხერხებოდა უიმედობითა და უღმერთობით დამძიმებული ადამიანების სულიერად გაცოცხლება და რწმენაზე მოქცევა. ამას ის ადამიანების თანაგრძნობითა და დიდი სიყვარულით ახერხებდა.

სიმბოლურია, რომ მეუფის გარდაცვალებამდე რამდენიმე თვით ადრე გამოცემულ წიგნს, რომელშიც მის მიერ წარმოთქმული ქადაგებები, წერილები და ინტერვიუებია შეკრებილი, სწორედ „თანაგრძნობა“ ჰქვია. ქრისტიან ადამიანს პირველ რიგში თანაგრძნობის უნარი უნდა ჰქონდესო, – ამბობდა მეუფე.

საყოველთაოდ ცნობილია ასევე მეუფე სერგის სტუმართმოყვარეობა არიან ადამიანები, რომლებიც ერთადერთხელ შეხვდნენ მეუფეს ცხოვრებაში, მაგრამ არასდროს ავიწყდებათ ის შეხვედრა, უფრო მეტიც, ამბობენ, რომ ის დღე გამორჩეული და დაუვიწყარია მათ ცხოვრებაში სწორედ მეუფის წარმოუდგენელი უშუალობის, უბრალოებისა და სტუმართმოყვარეობის გამო.

სამწუხაროდ, მეუფე სერგის

6

მიწიერი მსახურება 2021 წლის 19 სექტემბერს მოულოდნელად დასრულდა, მაგრამ ის გრძელდება ზეციურ სამყაროში, რადგან ღვთის ერთგული მსახურები არ კვდებიან, ისინი მარადიულ ცხოვრებაში ინაცვლებენ და იქიდან განაგრძობენ მოყვასზე ზრუნვასა და შეწევნას. ამაში მეუფე სერგის მრავალი სულიერი შვილი თუ პატივისმცემელი უკვე თავად დარწმუნდა. დღეს ჩვენ ორი მიზეზით გვსურს მეუფე სერგის მიერ აღსრულებული კეთილი საქმეების გახსენება. პირველი მიზეზი ისაა, რომ თავის სიცოცხლეში მეუფე მათ შესახებ საუბარს ყველას უკრძალავდა, მეორე მიზეზი კი ისაა, რომ ამ სიკეთეებს, როგორც ქრისტიანული ცხოვრების ძვირფას მაგალითებს, დღესაც შეუძლია მრავალი ჩვენგანის სულიერად განსწავლა. როგორც მამა გაბრიელი იტყოდა, სიყვარული ისწავლება, და ჩვენ ის შეგვიძლია ვისწავლოთ მეუფე სერგის მიერ დატოვებული ცოცხალი მაგალითებითა და ცხოვრების წესითაც.

7

მოყვასის სიყვარული

„საყვარელნო, გვიყვარდეს ერთმანეთი, რადგან სიყვარული ღვთისგან არის; და ყოველი, რომელსაც უყვარს, ღვთისაგან არის შობილი და იმეცნებს ღმერთს; რომელსაც არ უყვარს, ვერ შეიცნო ღმერთი, რადგან ღმერთი სიყვარულია“ (1 იოან. 4:7–8) ალბათ ყველას გახსოვთ მეუფის სიტყვები: „ღმერთი პატრონია“. გაუხარდებოდა მეუფეს რამე და იტყოდა: „ღმერთი პატრონია“ და ამით გვახსენებდა, რომ ყველა სიკეთის მომცემი ღმერთია; გაუჭირდებოდა მას ან მის გვერდით ვინმეს რამე და მეუფე იტყოდა: „არა უშავს, მამაო, ღმერთი პატრონია“ ან „არა უშავს, დედაო, ღმერთი პატრონია“ და ისევ ასე გახსენებდა, რომ ღმერთია ჩვენი პატრონი და არაფრის არ უნდა გვშინებოდა. თავადაც მუდამ სხვებზე ზრუნავდა და სხვებს პატრონობდა, რადგან „სიყვარული ქველმოქმედია“ (1 კორ. 13:4).

8

2002 წლის ზამთარში, დიდი გაჭირვების დროს, შეშა გამოგველია სახლში. ფინანსური პრობლემების გამო ყიდვასაც ვერ ვახერხებდით. ღვთის ანაბარა დარჩენილნი შეშის ღერებს ვითვლიდით. ერთ დღესაც ჩემს სახლთან ეპარქიის სატვირთო მანქანა ჩერდება და მძღოლმა  მეუფე სერგის მიერ გამოგზავნილი შეშა მოგვიტანა. ამ დროს მეუფემ არ იცოდა ჩემი გაჭირვების შესახებ, თან დაუბარებია დიდი თოვლია და მამა ავთანდილს შეშა სჭირდებაო. ეს იყო დიდი სასწაული და მოულოდნელი სიხარული, რადგან არავისგან არ ველოდით არაფერს.

