ომმა  არ იცის დიდი და პატარა, იგი ერთნაირი სისასტიკით ეპყრობა ყველას. მრავალი ახალგაზრდის სიცოცხლე შეიწირა მტრის ტყვიამ. მრავალმა დედამ ჩაიცვა შავი სამოსელი. მრავალი დაქვრივდა და მრავალი დაობლდა,

მამუკა ბასიშვილის სიცოცხლეც მტრის ტყვიამ იმსხვერპლა. იგი ქურთაში დაიბადა, აქ დაამთავრა საშუალო სკოლა, მოიხადა სამხედრო სავალდებულო სამსახური, დაოჯახდა კიდეც, ჰყავდა მეუღლე და 10 თვის ვაჟი. მაგრამ მეუღლეც და პატარა თორნიკეც მხოლოდ ხანმოკლე უსაზღვრო ბედნიერებად დარჩა მისთვის. 25 ოქტომბერს მძიმედ დაჭრილს 22 წელი საავადმყოფოში შეუსრულდა. უკან დარჩა ტკბილად გასახსენებელი ქორწილის დღე და სანეტარო წუთი, როცა პირველად ემწარა ვაჟის შეძენის გამო აწეული ყური.

1991 წლის მიწისძვრა საბედისწერო აღმოჩნდა სამაჩაბლოსთვის, დაანგრია და დააზიანა საცხოვრებელი სახლები, სახლების აღსადგენად სამშენებლო მასალა გორიდან შემოჰქონდათ. მამუკა მანქანაზე მუშაობდა, სწორედ მას მოუხდა იმ საბედისწერო დღეს მასალის შემოტანა. იმ დილით დიდი ლიახვის სიმშვიდე ავტომატების გაბმულმა ჯერმა დაარღვია. ნიღაბაფარებულმა ოსმა ექსტრემისტებმა თავის არეში მძიმედ დაჭრეს გზაზე მანქანით მიმავალი უდანაშაულო ვაჟკაცი. ბევრს ეცადნენ ექიმები მამუკას გადასარჩენად, მაგრამ ამაოდ. გაუკეთდა ორი უმძიმესი ოპერაცია თავის არეში, მესამე ოპერაცია სასიკვდილო აღმოჩნდა.

წავიდა კიდევ ერთი ლამაზი სიცოცხლე, დაობლდა პატარა თორნიკე, რომელსაც მამის სახე არ დაამახსოვრდება, ვინაიდან წუთიერად არგუნა ბედმა მისი  სიახლოვე.

                                                                 კახა ცერცვაძე