იმერეთის სამეფოს პოლიტიკური მოღვაწე, წერეთელთა სათავადო სახლის უფროსი, იმერეთის მეფეთა, ჯერ სოლომონ I-ის, შემდეგ სოლომონ II -ის სახლთუხუცესი, პირველი ვეზირი. 1784 წლის აგვისტოს მიწურულს დავით II-მ კათალიკოს მაქსიმე აბაშიძესა და მდივანბეგ დავით კვინიხიძესთან ერთად წერეთელი პეტერბურგს ელჩად წარავლინა. მან დიდი როლი შეასრულა დასავლეთ საქართველოს სამეფო-სამთავროების რუსეთის მფარველობაში შესვლისა და მასთან შეერთების საქმეში. ამ დამსახურებისთვის მას პოლკოვნიკობა ებოძა. 1810 წელს იმერეთის აჯანყების ჩაქრობაში აქტიური მონაწილეობისა და სოლომონ II -ის იმერეთიდან განდევნისათვის რუსეთის მთავრობამ წერეთელი იმერეთის მმართველობის პირველ წევრად დანიშნა, 1811 კი გენერალ-მაიორის ჩინი (ჯამაგირით) და წმინდა ანას ორდენი უბოძა. ცარიზმის კოლონიური რეჟიმის წინააღმდეგ იმერეთის 1819-1820 წლის აჯანყების შესახებ ცნობებს აწვდიდა გორის ოლქის უფროსს. ამავე დროს ცდილობდა აჯანყება თავისი ინტერესების სასარგებლოდ გამოეყენებინა, აჯანყებულებს გამარჯვების შემთხვევაში იმერეთის მეფედ თავისი შვილის - გრიგოლის კანდიდატურას სთავაზობდა. 

წყარო: ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია: ტ. 11.-თბ., 1987.-გვ.307

• 1811 - გენერალ-მაიორის ჩინი (ჯამაგირით)
• 1808 - პოლკოვნიკი
• წმინდა ანას ორდენი
• 
  
• https://ka.rodovid.org/wk/%E1%83%9D%E1%83%AF%E1%83%90%E1%83%AE%E1%83%98:290957