თამაზ ნინოშვილი
სულ 17 წელიწადი იცხოვრა ყველასათვის საყვარელმა და დაუვიწყარმა ჭაბუკმა. ნაადრევად ჩაქრა მის მეოცნებე თვალებში მზის შუქი და მოულოდნელად დაბნელდა სხივმოსილი ზეცა დედისათვის, რომელსაც მხოლოდ ეს ერთი თამაზი გააჩნდა ამ ქვეყნად. მოხალისედ წავიდა საშინელ ომში, ბატალიონ „ავაზაში“ იბრძოდა და პირზე ღიმილით შეხვდა სიკვდილს. როგორ მოგერიაო ტყვია?! – მოგტირის ცრემლგამშრალი დედა. თურმე 2 ივლისს ტამიშის ენით აუწერელი ტრაგედიის დროს უკან მობრუნებულხარ ექთნის გადასარჩენად და სხვისთვის სიცოცხლე გიჩუქებია საკუთარი თავის მსხვერპლად შეწირვით. შენი თავისუფალი, ავაზასებური ნახტომი მუხანათურად ნასროლ ყუმბარას შეუჩერებია ჰაერში და ძარღვებში ამაყად მჩქეფარე სისხლიც მას გაუყინავს. ალბათ ამოკვნესებაც ვერ მოასწარი, გამოუცდელო, მაგრამ ბრძოლის ცეცხლში გამოწრთობილო მეომარო! იბრძოდი გმირულად, მტერსაც აგემე შენი ძლიერი მარჯვენის ძალა და ისე გამოემშვიდობე შენს საყვარელ სამშობლოს.
ტამიშის მიწას 12 დღის მიბარებული, ნაწამები შენი ცხედარი თანამებრძოლებმა თბილისში ჩამოასვენეს. გამწარებული დედაშენი ამბობს: ჩემი თამაზის დაკრძალვის მეორე დღიდან ერთი ლამაზი მტრედი არ მშორდება, თითქოს ნაღვლიანი თვალებით მიცქერის და თავისთვის ღუღუნებს. მე კი მგონია, რომ ჩემი შვილის სული მტრედში გადავიდა და იმიტომ არ მტოვებს, მე ხომ თამაზის მეტი არავინ მებადა ამ ქვეყნადო.
ალალი იყოს შენი სპეტაკი სისხლი იბერთა მიწისათვის.
ნარგიზა ლომთაძე