დეკანოზი ავთანდილ ჯავშანაშვილი

რამდენიმე წლის წინ ოჯახში ფინანსურად ძალიან გაგვიჭირდა, იყო საკვებისა და გადასახადების პრობლემა, შებინდებისას მეუფის კურთხევით მოვიდა მისიდისშვილი გიორგი, რომელმაც კონვერტი გადმომცა. როცა გავხსენი, აღმოჩნდა თანხა 500 ლარის ოდენობით. ეს ისეთი დიდი სასწაული და სიხარული იყო, რომ მეც და ჩემი ოჯახის წევრებსაც ცრემლები მოგვადგა. რა თქმა უნდა, მეუფემ არ იცოდა ჩემი გაჭირვების შესახებ, რადგან ჩემით ამის შესახებ არასოდეს არ მითქვამს. მადლობა შევწირე უფალს და მეუფეს ამ წყალობისთვის.

დეკანოზი ავთანდილ ჯავშანაშვილი

9

ერთხელ მეუფე საზღვარგარეთ იყო და ღამე ურეკავს გიორგის: `მიდი, ფული მიუტანე მაგათ~. გიორგიმ დაგვირეკა: `ხომ მშვიდობა გაქვთო, ისე რეკავსო...~ ჩვენ კი არაფერი გვითქვამს, ისე გავახსენდით უცებ. სასწავლებელი რომ დავამთავრე, გამომიშვა ჩემს მხარეში მსახურებისთვის და ყოველთვე ფულს გვირიცხავდა ხელფასივით, სანამ მანდ რამე შემოსავალი გაგიჩნდებათო. შვილის ნათლიობა რომ ვთხოვე, კახეთში კი არ ჩამაყვანინა ბავშვი, დაიღლებაო, ამხელა ადამიანი თავად ჩამოვიდა ნათლობისთვის.

მღვდელი ლევან ჯიქური

მეუფე ხედავდა ადამიანის შინაგან სამყაროს და ყველაზე მეტად იმას ცდილობდა, რომ ადამიანებს სულის ცხონებაში დახმარებოდა. როდესაც პირველად შევხვდი მეუფეს და გამესაუბრა, რაღაც განსაცდელი მქონდა ამ დროს და სანამ მე ვეტყოდი რამეს, თვითონ მითხრა შენ ამ განსაცდელის გამო მოხვედიო და დამარიგა როგორ უნდა მოვქცეულიყავი. მეუფე იყო ძალიან მიმტევებელი, იყო მკაცრიც, მაგრამ მას ჰქონდა ძალიან დიდი სიყვარული ყველას მიმართ და ეს სიყვარული ფარავდა მის სიმკაცრეს. მეუფე ცდილობდა თავისი მაგალითით ესწავლებინა ჩვენთვის

10

ცხონების გზა. ყველაფერში ღვთის ნებას ეძებდა და მთლიანად უფალს იყო მინდობილი. ძალიან აფასებდა ადამიანში მადლიერების გრძნობას, გვეტყოდა ხოლმე, უფალი თხოვნას რომ შეგისრულებთ, ერთი სანთელი მაინც უნდა დაუნთოთო.

მონაზონი ზოილე (გურული)

მაშინ სტუდენტი ვიყავი, მეუფემ რომ შემომხედა და თქვა: „ბავშვი გამხდარა, ალბათ თბილისში არაფერს ჭამსო“. მაშინვე თაფლი მაჩუქა და ყოველთვიური სტიპენდია დამინიშნა. რაც მაშინ ვიგრძენი, იმის გადმოცემა გამიჭირდება, მაგრამ ვიცი, რომ ამ შემთხვევამ ძალიან იმოქმედა ჩემს მომავალ ცხოვრებაზე. როგორც შემდგომ გავიგე, მეუფემ წინასწარ განჭვრიტა და თქვა, რომ მე მონასტერში წავიდოდი, რაც ასრულდა კიდეც.

მონაზონი ისიდორა (ტურაშვილი )

ერთხელ მეუფეს ვუთხარი წმინდა სერაფიმე საროველის წიგნს ვკითხულობთ ტრაპეზზე-მეთქი და იმ ადგილას რომ მივედით, სადაც წმინდა სერაფიმე თავის დედებს ეუბნება: დედაო, საჭმელი გაქვთ? დედაო, ლობიო გაქვთ? დედაო, ეს გაქვთ, დედაო ის გაქვთ? - ყველამ ერთმანეთს შევხედეთ და გაგვეცინა, თქვენც ხომ ასე იცით თქმა-მეთქი. მან კი შემომხედა და მითხრა: ეჰ, სად წმინდა სერაფიმე და სად მეო. ჩვენთვის ისეთივე მოსიყვარულე და მზრუნველი მამა იყო მეუფე სერგი, როგორიც დივეევოს დედებისთვის წმინდა სერაფიმე.

მორჩილი ქეთევან დოლენჯაშვილი

11

როცა მეუფემ გაიგო, რომ მრავალშვილიან ოჯახში ვიზრდებოდი, ჩემებს ძროხა აჩუქა მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ. მე უკვე მონასტერში ვიყავი, მეუფე კი დედას ხშირად ფულსა და პროდუქტებს უგზავნიდა.

