ლაზაშვილი რეზო(მალიშა) სულიკოს ძე დაიბადა 23 ოქტომბერი 1976 წელი ცხოვრობდა რუსთავში  გარდაიცვალა 02 ივლისი 1993 წელის სოფელი ტამიში ოჩამჩირე აფხაზეთი

ბატალიონი ავაზა რიგითი

დაჯილდოვებულია მედალი მხედრული მამაცობისათვის

დაქორწინებული არ ყოდილა შვილები არ ჰყოლია

„მალიშა“ ასე შეარქვეს. თანამებრძოლებმა პატარა რეზოს, რომელსაც 17 წელიც კი არ ჰქონდა შესრულებული. მაღალი, ლამაზი, ამაყი, თავმოყვარე, თავისი სიტყვის პატრონი, მეგობრებში უღალატო, მოსიყვარულე, ასე ახასიათებენ ამ პაწია ვაჟკაცს ნაცნობ-მეგობრები.

რუსთავის 22-ე საშუალო სკოლის 8 კლასის დამთავრების შემდეგ სწავლა გააგრძელა კაჭრეთის პროფსასწავლებელში. მეორე კურსზე იყო, როცა თავი ვალდებულად ჩათვალა დაეცვა თავისი მამული, სახლიდან გაიპარა, მოხალისედ. მივიდა ბატალიონ „ავაზაში“, ასაკიც მოიმატა – 19 წლისა ვარო, ძალიან გთხოვთ პირდაპირ ფრონტის ხაზზე გამიშვითო.

რა დროს შენი ომია, შვილო, – უთხრა მე-11 ბრიგადის მაშინდელმა მეთაურმა პოლკოვნიკმა რევაზ გურგენიძემ, – წადი სახლში, ვინ დაგიჯერებს, შენ რომ 19 წლისა ხარ, მე არ შემიძლია შენი ფრონტის ხაზზე წაყვანა.

რამდენჯერაც არ უნდა გამაგდოთ, მე მაინც მოვალ, – ამაყად უპასუხა ·რეზომ.  რადგან არ იშლი, მაშინ აქ დაგტოვებ ბატალიონის დისლოკაციის ადგილზე, გასწავლით სამხედრო საქმეს, გამოგზრდით, ჩემი მოსახელე ხარ და შენ და დაიკავე ჩემი ადგილი, როცა გაიზრდები და გაიწვრთნებიო, – უთხრა ბ.რევაზმა, პატარა რევაზი კი, როგორც სახლიდან გამოიპარა, ისე შეიპარა სოხუმისკენ მიმავალ თვითმფრინავში, მაინც თავისი გაიტანა. ეს იყო თებერვლის დასაწყისი. თანამებრძოლი გმირი ქალის ნანა. ჩოხელის თქმით, "მალიშა" იყო  უშიშარი, საოცარი ვაჟკაცი, უკან დახევა არ იცოდა, ყოველთვის პირველი  გარბოდა შეტევის დროს. სულ მეშინოდა ბავშვს. არაფერი მოუვიდეს, რაც. დედურ სითბოს ვაძლევდი, მინდოდა დამეფარა, მაგრამ იმ ავადსახსენებელ 2 ივლისს მეც დავიჭერი. ერთი დღე და ღამე უპატრონოდ ვეგდე დაჭრილი,მეც არ ვიცი როგორ გამომიყვანეს ფრონტის ხაზიდან,გონს რომ მოვედი მალიშა,მაშინ არ გამიმხილეს...

  მალიშას მამამ ბატონმა სულიკომ ჯარისკაცის ფარაჯა ჩაიცვა და ბატალიონ "ავაზაში" მოხალისედ ჩაირიცხა.

 რევაზი დაკრძალულია კაჭრეთის სასაფლაოზე.