ბაკურაძე სვიმონი – (1862, ქუთაისის გუბერნია, რაჭის მაზრა, სოფ. ჯვარისა – 13.12.1937),
ბაკურაძე სვიმონი – (1862, ქუთაისის გუბერნია, რაჭის მაზრა, სოფ. ჯვარისა – 13.12.1937), საეკლესიო მოღვაწე, მღვდელი. დაიბადა მღვდელ ვასილ ბაკურაძის ოჯახში. წმიდა წერილი, გალობა და საეკლესიო ტიპიკონი ჭელიშის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების მონასტერში შეისწავლა. დაამთავრა ქუთაისის სასულიერო სასწავლებლის სამი კლასი.
1888 წლის 21 ივლისს დაინიშნა სოფ. ქედისუბნის მთავარანგელოზთა ტაძრის მედავითნედ. 1888 წლის 19 დეკემბერს გადაიყვანეს სოფ. მოტყიარის წმ. გიორგის ტაძარში. 1892 წლის 22 ივნისს იმერეთის ეპისკოპოსმა, წმ. გაბრიელმა (ქიქოძე), დიაკვნად აკურთხა. 1892 წლის 8 ივლისს მისივე ხელდასხმით მღვდლად ეკურთხა და სოფ. ქედისუბნის ტაძრის წინამძღვრად დაადგინეს. 1896 წლის 2 აგვისტოს საგვერდულით დაჯილდოვდა. 1902 წლის 7 მარტს გადაიყვანეს სოფ. ჯვარისას წმ. გიორგის ტაძარში. ბაკურაძე ორჯერ იყო დაჯილდოებული რუსეთის იმპერიის ნიკოლოზ II-ის საპატიო სიგელებით.
ბაკურაძეს დღესაც დიდი მოწიწებით იხსენებენ რაჭის სხვადასხვა სოფელში. მისი ყველა მოქმედება ღვთისმოშიშებითა და უფლის სიყვარულით იყო გამსჭვალული. ხშირად პურით, ღვინით, სიმინდით, ლობიოთი, საყოფაცხოვრებო ნივთებით დატვირთული ურმები მისი ეზოდან სხვადასხვა სოფელში გადიოდა გაჭირვებულთა დასახმარებლად. ყველას უყვარდა სოფლის კეთილი მოძღვარი, მადლიერ ადამიანებს პირზე ეკერათ მისი სახელი. მოძღვრის სიტყვას, ქადაგებასა და რჩევა-დარიგებებს დიდი გულისყურით ისმენდნენ და პატივით ეკიდებოდნენ.
XX საუკუნის 20-იან წლებში კომუნისტურმა ხელისუფლებამ დახურა სოფ. ჯვარისას ტაძარი და ბაკურაძეს აუკრძალა მშობლიურ სოფელში ცხოვრება. მოძღვარი იძულებული გახდა, დროებით საცხოვრებლად ტყიბულის მაზრაში გადასულიყო და სოფ. ძმუისში დასახლებულიყო. ძმუისელებმა მალე შეიყვარეს კეთილშობილი მოძღვარი. მისმა ავტორიტეტმა მტრულად განაწყო ათეისტი მეზობლები, პარტმუშაკები და ამჯერად არათუ სოფლიდან, საკუთარი ოჯახიდანაც აიძულეს წასულიყო, აუკრძალეს ხალხთან ურთიერთობაც. ბაკურაძეს საკუთარ ეზოში მოუზომეს პატარა მიწის ნაკვეთი, სადაც გაძლიერებული მეთვალყურეობის ქვეშ ფიცრულ საბძელში მიუჩინეს საცხოვრებელი.
მამა სვიმონის ბედი გაიზიარეს მისმა შვილებმა. მათ დევნიდნენ, როგორც მღვდლის შვილებს, მისი ერთ-ერთი ვაჟი ალექსანდრე კი დაიჭირეს, რადგანაც ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის წევრი იყო.
ცხოვრების ქარტეხილმა ვერ გატეხა განაწამები მოძღვარი. მიუხედავად აკრძალვისა, იგი უშიშრად აღავლენდა წირვა-ლოცვას, ატარებდა ნათლობებს, აპატიოსნებდა მიცვალებულებს. 1937 წლის „ურჩი მოძღვარი“ დააპატიმრეს და ციხეში ჩასვეს. 1937 წლის 13 დეკემბერს ბაკურაძე, რომელიც წმ. იობის მსგავსად, ითმენდა ხორციელ სატანჯველს, უფლის წინაშე ღირსეულად წარდგა. სამეულის გადაწყვეტილებით მას დახვრეტა მიესაჯა.
ბაკურაძის ბედი გაიზიარეს მისმა შვილებმა. სამივე – ალექსანდრე, ვასილი და მიხეილი – დააპატიმრეს (მიხეილი ციხეში გარდაიცვალა).
გ. მაჩურიშვილი
წყაროები და ლიტერატურა
სცსა, ფონდი №489, აღწერა 1, საქმე №47970, საქმე №47986.