მორჩილი ქეთევან დოლენჯაშვილი

ვერსად ისე იმედიანად, თავდაჯერებულად და უზრუნველად ვერ იგრძნობდი თავს, როგორც მეუფე სერგის მფარველობის ქვეშ. თითქოს რაღაც საფარველით იფარავდა თავის სულიერ შვილებს, ნათესავებსა თუ ნაცნობებს და სადაც არ უნდა წასულიყავი, მასთან ერთად თუ მის გარეშე, თავს უსაფრთხოდ, მშვიდად და უზრუნველად გრძნობდი. ერთ დიდ, ძლიერ კლდედ იდგა ყოველი ხილული თუ უხილავი მტრის წინააღმდეგ და შენამდე არ უშვებდა. ისე ზედმიწევნით იცოდა თითოეული ადამიანის სულის ნიუანსები, რომ გეგონა შენს სულში ცხოვრობდა. ისე ბუნებრივად და ზუსტად გრძნობდა შენს ტკივილს, თითქოს შენთან ერთად გადაეტანოს ყველა განსაცდელი. არ გწყინდებოდა მასთან საუბარი, მასთან ერთად ყოფნა და, სამწუხაროდ, ახლა უკვე მასზე საუბარი. სიყვარულიც საოცარი იცოდა. მისთვის ყველა ადამიანი ერთნაირად ახლობელი და ძვირფასი იყო. მას ყველა ერთნაირად უყვარდა, თითოეული იმას ფიქრობდა, რომ მეუფეს ის განსაკუთრებულად უყვარდა და განსაკუთრებით ახლობელი იყო მისთვის. ეს საოცარია!.. მადლობა შენ! ჩემო ტკბილო, თბილო და ჩემი და ჩემი შვილის სულების გადამრჩენელო

მამა – მეუფე სერგი!

სამორჩილე ლალი შანშიაშვილი

12

მეუფეს სასწრაფო ქირურგიული ოპერაცია დასჭირდა.

მადლობა ღმერთს, ოპერაცია კარგად დამთავრდა და მშვიდობით ჩაიარა ყოველივემ... მეუფე აღმოჩნდა ტკბილმოუბარი, კრძალვით შევდიოდი ყოველთვის მის პალატაში, ვცდილობდი მეტი დრო გამეტარებინა მასთან, რათა მესმინა მისი ბაგეებიდან ამოსული ტკბილი სიტყვებისთვის... მეუფე ზრუნავდა სტაციონარში მყოფ ავადმყოფებზე და წუხდა, რომ ვერ ვაქცევ სათანადო ყურადღებასო, მაგრამ მაინც დაასაჩუქრა ყველანი. მეუფის ინიციატივით და მეუფის მორჩილის დახმარებით მოხდა პაციენტების რაოდენობის დაზუსტება და მეუფემ ყოველ მათგანს დიდი სიყვარულით საჩუქრები გადასცა.

ლაშა ღუღუნიშვილი, ქირურგი

13

ცხოვრებისეული ეპიზოდები

1998 წლის გაზაფხულზე მეუფემ ყაზანის ღვთისმშობლის ხატის სახელობის ტაძრის აღდგენა დაიწყო. ტაძარს კომუნისტების პერიოდიდან თავისი ფუნქცია დაკარგული ჰქონდა და სამხედრო საწყობად იყო გადაკეთებული. მეუფეს თავის კელიაში „ყაზანის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატი~ ჰქონდა, რომელსაც სთხოვდა ამ ტაძრის აღსადგენად ძალა მიეცა. ამასთან, არც ფინანსები გვქონდა. მეუფემ მითხრა, რომ ყოველდღე მელოცა ღვთისმშობლის პარაკლისი და იღუმენ მარკოზისთვის (ლოზინსკი) პანაშვიდი გადამეხადა. რამდენიმე ხნის შემდეგ, სრულიად მოულოდნელად, ჩვენს ანგარიშზე სამოცდახუთი ათასი ამერიკული დოლარი ჩარიცხეს ტაძრისათვის, ასე რომ, მეუფის ლოცვით გამოაჩინა ღმერთმა სახსრები ტაძრის აღსადგენად. მადლიერების ნიშნად მეუფემ თავისი პირადი კელიის „ყაზანის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატი“, რომელსაც ევედრებოდა ამ ტაძრის აღდგენას და რომელიც მას ძალიან უყვარდა, ტაძარს შესწირა და ის დღესაც ტაძარში შუა ანალოღიაზეა დაბრძანებული.

