მერაბ ამირიძის მოგონება

    მერაბი დაიბადა 1967 წლის 5 თებერვალს ბოლნისში, იგი ჩემზე 9 წლით პატარა იყო. პატარაობიდანვე მერაბი ძალიან დიდი ბავშვი იყო, ლამაზი და პუტკუნა. მერაბი დადიოდა ცეკვაზე. ჩვენ 11 წლამდე ერთად ვიზრდებოდით, შემდეგ მე გავთხოვდი და ბოლნისიდან გადავედი სოფელ ბალიჭებში.

    1993 წელს მერაბი მეორედ გაიწვიეს აფხაზეთში, სადაც ის ხელის არეში დაიჭრა, საავადმყოფოში იმ დროს მებრძოლი შემოიყვანეს, რომელსაც გრძნობა ქონდა დაკარგული და სისხლისგან იცლებოდა. რთული პერიოდი იყო, საავადმყოფოს განყოფილებაში არ ჰქონდათ ძლიერი დამამშვიდებელი მედიკამენტი, ამ დროს მერაბმა თავისი კუთვნილი წამალი დაუთმო დაჭრილ მებრძოლს, რომელსაც ფეხი ქონდა დაზიანებიული. მას უყვარდა სხვისი დახმარება, სხვების მიმართ ხელგაშლილი იყო.

    შვილებს მე და ბებია ვზრდიდით, დედა მუშაობდა და დროის უმეტეს ნაწილს სამსახურში ატარებდა, მერაბი ყველანაირად მედგა გვერდში, ძალიან თბილი ურთიერთობები გვქონდა, მოვიდოდა ხოლმე და შაბათ კვირას მიყავდა ბავშვები ასეირნებდა ართობდა, უყვებოდა სხვადასხვა ისტორიებს, ძალიან

ყურადღებიანი იყო ყველანაირად მეხმარებოდა, ყოველთვის სითბო და ხალისი შემჰოქონდა ოჯახში. 31 დეკემბერს ყოველთვის ჩემთან მოდიოდა ბალიჭებში, მოგვილოცავდა ხოლმე ყველას ერთად ახალ წელს, ეს ტრადიციად ქონდა, ჩემს შვილებს ძალიან უყვარდათ მერაბი და ყოველთვის თბილად და დიდი დანაკლისით

იგონებენ ბიძას მიუხედავად იმისა, რომ მაშინ ისინი პატარები იყვნენ.

    იგი ლიდერული თვისებებით გამოირჩეოდა, კლასში ყოველთვის თვითონ თაობდა და ორგანიზებას უწევდა სხვადასხვა შეკრებებს.

სუფრაზე ყოველთვის ის თამადობდა, ძალიან კომუნიკაბელური იყო, ყველას სიამოვნებდა მასთან ურთიერთობა.

    ის 26 წლის იყო როდესაც მესამედ 18 სექტემბერს ყარყარაშვილის ბატალიონში წავიდა, ბოლნისიდან მასთან ერთად ასევე რამოდენიმე მოხალისეც წავიდა საბრძოლველად. იმ დღის შემდეგ მერაბი ალარ გვინახავს და არანაირი ინფორმაცია მის შესახებ არ გაგვიგია. ჩემს გულში იგი ყოველთვის ცოცხალია.

და იზოლდა ამირიძე.