„კარიბჭე“, 2009, №22.
ამას ხელისუფლებამ შინაპატიმრობა დაარქვა, მაგრამ ვერაფრით მოახერხა მისი პატარა შვილიშვილების გულებიდან ბაბუის სიყვარული, თანაგრძნობა და მზრუნველობის მოთხოვნილება ამოეძირკვა.
მისი ერთ-ერთი შთამომავალი, ქეთევან ბაკურაძე იგონებს, - ბაბუა ძალიან გვიყვარდა, გული გვტკიოდა, ასეთ ყოფაში რომ ვხედავდით, მარტოს, დაჩაგრულს... ქოხში შევიპარებოდით და ვულაგებდითო...
მერე სისხლით გაუმაძღარ ხელისუფლებას "ხალხის მტრისთვის" დარჩენილი სიცოცხლე და ეს უბადრუკი ქოხიც ეზედმეტა და 1937 წელს, შემოდგომის ერთ სისხამ დილით მოხუც დეკანოზს გამოუცხადეს: - ხალხის და სამშობლოს მტერი, აბა, რა საცოცხლებელი ხარ, შენნაირები მიწას არ უნდა ამძიმებდნენო და იმავე წლის 13 დეკემბერს დახვრიტეს კიდეც.
მაგრამ განაჩენი კარგა ხნით ადრე გამოუტანეს: - დამყარდა თუ არა წითელი დიქტატურა, მაშინვე დაიწყეს მისნაირებზე ნადირობა - რაჭაშიც ისევე მძვინვარებდა ტერორი და უსამართლობა, როგორც დანარჩენ საქართველოში - ჯერ შვილი, მიხეილი, მოუკლეს ცემით, ალექსანდრე კი იძულებული შეიქნა, გადახვეწილიყო. ამ სიმწარის მიუხედავად, მამა სიმონს წარბი არ შეუხრია. უსათნოესი, დარბაისელი მოხუცი ყველას მანუგეშებლად და ჭირისუფლად დარჩა.
ქეთევან ბაკურაძე: - "ბაბუა 1862 წელს დაბადებულა ამბროლაურის რაიონის სოფელ ჯვარისაში. 17 წლისას ცოლად ალექსანდრა დალაქიშვილი შეურთავს და 8 შვილი შესძენია - 3 ვაჟი და 5 ქალი.
სასულიერო განათლების მიღების შემდეგ ჯერ ჯვარისა-ქედუბნის ტაძარში იმსახურა დეკანოზის ხარისხში, შემდეგ - ტყიბულის მაზრის სოფელ ძმუისის ტაძარში...
ბაბუა კეთილშობილი, უანგარო, დიდად მოსიყვარულე, ტკბილმგალობელი, ხალხური სიმღერის კარგი მცოდნე და დამფასებელი, უფლის ერთგული და ჭეშმარიტი მსახური იყო.
საოცარი სიმტკიცე და ძალა ჰქონდა. ხომ ამდენი უბედურება და დევნა გამოსცადა, იოტისოდენადაც არ გაბოროტებულა, საყვედურიც არ დასცდენია... ისიც მაოცებდა, სადღაც შეკუნჭული, მუდმივი თვალთვალის პირობებში როგორ ლოცულობდა ან როგორ ემზადებოდა ამისთვის: - მოწესრიგდებოდა, სპეტაკ თმასა და წვერს გაისწორებდა და ასე ევედრებოდა უფალს... არ დაივიწყოთ, ეს იმ დროს ხდებოდა, როდესაც რელიგიური რიტუალები კი არა, ბაბუასთანების არსებობაც კი აცოფებდათ კომუნისტებს. ისიც მახსოვს, ოჯახში რომ სუფრა იშლებოდა, როგორ აკურთხებდა ხოლმე ტრაპეზს და ოჯახს როგორ ლოცავდა...
1937 წელს, 13 დეკემბერს დახვრიტეს - ეს მაშინ გავიგეთ, როცა 1989 წლის 16 იანვარს საბჭოთა კავშირის უმაღლესმა საბჭომ მისი რეაბილიტაციის ბრძანება გამოსცა...
საშინელი და გულისმომკვლელია ეს ყველაფერი... ამ ფოტოს ხომ ხედავთ? მისი ხსოვნა და სახებაც ჩემს გულს აქედან გამონათებულ სხივად და ტკივილად დააჩნდა"...
დოკუმენტური და ფოტომასალის მოწოდებისთვის
მადლობას მოვახსენებთ ქალბატონ მანანა ყიფიანს.
P.S. გთხოვთ, მოგვაწოდოთ ნებისმიერი სახის მასალა სარწმუნოებისათვის წამებულ და ღვაწლმოსილ ადამიანებზე.
საკონტაქტო ტელეფონებია: 899 93-48-40, 899 54-82-29.
წინასწარ გიხდით მადლობას.
სტატიის ავტორი: მანანა ტუაევა
