შალიკაშვილი (შალიკოვი) სიმონ იოსების ძე (1808-63), თავადი, გენერალ-მაიორი (1859), 1858-60 ლეკთა სასაზღვრო ხაზის მარჯვენა ფლანგის ჯარების სარდალი, 1860-63 ზემო დაღესტნის სამხედრო ნაწილის უფროსი.
1828-1829 წლებში მონაწილეობა მიიღო რუსეთ-თურქეთის ომში კავკასიაში, მიენიჭა წმიდა გიორგის სამხედრო ორდენი. 1830 წლის 18 მარტი დაინიშნა ოფიცრის რანგში.
კავკასიური ლაშქრობის დროს დააჯილდოვეს, მიენიჭა წმ.ანას მე -3 ხარისხის ორდენი (1848 წელს), წმ. ვლადიმერი მე -4 ხარისხის ორდენი (1848 წელს) და წმ. მე -2 ხარისხის ანა (1851 წელს მიენიჭა იმპერიული გვირგვინი). 1851 წელს მიიღო პოლკოვნიკის წოდება. 1852 წლის 1 თებერვალს შალიკოვს 25 წლის განუწყვეტელი სამსახურებრისათვის ოფიცრის რიგებში მიენიჭა წმ. გიორგის მე -4 ხარისხი.
1853 წელს თავადი შალიკოვი იყო პოლკოვნიკი და დაინიშნა რიაზანის ქვეითი პოლკის მეთაურად, რომლის სათავეში მონაწილეობა მიიღო აღმოსავლეთ ომში. დამსახურებისათვის მიენიჭა წმ. სტანისლავის მე -2 ხარისხი იმპერიული გვირგვინით (1857 წელს).
1858 წელს შალიკოვი დაინიშნა ლეზგინის სასაზღვრო ხაზის მარჯვენა ფლანგის უფროსად, 1858 წლის 9 ივნისს მაღალმთიანებთან ბრძოლაში დამსახურების გამო, მიენიჭა ოქროს დრაკონის ლენტი, წარწერით "გამბედაობისთვის".
1859 წლის 25 ივლისს დააწინაურეს გენერლად, ხოლო 1860 წელს დაინიშნა ზემო დაღესტნის სამხედრო მეთაურად. 1861 წელს მან მიიღო ორდენის წმ.ვლადიმერი მე -3 ხარისხის ხმლით.
იგი გარდაიცვალა 1863 წელს ზაქათალაში(ჰერეთი), ლეზგინებთან შეტაკების დროს. დაკრძალეს სოფელ ვეჯინის ეკლესიაში (გურჯაანის რაიონი, საქართველო).
მისი ძმები ასევე მსახურობდნენ კავკასიის ჯარებში და იყვნენ წმ. გიორგი მე -4 ხარისხის, ივანე იყო გენერალი, ნიკოლაი - მაიორი.ფოტომასალა ვერ მოიძებნა
ფოტო ვეჯინის ტაძარი
ფოტო სიმბოლურია ვახვახიშვილი, კონსტანტინე რევაზის ძე
Семён Осипович Шаликов (1808—1863) — генерал-майор, участник Кавказских походов.
Родился в 1808 году (по другим данным в 1811 году). В военную службу вступил в 1828 году рядовым в пехоту Отдельного Кавказского корпуса. Служил в Грузинском гренадерском полку.
В 1828—1829 годах принимал участие в русско-турецкой войне на Кавказе, был награждён знаком отличия Военного ордена Святого Георгия. 18 марта 1830 года произведён в первый офицерский чин.
За отличия во время Кавказских походов Шаликов был награждён орденами св. Анны 3-й степени с бантом (в 1848 году), св. Владимира 4-й степени с бантом (в 1848 году) и св. Анны 2-й степени (в 1851 году, императорская корона к этому ордену пожалована в 1853 году). В 1851 году получил чин подполковника. 1 февраля 1852 года Шаликов за беспорочную выслугу 25 лет в офицерских чинах был награждён орденом св. Георгия 4-й степени (№ 8916 по кавалерскому списку Григоровича — Степанова).
В 1853 году князь Шаликов произведён в полковники. Принимал участие в Восточной войне. В 1856 году назначен командиром Рязанского пехотного полка[1]. За отличия был награждён орденом св. Станислава 2-й степени с императорской короной (в 1857 году).
В 1858 году Шаликов был назначен начальником правого фланга Лезгинской кордонной линии, 9 июня 1858 года за отличие в сражении с горцами был награждён золотой драгунской саблей с надписью «За храбрость».
25 июля 1859 года произведён в генерал-майоры и в 1860 году назначен военным начальником Верхнего Дагестана. В 1861 году получил орден св. Владимира 3-й степени с мечами.
Погиб в 1863 году в Закаталах во время стычки с лезгинами. Похоронен в церкви села Веджини (Гурджаанский район, Грузия).
Его братья также служили в Кавказских войсках и были кавалерами ордена св. Георгия 4-й степени, Иван был генерал-майором, Николай — майором.
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A8%D0%B0%D0%BB%D0%B8%D0%BA%D0%BE%D0%B2%D1%8B