დეკანოზი თევდორე ხუციშვილი

14

მეუფე სერგისთვის მთავარი იყო, რომ ადამიანისთვის სულის ცხონება ესწავლებინა. მე მეუფესთან 24 წელი ვიყავი და მადლობელი ვარ უფლისა და მეუფის, რაც ამ წლებში ვისწავლე. ვაღიარებ იმასაც, რომ ხშირად ვაბრაზებდი. ერთხელ გრემში სხვადასხვა ჯიშის ქათმები მოვიყვანე, თავიდან მეუფესაც უხაროდა, მაგრამ მერე ხალხმა ძალიან შეაწუხა, ზოგჯერ ღამეც ურეკავდნენ მეუფეს და ჯიშიანი ქათმის კვერცხებს სთხოვდნენ. ძალიან რომ შეაწუხეს, ერთ დილას გრემში მობრძანდა და კარგად მეჩხუბა: კურთხევის გარეშე რატომ მოიყვანე ეს ქათმებიო. მე, რა თქმა უნდა, დავიბოღმე და თვითონაც შემატყო, რომ ძალიან ვნერვიულობდი. შენდობა კი ვთხოვე, მაგრამ მაინც დაძაბული დავშორდით ერთმანეთს. ჩხუბის შემდეგ არ დამირეკავს მეუფესთან, მეორე დღეს თვითონ მირეკავს და მეუბნება: – ჰო, აბა, მამაო, რას შვრებით? როგორ ხართ? მე ვუთხარი: დამლოცეთ მეუფე, კარგად. თქვენ როგორ ბრძანდებით-მეთქი. შემდეგ მეუბნება: – მამაო, უწმინდესთან ვარ, საპატრიარქოში, აქ ფრინველებზე ჩამოვარდა საუბარი და პატრიარქს აინტერესებს ჩვენ რა ჯიშის ქათმები გვყავს. აბა, დაელაპარაკე უწმინდესს ტელეფონზე. მე, რა თქმა უნდა, დავიბენი, მერე ძლივს ამოვილუღლუღე: – დამლოცეთ, თქვენო უწმინდესობავ!

და შემდეგ ყველაფერი მოვახსენე, თუ რა ჯიშის ფრინველები გვყავდა. აი, ასეთი სიყვარულის მქონე პიროვნება იყო მეუფე სერგი. გეჩხუბებოდა რაღაცაზე, მაგრამ შემდეგ უცებ იცოდა ადამიანის გამოყვანა მწუხარებიდან და გამხნევება.

მღვდელ–მონაზონი იოანე (ბალიაშვილი) გრემის მონასტრის წინამძღოლი. დაბადებულია 25 დეკემბერი 1984 წელს სოფელი მშვიდობიანი ლაგოდეხი

ახალი ნაკურთხი ვიყავი მღვდელ-მონაზვნად და ერთმა მღვდელმა მითხრა, მამაო, პანაშვიდების დროს სამაჯურები არ არის საჭირო, შეიძლება მარტო ოლარი გეკეთოსო. მეც ასე ვაკეთებდი, მარტო ოლარით ვიხდიდი პანაშ-

15

ვიდებს. რამდენიმე დღეში მეუფე ვნახე სიზმარში და მეუბნება: – მამაო, რა არის, სამაჯურებს რატომ აღარ იკეთებო? ისე მკაცრად მომცა შენიშვნა, რომ მას შემდეგ 6 წელი გავიდა და ღვთის შეწევნით, სამაჯურების გარეშე არცერთი პარაკლისი და პანაშვიდი არ გადამიხდია.

მღვდელ–მონაზონი იოანე (ბალიაშვილი)

მეუფე სულ იმას გვასწავლიდა, რომ ყველაფერში ღვთის ნება დაგვენახა. ის მუდამ ღმერთს და ღვთის ნებას ახსენებდა, სულ ცხონებასა და სულის ხსნაზე გვესაუბრებოდა. მაშინ ბევრს ვერაფერს ვხვდებოდით, რადგან მოზარდები ვიყავით, მაგრამ ვუსმენდით და ნელნელა რწმენა გვემატებოდა. მეუფე ასევე გვასწავლიდა, რომ აღსარება აუცილებლად გულწრფელი უნდა ყოფილიყო და არაფერი არ უნდა დაგვემალა. ერთხელაც ყველაფერი იმდენად გულწრფელად დავწერე, რომ ვიფიქრე მეუფე ძალიან გაბრაზდებოდა და გამაგდებდა, მაგრამ როდესაც ჩემი აღსარება წაიკითხა, სახე გაებადრა და გახარებულმა მითხრა: აი, შე გოიმო, ასეთ აღსარებებს თუ დაწერ, მონაზონი გახდები და კარგი ადამიანი იქნებიო. არასოდეს დამავიწყდება ეს დღე, მე ვტიროდი, მეუფემ კი დამასაჩუქრა და თავისი ხელით მომზადებული კერძით გამიმასპინძლდა, მოგვიანებით კი მისი ნათქვამი ასრულდა და მონაზონი გავხდი.

