ფონდი მოლოდინი 1990-იანი წლებიდან, უგზო-უკვლოდ დაკარგულ პირთა მოძიება  

ვალერი გელას კე მამარდაშვილი დაიბადა 1970 წლის 27 სექტემბერს, 1976 წელს შევიდა ბოლნისის პირველ საჯარო

1984 წელს სწავლა გააგრძელა ბოლნისის პროფ სასწავლებელმი, რთმელიც დაამთვრა 1987 წელს, ამავე წელს გაიწვიეს სამხედრო სამსახურში.

 2 წლის შემდეგ იყო ერთვნულ გვარდიამი. შემდეგ მუშათბდა სააბაჟო სამსახურში სახღვარხე, საიდანაც მოხდა მისი წაყვანა აფხახეთის ომში.

    ადამიანს ორი ყველაზე მნძმვნელთვანი თარიღი აქვს – დაბადება და გარდაცვალება. ჩვენთვის პირველი თარიღი ბედნიერების წელია, ხოლო მეორე... 27 სექტემბერი დაბადების და 27 სექტემბერი შენი გაუჩინარების დღეა, არ ვიცი ვიზეიმო თუ ვიგლოვო, ორ თარიღს მორის არსებული ტირე ჩემი მეგობრის, გალერის ცხთვრებაში უსასრულოდ  გაიწელა. რთგორი არჩევანია ცუდსა და ძალიან ცუდს მორის რომ ირჩევ. ვისაც არ განუცდია იმისთვის რთულია

ყოველივეს ახსნა, მე მაინც მთელი სამეგობრთს სახელით გილოცავ დაბადების დღეს.

ვალერიან გელას ძე მამარდაშვილი დაიბადა 1970 წლის 27 სექტემბერს. 1976 წელს შევიდა ბოლნისის #1 საჯარო სკოლაში . 1984 წელს სწავლა გააგრძელა ბოლნისის პროფ სასწავლებელში, რომელიც დაამთავრა 1987 წელს. ამავე წელს გაიწვიეს სამხედრო სასწავლებელში. 2 წლის შემდეგ იყო ეროვნულ გვარდიაში. შემდეგ მუშაობდა სააბაჟო სამსახურში საზღვარზე, საიდანაც მოხდა მისი წაყვანა აფხაზეთის ომში.

მეგობარზე დავით წერეთელზე აკრეფილი გვაქვს წერილი ვალიკოს ლოდინში ვკვდებით, ლოდინში ვცოცხლობთ, ლოდინში ვკარგავთ იმედს.....

 ჩემო ვალიკო, შვილო, რა იყო ,სად დაილეწე ფრთები,  რატომ არ ჩანხარ, რატომ დაგვტოვე ,არ გენატრებით დედი? 

არ გენატრება შენი სახლ-კარი, შენი მშობლები, და -ძმა,  იქნებ აღარც ხარ, შენი საფლავი წიწვით დაფარა ნაძვმა.  თუ მტარვალს ჰყავხართ ხელთ ჩაგდებული, მონის ხვედრი გკლავს შვილო,  არც მზე, არც მთვარე ბნელს არ გინათებს, შენ ჩემო თვალის ჩინო.  რა დაგიშავეთ, რისთვის გაგვწირე, რატომ არ გესმის ჩვენი,  ნუთუ არასდროს არ ეპკურება ჩემს საფლავს შენი ცრემლი.

 ლოდინში ვკვდებით, ლოდინში ვცოცხლობთ, ლოდინში ვკარგავთ იმედს,  თუ დავიძინებ მხოლოდ იმისთვის, სიზმრად გიხილო იქნებ.  ჩამოიღვენთა ფერადი ფარდა, ირგვლივ ნისლია შავი,  სირცხვილი არის, ვაჟკაცის დედამ როგორ მოვიკლა თავი.  თორემ სიცოცხლეს, ჩემს გაძაღლებულს, უშენოდ ფასი არ აქვს, რომ დაბრუნდები, ამის იმედი დღე და ღამ გულით დამაქვს. 

თვალს და ხელს შუა დამივაჟკაცდი ,

მე ბავშვად გთვლიდი, 

როცა სამშობლოს ზეცას,

 როცა შეეხნენ, აღარ იკადრე მოცდა.

 თან გაიყოლე ფირუზი, არჩილ, დათო, ამირან ,გარსო,

 მერაბი, რეზო, ემზარი, ტრისტან, გუნდად გეხვიენ გარსო, 

დანარჩენებიც იქ გყავდათ გვერდით, ჯამბული, ლევან, გია.

 თქვენი ფარაჯა, სისხლით მოსვრილი, ვაი თუ სადმე გდია.

 სხვის ამბიციებს, ღალატს და სირცხვილს, როგორ შესწირეთ თავი.

 მალე დაბრუნდით, ვერ დავიჯერებ ხელთ ვერ ჩაიგდეთ 

ხუთას ბოლნისელს რომ შეგადაროთ კვეხნად ჩათვლიან განა?

 ოღონდ დაბრუნდით, ჩემი სიცოცხლე, თქვენ გენაცვალოთ მარად.

 ი. გრზელიშვილი 29.07.97წ