დავით ჩხიკვიშვილი (დ. 23 თებერვალი, 1921 — გ. დეკემბერი, 1987) — ქართველი ისტორიკოსი. ისტორიულ მეცნიერებათა დოქტორი (1964), პროფესორი (1965), საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი (1979). საქართველოს მეცნიერების დამსახურებული მოღვაწე (1981). სკკპ წევრი 1940 წლიდან.
მონაწილეობდა მეორე მსოფლიო ომში როგორც მფრინავი.
1950 წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ისტორიული ფაკულტეტი. 1948–1954 წლებში მუშაობდა საზღვარგარეთთან კულტურული ურთიერთობის საქართველოს საზოგადოებაში, საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიაში. 1954–1955 წლებში საქართველოს კომპარტიის კალინინის რაიკომის პირველი მდივანი; 1955–1956 წლებში საქართველოს კომპარტიის ცკ-ის მეცნიერებისა და კულტურის განყოფილების გამგე; 1956-1957 წლებში საქართველოს კომპარტიის ორჯონიკიძის რაიკომის პირველი მდივანი; 1957–1961 წლებში საქართველოს სსრ კულტურის მინისტრი; 1961–1969 წლებში ა. პუშკინის სახელობის პედაგოგიური ინსტიტუტის რექტორი; 1972–1980 წლებში თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის რექტორი; 1981–1987 წლებში საქართველოს უმაღლესი და საშუალო სპეციალური განათლების მინისტრი.
მუშაობდა საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის ისტორიის საკითხებზე. ივანე ჯავახიშვილის თხზულებათა 12-ტომეულის სარედაქციო კოლეგიის წევრი და მთავარი რედაქტორი. დავით ჩხიკვიშვილი 100-ზე მეტი მეცნიერული შრომის ავტორია, მათ შორის, მონოგრაფიებისა: „სოციალისტური კულტურის ეროვნული ფორმების შესახებ“, „სოციალიზმი და ეროვნული კულტურის ზოგიერთი საკითხი“, „სოციალიზმი, ერი და კულტურა“, „სუმბათაშვილი-იუჟინი საბჭოთა თეატრის სათავეებთან“, „ხალხი და კულტურა“ და სხვა. აგრეთვე ეკუთვნის მემუარული მოგონება სამხედრო თემაზე.
საქართველოს სსრ V-XI მოწვევების უმაღლესი საბჭოს დეპუტატი, საქართველოს კომპარტიის ცკ-ის წევრი. დაჯილდოებულია ლენინის ორდენითა და სხვა ორდენებით, აგრეთვე მედლებით.