იღუმენია მართა (კერესელიძე)

16

გარდაცვალებამდე რამდენიმე ხნით ადრე მეუფეს ერთი განადგურებული ცოლ-ქმარი ესტუმრა, მათ შვილს თავი მოუკლავს და მეუფესთან სურდათ შეხვედრა. მეუფემ ისინი მიიღო და როცა მათი გასაჭირის შესახებ შეიტყო, თავისთან მიხმო და მითხრა: დაჯექი, დედაო, მოისმინე ჩვენი საუბარი, შენ ეს უნდა იცოდე, რადგან დაგჭირდებაო. მეუფის სიტყვები ძალიან გამიკვირდა, თუმცა იქვე ჩამოვჯექი და ყურადღებით ვუსმენდი მათ საუბარს, თუ როგორ არიგებდა და ანუგეშებდა გაუბედურებულ მშობლებს. ამ საუბრის შემდეგ ძალიან მალე მეუფე გარდაიცვალა. ტაძარში მის

ჩასასვენებელთან ვიდექი და ჩემ გარშემო რა ხდებოდა, არაფერი მესმოდა. უცებ ვიღაც მკლავზე ჩამომეკიდა, გოდებდა, გმინავდა, ცახცახებდა და შემომტიროდა, მიშველე, დედაო, ვიღუპებიო. ჩემი თავი გამჭირვებოდა, თანაც ტაძარი ეპისკოპოსებითა და მღვდლებით იყო სავსე და ვიფიქრე, მე ვის რა უნდა ვუშველო-მეთქი, მაგრამ მაშინვე მეუფის სიტყვები გამახსენდა, გაჭირვებულის ტკივილი ყოველთვის გულთან მიიტანეთ და თანაგრძნობა გამოხატეთო... აღმოჩნდა, რომ ამ ქალის შვილმა თავი მოიკლა, ახლა ესეც თავის მოკვლას ცდილობდა და ტაძრამდე ძლივს მოიყვანეს... ამ დროს მე თვითონაც ძალიან მიჭირდა, მაგრამ უცებ ის შეხვედრა და მეუფის სიტყვები გამახსენდა, „ყურადღებით მოისმინე, დედაო, დაგჭირდებაო“ რომ მითხრა და იმ ქალს მოვეხვიე... და რაც მაშინ მეუფისგან მოვისმინე, ახლა ამ შვილმკვდარი დედისთვის მომიწია იმ ყველაფრის თქმა. ღვთის დიდი წყალობითა და მეუფე სერგის შეწევნით, დღეს ეს ადამიანი ეკლესიაში დადის და უფლის ერთგულია.

იღუმენია მართა (კერესელიძე)

17

ერთხელ, ზამთარში, გამათბობელი დაზიანდა, გაიყინა რადიატორები და საოცრად ციოდა კელიებში. აბა, ვის ვეტყოდით ჩვენი გასაჭირის შესახებ და ვურეკავთ მეუფეს. მეუფემ გვითხრა, რომ ამ საქმის მცოდნე არის ჩამოსული და გამოვაგზავნიო. ისიც მოვიდა, უყურებს, ათვალიერებს გამათბობელს, მაგრამ მიზეზს ვერ იგებს. ვართ დადარდიანებულები. გავიდა ცოტა ხანი და გამათბობელი ჩვეულებრივ, თავისით ჩაირთო, ძალიან გავიხარეთ და ღვთის ამ დიდი შეწევნის გამო სიხარული ზედმეტად ემოციურად და ცოტა თავშეუკავებლადაც გამოვხატეთ. უცებ რეკავს მეუფე და მეუბნება: დედაო, თქვენ მანდ რა დღეში ხართო! გაკვირვებულმა ვკითხე, თქვენ რა იცით, მეუფე– მეთქი და მიპასუხა: ვიცი კი არა, თუ გინდა, იმასაც გეტყვი ვინ ხართ მანდაო!

იღუმენია თ.

18

ერთხელ მეუფე ასეთ ისტორიას მოგვიყვა: ერთ კაცს თუთიყუში ჰყავდა მოშინაურებული. გამოფრინდა ეს თუთიყუში და დახტის ეზოში. ამ დროს კატა ეპარება, მაგრამ თუთიყუში გაზეპირებულ სიტყვებს დაუსრულებლად იმეორებს: „უფალო, შემიწყალე“, „უფალო, შემიწყალე“... უცბად საიდანღაც ძაღლი გამოჩნდა და კატა გააგდო. ნახეთ, თუკი ასე მექანიკურად წარმოთქმულ სიტყვებს ასეთი დიდი ძალა აქვს, გულით და შეგნებულად ნათქვამ ლოცვას რამდენად უფრო დიდი ძალა ექნებაო?! – გვითხრა მეუფემ.

იღუმენია თ.

ერთ-ერთი დედაო იხსენებს: 2011 წელს მეუფე სერგიმ ერთ-ერთ მონასტერში ოთხი მონაზონი აღკვეცა. აღკვეცის შემდეგ, ტრაპეზის დროს, მეუფემ, თითქოს სასხვათაშორისოდ, თქვა: აი, წინამძღვრებიც აღიკვეცნენო. დაახლოებით ორი წლის შემდეგ, მართლაც, აღკვეცილ მონაზონთაგან ერთ-ერთი, მონაზონი იოანა (ბურდიაშვილი) ჭაბუკიანის მონასტრის წინამძღვარი (ამჟამად იღუმენია) გახდა.

