- 1915 - წმ. ვლადიმერის IV ხარისხის ორდენი
- 1914 - წმ. ანას II ხარისხის ორდენი
- 1913 - წმ. ანას III ხარისხის ორდენი
დეკანოზი გიორგი ოქროპირის ძე ასათიანი 1850 წელს აზნაურის ოჯახში დაიბადა. პირველდაწყებითი განათლება პატარა გიორგიმ ოჯახში მიიღო.
1868-1874 წლებში თბილისის სასულიერო სემინარიაში სწავლობდა. სემინარიის დაშთავრების შეშდეგ მალევე დაქორწინდა ეფემია
სოლომონის ასულ ბურდულზე. მათ 10 შვილი შეეძინათ – 3 ვაჟი და 7 ასული: ლავრენტი, ლევანი, გიორგი,
თამარი, რუსუდანი, ქეთევანი და ეკატერინე. სამი ქალიშვილი მოწიფულ ასაკში გარდაიცვალა. მამა გიორგის
ოთხი სიძიდან ერთი სასულიერო პირი იყო – დეკანოზი ისააკ ჩეკურიშვილი, რომეელიც ჯერ სოფელ ამტნისხევში, ხოლო 1902
წლიდან სიონის საკათედრო ტაძარში მსახურობდა. დანარჩენი სიძეები კი ერისკაცები იყვნენ – ილია ლომიძე, შალვა გრიგორაშვილი და შალვა ჭანიშვილი·
1874-1878 წლებში გიორგი ასწავლიდა სოფლის სამრევლო-საეკლესიო სკოლაში.
1878 წლის 22 ივნისს საქართველოს ეგზარქოსმა იოანიკემ (რუდნევი) დიაკვნად აკურთხა, ხოლო ამავე
წლის 29 ივნისს მღვდლად დაასხა ხელი და ჯავახეთის მხარეში განამწესა.
1883 წელს ერტისის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად დაინიშნა, 1884 წლიდან კი ბოკოწინის
წმინდა ილია წინასწარმეტყველის სახელობის ეკლესიას წინამძღვრობდა.
მამა გიორგის საოჯახო არქივში შემორჩენილია მისი რამდენიმე ქადაგება, რომლებიც მან თავისი მღვდლობის პირველ-
გვ103
სავე წლებში წარმოთქვა. გთავაზობთ ერთ-ერთ ასეთ ქადაგებას,
წარმოთქმულს 1878 წლის 15 აგვისტოს, ვარძიის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის მამათა მონასტერში:
„დედაკაცი მხნე ვინ ჰპოვოს, უძვირეს არს ქვისა მრავალსასყიდლისა (იგავ. 31.10)“.
„რადგანაც დღეს ჩვენ ვდღესასწაულობთ მიძინებას ყოვლადწმინდიხა ღვთისმშობლისასა, ძველსა ამას მონასტერსა,
აღშენებულსა მე-13 საუკუნეში თამარ მეფისაგან და რადგანაც თვით მიზანი ამ დღესასწაულისა არის ქალი და აღმშენებელიც ამა მონასტრისა ქალია,
ამისთვის ვიტყვი რამდენიმე სიტყვას საკუთრივ ქალებზედ. შეიძლება ვინმე აქ მდგომმა გვითხრას: რა საჭირო არის საკუთარი სწავლა და დარიგება დედაკაცებისათვის?
ნუთუ სარწმუნოება, სასოება და სიყვარული და ყოველივე ჩვენი სჯულის სწავლება ერთი და იგივე არ არის ორთავე სქესთათვის? მას მე ვუპასუხებ: სჯული ერთი გვაქვს
ორთავე სქესთა, გარნა ზნეობითი სწავლა და დარიგება განსხვავებული უნდა იქმნეს ქალებისათვის, რადგანაც ამათ ღმერთმა სხვა მნიშვნელობა მისცა და საკუთარი საქმე დაუნიშნა.
