გლდანის მემორიალის სრული სია გადადი ლინკზე

სიმონ ცისკაძე დაიბადა 1956 წლის 12 ნოემბერს ქ.თბილისში. მე-16 საშუალო სკოლის წარჩინებით დამთავრების შემდეგ ჩაირიცხა ივ. ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ისტორიის ფაკულტეტზე. სავალდებულო სამხედრო სამსახური მოიხადა მონღოლეთში. წლების განმავლობაში ეწეოდა პედაგოგიურ მოღვაწეობას.

აქტიურად ჩაება ეროვნულ მოძრაობაში. იყო მაშველთა კორპუსის „მხედრიონის“ წევრი, საქართველოს ლტოლვილთა და განსახლების კომიტეტის თავმჯდომარის პირველი მოადგილე. როგორც რიგითი ჯარისკაცი,

ყველგან და ყოველთვის გვერდით ედგა თანამებრძოლებს. სამაჩაბლოსა და აფხაზეთის დაცვისას შეგნებული ჰქონდა დაუნდობელ მტერზე შურისგების აუცილებლობა. არავის გაჰკვირვებია სიმონის აფხაზეთში წასვლა, რადგანაც აფხაზეთი მისთვის ახალი სატკივარი არ გახლდათ, ჯერ კიდევ 1978 წელს დღიურში წერდა: „როგორ დავეცით, რას დავემსგავსეთ, ვინ ვართ, რანი ვართ, სად არის საქართველო, ვინ გვართმევს აფხაზეთს? – ღმერთო, შენ დაიფარე ჩვენი ქვეყანა, ჩვენი მამული, ღმერთო!..“მერე კი სწორედ ამ განწყობამ ათქმევინა: „ხშირად მინატრია, ნეტა ახლა დრო იყოს კრწანისის, შამქორის... აბჯარს ავისხამდი და სხვებთან ერთად, მოძღვარს მოვუსმენდი დაჩოქილი“. ეს წინასწარმეტყველური სიტყვებია. სიმონი იგივე ნუკრი თავისტვის სწერდა დღიურებს და ლექსებს.

1993 წლის 20 სექტემბერს სოხუმის მისადგომებთან, სოფ. თავისუფლებაში, წმ. მიქაელის სასაფლაოსთან წარმოებულ თავდაცვითი ბრძოლის დროს გმირულად დაეცა ბრძოლის ველზე. პეტეფს შენატროდა და ეს მაინც აუსრულდა... ბედნიერ მომავალზე ოცნება ოცნებად დარჩა... სიმონის დაღუპვიდან 8 თვის შემდეგ ოჯახს მისი ვაჟკაცი, პატარა ნუკრი ცისკაძე მოევლინა, რომელიც მძიმე სინამდვილეში გაიზრდება –დაბადებიდანვე ობლობა, მაგრამ კაცურკაცის შვილობა იქნება მისი ცხოვრების თანამგზავრი.

სიმონ ცისკაძე სიკვდილის შემდეგ დაჯილდოვდა ვახტანგ გორგასლის I ხარისხის ორდენით.