19

მეუფეს ადამიანებთან ურთიერთობის საოცარი ნიჭი ჰქონდა, იყო უზომოდ მოწყალე. ხშირად მოდიოდა ჩვენთან, რუსთავში, ეპარქიაში საეკლესიო ნახშირის წასაღებად (იმ პერიოდში საეკლესიო ნახშირს მამაჩემის, ალექსანდრეს გარდა, ვერავინ ვერ აკეთებდა. ეს მისი მიგნება იყო და ჩვენი პატრიარქის, ილია მეორის კურთხევით ამზადებდა მას), წასვლის წინ კი გაწეული სამსახურისთვის თანხას ორმაგად იხდიდა (გადახდაზე უარის თქმას აზრი არ ჰქონდა). მამაც, თავის მხრივ, იმაზე მეტს ატანდა, ვიდრე მეუფე ითხოვდა. „რატომ წუხდებით, პაპა (სიყვარულით ასეც მიმართავდა ხოლმე), ამდენი არაა საჭირო, ეს რა გამოვიდა, მე ხომ ვიცი რამხელა შრომა სჭირდება ამ საქმესო.

ხშირად ეკლესიაში მომიტანდა თავის გამოცემულ სასულიერო შინაარსის წიგნებს, ბროშურებს, უანგაროდ გადმომცემდა გასავრცელებლად და მეტყოდა, დაურიგე ხალხს, წაიკითხონ, იქნებ ვინმეს გული გაუთბეს და ეკლესიაში მოვიდესო... დეკანოზი გიორგი გორგიძე მეუფის ქველმოქმედება არ შემოიფარგლებოდა მხოლოდ ხორციელი მოწყალებით, მას თან ახლდა სულიერი საკვების გაცემა, ამიტომ მის მანქანაში ყოველთვის ეწყო დასაწყისი ლოცვები და „ჩვენთან არს ღმერთი“, სხვა სასულიერო ლიტერატურასთან ერთად, რომელთაც უბრალო ხალხს ურიგებდა სრულიად უსასყიდლოდ, სასულიერო პირებს კი ათობით შეკვრას ატანდა, რათა ხალხისთვის უფასოდ დაერიგებინათ.

ბერ-დიაკონი აბიბოსი (გველესიანი)

20

ერთხელ მეუფესთან მივედით მონასტრის ძმობა, მინდოდა მეუფისთვის მეთხოვა საბარძიმე ღვინო, მაგრამ მერიდებოდა მეთქვა და არ ვეუბნებოდი. მეუფე ბრძანდებოდა თავის რეზიდენციაში და სხვა მამებიც იყვნენ ჩვენთან ერთად. უცებ შემომხედა და მეუბნება: „სტოპა“, შენ რაღაცა გინდაო. გათამამებულმა უკვე ხალისით ვუთხარი – საბარძიმე ღვინო-მეთქი. – გამოუტანეთო, და ასე გახარებული და დასაჩუქრებული გამომიშვა მონასტერში.

 მღვდელ-მონაზონი სტეფანე (კვირტია)

ერთხელ ძალიან ლამაზი შალი ჩამოუტანეს მეუფეს. როცა ციოდა, მუხლებზე ეფარა ხოლმე. რომ დავინახე, იმდენად მომეწონა, გულში გავიფიქრე, ნეტავ მეც მქონდეს ასეთი-მეთქი. მეც მეუფესავით მცივანა ვარ და ის შალი იმიტომ მომინდა. ცოტა ხანში შემომხედა და გამომიწოდა: ეს შალი შენ, ნინუცო (ასე მეძახდა ხოლმე). გიყურებდა და ხვდებოდა რას ფიქრობდი და რა გინდოდა. რა მოგცეთ, რა გაგატანოთო, – სულ ეს ეკერა პირზე. ბედნიერი ვარ, რომ მისი ცხოვრებით ვცხოვრობდით მე და გიო.

ნინო შუშტაკაშვილი

მახსოვს, ერთხელ რაღაც სურვილის შესრულება მინდოდა ძალიან, მაშინ ბავშვი ვიყავი და ბავშვურად, მეუფეს სიცოცხლეშივე, როგორც წმინდანს, ისე ვთხოვე. იმდენად შეუძლებელი მეგონა ამის შესრულება, მაგრამ... სულ რაღაც ორ საათში ეს სურვილი შემისრულდა. მაშინ მივხვდი, რომ მეუფე უბრალო ადამიანი არ იყო. ის ხშირად გვეუბნებოდა: „თუ რომელიმე თქვენგანი გადაწყვეტს, რომ წმინდანი გახდეს და ამას სერიოზულად მოინდომებს, დამიჯერეთ, ამქვეყნადვე შეუძლია მიაღწიოს ამას და გახდეს წმინდანი“.