დასამტკიცებლად ამისა ჩვენ ვხედავთ, რომელ საღმრთონი წიგნი· ორისავე აღთქმისანი მრავალგზის საკუთარსა და განსხვავებულსა დარიგებასა აძლევენ დედაკაცთა. მაგალითად, ის ზემოთქმულნი სიტყვანი,
რომლებითაც ჩვენ დავიწყეთ ეს უბნობა, წარმოთქმულ არს სოლომონ ბრძენის მიერ. სოლომონ ბრძენმა
არ იცოდა, საჭირო არის თუ არა საკუთარი სწავლა ქალებისათვის? მაგრამ იგი წიგნთა შინა მისთა მრავალგზის მიიქცევა
მათდამი და მისცემს მრავალთა საკუთართა დარიგებათა და ბოლოს, უკანასკნელის 31-ს თავსა წიგნისა თვისისასა, საკუთრად
უძღვნის ქალებსა დასარიგებლად. ფრიად შესანიშნავი არს, ძმანო, ეს ხსენებული თავი იგავთა სოლომონისთა, უფრო, რომ
სოლომონ პირველთა მუხლთა შინა გვეტყვის, რომელ ეს დარიგება მისცა მას დედამან მისმან, რომელი იყო თავის დროზედ
ქალი წარჩინებული და განთქმული, როგორც მშვენიერებით,
გვ104
ეგრეთვე მხნეობითა და გონიერებით. გავიგოთ, ძმანო და დანო ჩემნო, რა სახით აღწერს და რომელთა თვისებათა
მიაწერს სოლომონ ქალს მხნესა: „დედაკაცი მხნე ვინ ჰპოვოს, უძვირეს არს ქვისა მრავალ სასყიდლისა“. სოლომონ ბრძენი აქ იჭვნეულობით ჰკითხავს: ვის შეუძლიან
იპოვოს დედაკაცი მხნე? მართლაც, როდესაც აღმოვიკითხავთ, რა სახით აღწერს დედაკაცსა მხნესა და როგორ უნდა იქცეოდეს ესრეთი დედაკაცი, დავრწმუნდებთ,
რომელ, თუმცა ძალიან სანატრელია ესრეთი დედაკაცი, მაგრამ ადვილი საპოვნელი არ არის. სოლომონ გვეტყვის ჩვენ: მხნე დედაკაცი ეგრეთ მართავს სახლსა თვისსა,
რომ გული მეუღლისა მისისა სრულიად არის მოსვენებული და დარწმუნებული მას ზედა. კადნიერ არს მის ზედა გული ქმრისა მისისა (მუხ. 11). იგი ყოველთვის კეთილსა
იქმს და არა ბოროტსა ქმრისა მისისათვის (12). მან მოიგო მატყლი და სელი და ჰქმნა კეთილი სახმარი ხელითა თვისითა
(13). იგი არის მსგავსი მოვაჭრისა ნავისა, რომელმა შორით შეიკრიბის თავისა თვისისათვის სიმდიდრე (14). იგი აღდგის ღამითგან და მისცის საზრდელი სახლეულთა და საქმე მხევალთა (15).
მან მოირტყა ძლიერებით წელი თვისი და დაამტკიცნა მკლავნი თვისნი საქმესა ზედა (17). იგი ისრე მიეჩვია შრომისმოყვარეობასა, რომელ ამით ინუგეშებს თავსა თვისსა:
იხილა გემო, რამეთუ კეთილ არს საქმედ და არა დაშრტეს სანთელი მისი ღამე ყოველ (18) მწყრთა თვისი განმარტა
გვ105
სასარგებლოსა ზედა, ხოლო ნებსა თვისსა განამტკიცებს ტარსა ზედა სთვად (19) და არა თუ სახლისათვის ზრუნავს მხნე
ქალი, არამედ იგი კეთილიც არის და ქველისმოქმედი. ხელნი თვისნი განუხვნა გლახაკსა, ხოლო ნაყოფნი მიუპყრნა დავრდომილსა (20).
