დავით მჟავანაძე მახსოვს, მესამე კლასში ვიყავი, შენ ავად გახდი, მე დამყავდი ყველგან, შენ ხშირად ცრემლებს მალავდი და გული მიკვდებოდა. ვერ ვიტანდი დედის ტირილს,სწორედ ამიტომ აუტირდება მტერს დედები.
დედაჩემო, თურმე ამხანაგები ჩემზე ასე ამბობენ: ასეთი სამეგობრო ბიჭი არ გვყავს და არც გვეყოლებაო.
მე ხომ ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი ვიყავი... მიყვარდით ყველა და ყველაფერი.
25 წელი ვიცოცხლე და ასე მგონია, ცოტა რამ მოვასწარი, საშუალო პროფესიული სასწავლებელის დამთავრების შემდეგ ავტოშემკეთებელი ზეინკალი გავხდი, სწავლა მწყუროდა და ჰუმანიტარული ინსტიტუტის ისტორიის ფაკულტეტზე შევედი.
პირველი კურსის სტუდენტი სპეცრაზმის მეთაურის წოდებით ჩავები სამშობლოს დაცვისთვის ბრძოლაში.
საბედისწერო შეიქნა ჩემთვის 12 ივლისი, გვერდით ჩემი თანამებრძოლი ფხაკაძე დაიჭრა, მე კი ბიჭებს იმედიანად გავძახოდი: – ბიჭო, დათო, ახლა მაინც გაჩერდი, მტერი ყურისძირთანაა, არ გეშინია?!
„მშიშრებს დედები აგიტირდებათ, დედები“ – ჩავილაპარაკე: რა ვიცოდი, ჩემო დედი, თურმე შენ ატირდებოდი მალე.
თავის არეში მომხვდა ტყვია. იქვე საველე ჰოსპიტალში ლამპის შუქზე,გამოუხარშავი ხელსაწყოებით, უნარკოზოდ გამიკეთეს ოპერაცია.
დაჭრილები მეორე დღეს ჰოსპიტლიდან გამოგვიშვეს, ვიდექით ასე ენაჩავარდნილები ცის ქვეშ და რომ არა ქუთაისის მერი, ბატონი თეიმურაზ შაშიაშვილი, მტრის ხელში და განადგურებულ სოხუმში ჩავრჩებოდით.
თეიმურაზ შაშიაშვილმა ქუთაისიდან სპეციალური თვითმფრინავი ჩამოიყვანა.ქვეყანა მიაწყდა თვითმფრინავს, მაგრამ მისი განკარგულებით თვითმფრინავში პირველად ჩვენ აგვიყვანეს...
შემდეგ ბიჭები მეუბნებოდნენ, რა გამღერებდაო. მძიმე ოპერაციის შემდეგ ენაწართმეული კაცი ინსტინქტურად ავმღერდი თურმე. ალბათ, უკანასკნელი მადლობა ვუთხარი ჩვენს მხსნელს.
სოხუმელმა ჟორა ბერიძემ, რომელსაც აფხაზებმა სახლ-კარი გადაუწვეს,ძმა მოუკლეს და ერთი შვილი ბრძოლაში დაკარგა, მეორე ვაჟი ზურა და მე თბილისში ჩამოგვიყვანა.
# 8 საავადმყოფოში ერთი თვე მიმკურნალეს, თქვეს, სოხუმში რომ არ გაეკეთებინათ ოპერაცია, ჯობდაო.
რას იზამ, დედი, თურმე ატირების დრო ახლოვდებოდა!
სიკვდილის კართან ვიდექი, მთელი სხეული მოწყვეტილი იყო, მხოლოდ გულს ამუშავებდნენ, შენ მკოცნიდი, ჯერ კიდევ თბილ ლოყებსა და მოთენთილ ხელებს ეფერებოდი, ექიმები კუთხეში ჩურჩულებდნენ – დათო ისეთი ვაჟკაცი ბიჭი იყო,რომ გადარჩენილიყო, ასეთი ინვალიდი თავს მაინც არ იცოცხლებდაო, შენი დათო“.