მორჩილი მაკრინე თამაზაშვილი

21

ისეთი განცდა მქონდა, რომ მეუფე მუდმივად ჩვენთან

იყო, ჩვენი ყველაფერი იცოდა და დღემდე ასეა. მორიგ

ჯერზე, ქინძმარაული რომ გამომატანა ცოტა ჩემს მეგობარ გიორგის გავასინჯე და ისე მოეწონა რომ გადაირია.

გავიდა ალბათ ერთი თვე ან მეტიც და მცხეთაში ზაფხულის საღამოა, რესტორანში ვსხედვართ მეგობრები, დაახლოებით ღამის 10 საათია. უცებ გიორგი იხსენებს მეუფის

ქინძმარაულს. ის რა მაგარი რამე იყო მეტი აღარ გაქვსო?

გავიდა რამდენიმე წუთი და მეუფე მირეკავს: თბილისში

ვართ, აუცილებლად გამოდი, ღვინო და გოზინაყი წაიღეო.

მეგობრები ძლივს დავარწმუნე, რომ მე არ მითხოვია.

ღამის პირველი იყო დაწყებული ალბათ მცხეთიდან რომ

წამოვედით, გავუარე და ღვინო, გოზინაყი და ჩურჩხელები გამომატანა, ჩემთვისაც და გიორგისთვისაც გამზადებული ჰქონდა.

იოსებ მათეშვილი

22

მეუფე წინასწარ გრძნობდა სულიერი შვილის ხიფათს.

16 წლის ვიყავი, როდესაც, ერთხელ, ჩვეულებისამებრ,

წირვის დროს, ზიარების შემდეგ, მივულოცე დღესასწაული და ძალიან მკაცრად შემომხედა და მკაცრი ტონით

მითხრა: ნიკოლოზ... რამე ისეთ ცოდვას ხომ არ სჩადიხარ

შენ? მე ვუთხარი: არა, მეუფე, არა. მან მიპასუხა: ძალიან

ცუდი აურა წამოვიდა შენგან და ეს შემთხვევით არ ხდებაო... მართლაც, მეუფემ რაზეც მიმითითა, სამ დღეში იმ

ცოდვაში ჩავვარდი. ჩემი აზრით, წინასწარი ხედვით იყო

დაჯილდოებული.

ერთხელაც, პასპორტის ასაღებად მივდიოდი

და ფული უკვე გადახდილი

მქონდა. მეუფემ გამომიწოდა ფული და აჰა, წაიღე,

იქ დაგჭირდებაო, მითხრა.

მე, რა თქმა უნდა, ვიმეტიჩრე და რამდენჯერმე უარი

ვუთხარი. მან მაინც გამატანა. რომ მივედი, ჯარიმა ყოფილა გამოწერილი ჩემზე,

დროულად რომ არ გავიტანე პასპორტი. შერცხვენილი მივედი მეუფესთან

და ვუთხარი ეს ამბავი, მან

გამიღიმა და მითხრა: – აბა,

რო ჯიუტობდიო, ხანდახან

უნდა დაგვიჯერო რაღაცებიო.

სულიერად დიდი და რწმენით აღსავსე იყო ჩვენი

საყვარელი მეუფე სერგი. მახსოვს, ერთხელ ჩამოვიდა და

წუხდა: სარწმუნოება საერთოდ აღარ არისო. ერთ-ერთ

სასულიერო პირს ვუთხარი, წვიმა ხელს გვიშლიდა და

გადასახე ჯვარი და გააჩერე წვიმაო, მან კი გაიცინაო...

ჩვენ, რა თქმა უნდა, გვეგონა, მეუფემ ხუმრობით უთხრა

23

და რომ გაგვეხალისებინა, ვუთხარით, ეტყობა, რომ

გაეხუმრეთ, მაგიტომ გაგიცინათო და ჰოო, ჰოო და

მაშინვე სხვა თემაზე გადაიტანა საუბარი. მე, რა თქმა

უნდა, ეს სიტყვები გულში ჩამრჩა და ვხვდებოდი, რომ

მეუფე არ გახუმრებია იმ სასულიერო პირს. მართლაც,

ერთ დღეს არხში ბოგირებს ვდებდით და ძალიან მწარე

წვიმა მოდიოდა, წვრილი და ჩქარი, შეგვაწუხა ძალიან, ხან

მანქანა დაბუქსავდა, ხან ტრაქტორი ვეღარ მოძრაობდა,

თან ჩვენც ვსველდებოდით. მეუფეც ამ წვიმაში გარეთ

იჯდა და ხელმძღვანელობდა ბოგირის ჩადებას. წვიმამ

რომ ძალიან შეგვაწუხა, მეუფემ ცისკენ აიხედა, ორივე

ხელით ჯვარი გადასახა და თქვა: კაი, ახლა, ნუ გაგვიწყალე

გულიო და წვიმამაც გადაიღო.