არ არის აქ საჭირო დავუმატოთ, რომ ესრეთი მხნე ქალის მოწყალება არის უმეტეს ძვირფასი წინაშე თვალთა ღვთისათა,
რადგანაც იგი თავის ხელის ნაშრომს აძლევს გლახაკთა. გარნა მოვიყვანოთ კიდევ სოლომონის წიგნიდან რამდენიმე ხაზი
მხნე დედაკაცის თვისებისა: ქმარი მისი სრულიად ბედნიერი არის და უზრუნველ სახლისა მისისათვის. არა ზრუნავს მყოფთათვის სახლსა შინა.
ქმარი მისი, ოდეს სადა ჰყოვნოს (21). მას არ ეშინიან ზამთრისა და სიცივისა, რადგანაც საყვარელმა
მისმა მეუღლემ მრჩობლი სამოსელი უქმნა ქმარსა თვისსა და ყოველთა მისთანა მყოფთა (22). ქმარი მისი არის ქებული და
დიდებული საზოგადოებასა შინა გონიერებითა და სიკეთითა მეუღლისა მისისათა: დიდებულ იქმნების ბჭეთა შინა ქმარი
მისი, ოდესცა უკეთუ დასჯდის კრებულთა შორის მოხუცებულთა თანა მკვიდრთა ქვეყანისათა (23).
სოლომონ ბრძენი ესერთ აღწერს მხნესა დედაკაცსა. უეჭველია მრავალნი აქ მსმენელნი მამაკაცნი შენატრიან მათ,
რომელთაც ღმერთმა მისცა ესრეთი გონიერი და მხნე მეუღლე და კიდეც შეიძლება, რომელთამე მსმენელთა და უმეტეს ქალთა
იფიქრონ თავის გულში: რა არის რომ სოლომონ აქებს ერთსა მხოლოდ შრომასა და დაუძინებელსა მუშაობასა დედაკაცისასა?
განა ქსოვისა და კერვის გარდა, სხვა უფრო პატიოსანი საქმე არ უნდა ჰქონდეს დედაკაცსა და თვინიერ დაუძინებელისა
შრომის მოყვარეობისა სხვა თვისება არ უნდა შეიძინოს მან?
არა, ძმანო და დანო ჩემნო, სხვანიც მრავალნი თვისებანი უნდა ჰქონდეს დედაკაცსა და სხვანიც მრავალნი პატიოსანნი საქმენი შეუძლიან მან აღასრულოს.
გარნა შრომისმოყვარეობა, ანუ მხნეობა, პირველად არის ისრეთი ძვირფასი თვისება, რომელიც
გვ106
იპყრობს შორის მისსა ყოველთა სხვათა მაღალთა თვისებათა. უკეთუ ქალი ყოველთვის არის შრომაში და სახლის მართვასა
შინა, მას აქვს განუზომელი სიყვარული ქმრისა, შვილთა და სახლეულთა. მეორედ, ქალი შრომისმოყვარე არის პატიოსანი
ზნეობითა და ყოფაქცევითა, რადგანაც გართული არს შრომასა და მოღვაწეობასა შინა, მას არა აქვს თავისუფალი დრო, რომ
დაკარგოს იგი უქმად ჭორაობასა და ბოროტ-სიტყაობას შინა, განცხრომათა და სხვათა ცუდთა საქმეთა შინა. მესამედ, იგი
აძლევს სასარგებლოსა მაგალითსა შვილთა და გარემოს მყოფთა მისთა. ერთი სიტყვით, იგი არის მხნე: „დედაკაცი მხნე ვინ
ჰპოვოს, უძვირეს არს ქვისა მრავალ სასყიდლისა“. აქ იქნება ვინმე ქალთაგანმა კიდევ მითხრას: ესრეთი დაუძინებელი შრომა და მოღვაწეობა შეეფერება მხოლოდ მდაბიო-ღარიბთ დედაკაცთა,
გარნა ვინც არს მდიდარი და ვისაც მრავალი მოახლე ჰყავს, მან რად უნდა გასწიროს თავი? არა, დაო ჩემო,
ფრიად შეცდომილია ეს აზრი. ღმერთმა ყოველ ადამიანს დაუნიშნა შრომა და მუშაობა, რომ მხნეობა საჭიროა ყველასთვის. მე ამას დაგიმტკიცებთ
მაგალითებით სოლომონი რომ მხნე დედაკაცს გვიწერს, ის მხნე დედაკაცი იყო მისივე დედა, რომელმაც უთხრა აღწერა
მხნისა დედაკაცისა, ნუთუ დედა სოლომონ მეფისა იყო ღარიბი? თვით ლვთისმშობელი, რომლის თაყვანის საცემლად ვართ
შემოკრებილნი დღეს ამ ტაძარში, იყო მხნე და შრომისმოვვარე. მან თვითონ ხელითა თვისითა მოუქსოვა ძესა თვისსა,
უფალსა ჩვენსა, იესო ქრისტეს, ის კვართი, ანუ პერანგი, რომელზედაც განიგდეს წილი მისი ჯვარცმის დროს და რომელიც ერგო
ერთ მცხეთელ ურიას, ელიაზარს, რომელმაც მოიტანა მცხეთას.
