ვარაზ-ბაკური, ვარაზ-ბაქარი, - ქართლის მეფე IV საუკუნის 70–80–იანი წლებში. ჩვეულებრივ აიგივებენ ამიანე მარცელინუსთან მოხსენიებულ ასფაგურთან, რომელიც 368 რომაელთა მომხრე საურმაგ II-ის განდევნის შემდეგ გაამეფეს ირანელებმა. 370 ვარაზ-ბაკური იძულებული გახდა დაებრუნებინა საურმაგისათვის მტკვრის სამხრეთით მდებარე ქართლის ნაწილი. 70-იანი წლების ბოლოს ვარაზ-ბაკურმა ირანელთა დახმარებით ისევ გააერთიანა ქართლი. ქართლის წყაროების თანახმად, ვარაზ-ბაკურის დროს ირანელებმა პირველად დახარკეს ქართლი. მის დროსვე პირველად იხსენიება თბილისი.
ვარაზ-ბაქარის(379-393) დროს სპარსეთის ერისთავი აოხრებს სომხეთსა და ქართლს. აშენებს ტფილისის ციხეს და მოხარკედ გახდის ვარაზ-ბაქარს. ასევე ჩამოართმევს რანს და მოვაკნეთს და მძევლად აიყვანს ფეროზის ოჯახს. კლარჯეთი უერთდება ბერძნებს და საზღვარი იწევს არსიანის მთამდე.
ვახუშტის თქმით:
 | „მეფე ესე დიდის თეოდოსის დროს იყო და ძე ბაქარისა წმინდა პეტრე მცირის თეოდოსის დროს. პირველი კონსტანტინეპოლის კრება ყოვლისა სოფლისა იყო წელსა ქრისტეს აქეთ 380 წელსა: ხოლო ვარაზ-ბაქარის მეფობის წლსა პირველსა |