მორჩილი ნიკოლოზ კიკვაძე

მეუფის თანამესენაკე

ყოფილ მე-8 საავადმყოფოში შევხვდი პირველად მეუფეს. ჩვენს განყოფილებაში რამდენიმე დღით

რჩებოდა. იმ დროს რთული

ვითარება იყო, უშუქობა, სიცივე, თუმცა წყალი თითქმის

ყოველთვის გვქონდა. საოცარი რაღაც ხდებოდა –

მაინც და მაინც მაშინ, როცა

მეუფე მოდიოდა ჩვენთან,

რამდენიმე დღით წყლის

მოწოდება წყდებოდა. ბოლოს მეუფემ საჩუქრად გადმოგვცა წყლის რეზერვუარი,

რომელიც ჩვენს განყოფილებას შეფერხების შემთხვევაში სამი-ოთხი დღე

24

ჰყოფნიდა.

ერთხელაც მეუფე

სერგი უნდა მოსულიყო. წინასწარ შევამოწმე

რეზერვუარი. წყლის

მარაგი იყო და თავაწეული დავხვდით მეუფეს.

ჰოი, საოცრება! მეუფე

სერგი პალატაში მოვათავსეთ თუ არა, წყალი შეწყდა. გავხსენით

რეზერვუარის ონკანი და

ისიც ცარიელი აღმოჩნდა. ძალიან ვინერვიულე.

დამიძახა და ღიმილიანი

სახით დამამშვიდა: არ

ინერვიულო, ბადრი, მე

ასე ხშირად მემართება.

ერთხელ საბერძნეთში,

ხუთვარსკვლავიან სასტუმროში, მაინც და მაინც ჩემს ნომერში არ მოდიოდა წყალიო.

 ერთხელ ოპერაციაზე შევდიოდი. რთული ოპერაცია

იყო. ჯერ მეუფესთან შევედი, ჩვეულად დამლოცა. დავიწყე

ოპერაცია. ყველაფერი კარგად მიდიოდა. მოულოდნელად,

საოპერაციოს გვერდით, ინტენსიურ პალატაში, მეუფე

შემოიყვანეს ანაფილაქსიური რეაქციით. მე პაციენტს ვერ

მივატოვებდი, თუმცა ყველაფერი მესმოდა. ჩვენი მედპერსონალის, ციცინო ჯალაბაძისა და ჩვენი ანესთეზიოლოგ-რეანიმატოლოგის, ქალბატონი ლია დალაქიშვილის,

დროული და კვალიფიციური ჩარევით მეუფე გადარჩა.

ოპერაციის შემდეგ მეუფეს ვუთხარი, თქვენი იმედი მქონდა, რომ ოპერაციის დროს თქვენი ლოცვა დამეხმარებოდა და ეს რა მიქენით-მეთქი. ბავშვური გულუბყვრილობით

მითხრა: ნუ გეშინია, იქიდან უფრო დაგეხმარებოდიო.

 ბადრი გვაძაბია, ქირურგი

25

მეუფე სერგის პირველად ექიმის ამპლუაში შევხვდი, თხუთმეტი

წლის წინ, ენდოკრინოლოგიის ეროვნულ

ინსტიტუტში. შემოწმების შემდეგ ვუთხარი, რომ დამატებითი

კვლევები და ხანმოკლე სტაციონარული

მკურნალობა აუცილებელი იქნებოდა. მე

ეპარქიაში საქმეები

მაქვს და აქ ვერ გავჩერდებიო, მიპასუხა.

მივხვდი, რომ ადვილი არ იქნებოდა მისი გადარწმუნება.

მცირედი ხუმრობანარევი კამათის შემდეგ სპონტანურად ვუთხარი: „თქვენ მეუფე ხართ ყვარელში და ეკლესიაში, მაგრამ გაითვალისწინეთ, რომ კლინიკაში მეუფე

მე ვარ და უნდა დამიჯეროთ“. ამის პასუხად სერიოზული გამომეტყველებით შემომხედა, შემდეგ კი წავიდა ისე,

რომ არაფერზე შევთანხმებულვართ. წასვლიდან ნახევარ

საათში ჩვენს საერთო მეგობარს გზიდან დაურეკა: „იმ

შენს კლინიკის მეუფეს უთხარი, მოვდივარ, სამკურნალოდ უნდა დავწვეო“. მეუფე სერგიზე ზრუნვა ჩემთვის, ჩემი

მეუღლისა და მთლიანად კლინიკისთვის დიდი პატივი იყო.

მაშინ დაიწყო ჩვენი სიყვარულით და ზრუნვით აღსავსე

ურთიერთობა. წლების მანძილზე ხშირად იხსენებდა იმ

პირველ დიალოგს და სხვების გასაგონად `ლუბლიანას

მეუფეს~ მეძახდა.

 ელენე გიორგაძე

 ენდოკრინოლოგიის ეროვნული

ინსტიტუტის დირექტორი

26

ერთხელ მეგობარი შემხვდა ქუჩაში. მოკითხვის შემდეგ

მითხრა: დღეს მეუფე სერგის დაბადების დღეა, იცი, როგორ გაუხარდება თუ მივალთო. ძალიან მინდოდა მეუფესთან ახლოს შეხვედრა და წავყევი. შეხვედრისას ისეთი

უშუ