ვინ იყო ამშენებელი მრავალ მონასტერთა და ტაძართა ჩვენში? იყო ისევ დედაკაცი, თამარ მეფე, მხნე და შრომისმოყვარე.
უკეთუ ის არ ყოფილიყო მხნე, ვერც აღაშენებდა თითქმის ყოველ მთა-გორაზედ ეკლესიებს. უფრო ახალს მაგალითს გეტყვით,
რომელიც დღესაც არის. მე კარგად ვიცნობ ერთს ფრიად
გვ107
მდიდარს თავადის მეუღლეს, რომელიც გარე შემორტყმულია მრავალი მოახლითა და მოსამსახურით, მაგრამ თვითონ არა
სოდეს არ დასცხრება მხნეობისაგან. ის არის ქალი დიდი მეგრელიის მთავრის, დადიანისა და მეუღლე დიდი საქართველოს თავაღისა,
როდესაც ის ითხოვა ქმარმა მისმა და მოიყვანა, თოთხმეტ-თხუთმეტ წლის ყმაწვილი ქალი, მან მაშინვე იწყო
მხნეობა და მუშაობა. იგი ყანაში მუშაობდა თავისი ყმის ცოლებთან და ამ მუშაობამ აღიყვანა იგი ძალიდან ძალად და დიდებიდან დიდებაზედ.
დღესაც, მოხუცებულობის დროს, ის არ დასცხრება მუშაობად და შრომად, რომლისათვის იგი არს ამაღლებული ამ სოფლადაც და იქნება აღმატებული იმ სოფლადაც,
რადგან თავისი შრომით მრავალთა გლახაკთა და საწყალთა განიკითხავს, ქვრივთა და ობოლთა ცრემლსა მოსწმენდს
და მრავალსა კეთილსა საქმესა იქმს. გთხოვთ, მიბაძოთ, დანო და დედანო, ამ გონიერთა დედათა და იყვენით მხნენი და
შრომისმოყვარენი და არა ზარმაცნი და ცრუმეტყველნი. ამინ"”“
1881 წლის იანვარში მამა გიორგი ეკლესიაში ერთგული და დამსახურებული მოღვაწეობისათვის საგვერდულით დააჯილდოვეს,
გვ108
1887 წლის აღდგომას სკუფია უბოძე, ხოლო 1891 წლის 29 აპრილს კამილავკა უწყალობეს.
მღვდელი გიორგი აქტიურად იყო ჩართული მაშინდელი საქართველოს საზოგადო და საეკლესიო ცხოვრებაში. მის შესახებ ხმირად წერდნენ იმ პერიოდში გამომავალ გაზეთებსა და
ჟურნალებში, კერძოდ: გაზეთ „დროების“ 1883 წლის N177-ში
ვკითხულობთ: „ამა თვის 4 სექტემბერს აკურთხეს დუშეთის მაზრაში, სოფელ წინამძღვრიანთკარში სასოფლო მეურნეობის
სკოლა, რომელხაც დაესწრო დიდძალი საზოგადოება. პარაკლისის გადახდის შემდეგ სიტყვა წარმოთქვა მღვდელმა გიორგი ასათიანმა,
რომელშიაც გამოსთქვა ის აზრი, რომ დავივიწყოთ შური და მტრობა, რომლისაგანაც დაიღუპა ჩვენი ქვეყანაო და ყველანი ერთგულად და წმინდად ვემსახუროთ ამ სკოლის
წმინდა საქმესო“. მამა გიორგი შემღგომ წლებშიც არ აკლებდა
სულიერ და ფინანსურ მხარდაჭერას ამ სკოლას და მის დამაარსებელს ილია წინამძღვრიშვილს, რაც კარგად ჩანს ბარათში,
რომელსაც ილია უგზავნის მოძღვარს: ,,მამაო გიორგი, ბანკის საქმეები დიდად გაზვიადდენ, არავის ინდობენ.
თქვენი ჩამოსვლა ჩვენი სკოლისთვის ძალიან საჭიროა. ამისთვის გთხოვთ, უთუოდ ჩამობრძანდეთ ხვალა“.
1893 წლის N278-ში გაზეთი „ივერია“ წერდა: „კვირას, 19 დეკემბერს, მცხეთის ფოსტის სადგურზე მოიკრიბა მთელმა
მცხეთის საზოგადოებამ თავი განსვენებულის ალექსანდრე მიხეილის ძე ყაზბეგის დასახვედრად. აქ იყვნენ მთელი მცხეთის სამღვდელოება,
გლეხნი და კეთილშობილნი, მოხუცებული წინამძღვარი სამთავროს დედათა მონასტრისა, იღუმენია ნინო (ამილახვარი) – მონაზვნებით და ქალთა სასწავლებლის შეგირდებით.
ხუთის ნახევარზე მოასვენეს ყაზბეგის გვამი. სამღვდელოება შეიმოსა და გადახდილ იქნა პანაშვიდი. მღვდელმა გიორგი ასათიანმა წარმოთქვა გრძნობით აღსავსე სიტყვა,
რომელშიც ცხადად დაჰხატა განსვენებული ბელეტრისტის მოღვაწეობა“.
გვ109
საზოგადო და საეკლესიო საქმეების გარდა მამა გიორგი აქტიურად მისდევდა სასოფლო-სამეურნეოპ საქმიანობასაც და თავის მამულში მოყვანილი
ყურძნიდან საუკეთესო ღვინოსაც აყენებდა, რომელიც განთქმული იყო მაშინდელ აღმოსავლეთ საქართველოში. აი რას წერს გაზეთი ,,ივერია'' 1895 წლის
N76-ში. „10 მარტს ნიკიტის საიმპერატორო საბაღოსნო და სამეღვინეო სასწავლებლის ლაბორატორიაში დანიშნული იყო ქიმიკოს-მეღვინის კ.ა. რუდზკის თავჯდომარეობით ქართული ღვინოების დეგუსტაცია.
ქართულ ღვინოებთან გასინჯულ-შედარებულ იქმნენ რეინის, ბურგუნდიისა და ყირიმის ღვინოებიც.
თავდაპირველად, როგორც წესი და რიგი მოითხოვდა, გასინჯულ იქნა თეთრი და წითელი ღვინოები. თეთრ ღვინოებთა
შორის პირველად მოიტანეს მამა გიორგი ასათიანის თეთრი ღვინო „ბოკოწინი“, რომელიც ნარევ ყურძნიდგან არის დაყენებული (მგონი უჭაჭოდ არის დადუღებული).
ამ ღვინომ საერთო ყურადღება მიიქცია ფერით, სხეულის უნაკლულობით და უმთავრესი შემადგენელი ნაწილების ნორმალური მდგომარეობით.
ფერი ცოტა მეტი მუქი აქვს, მაგრამ მაინც სასიამოვნო შესახედია.
მამა გიორგის ლვინო ჩვენში დაყენებულ თეთრ ღვინოს არ ჰგავს, რადგან მას თან ახლავს თათრის ღვინის სინაზე და
ნაკლებ სიმჟავეთა რაოდენობა. აქ ყველამ მხედველობაში მიიღო ამ ღვინის ხნოვანება (1893 წელს არის დაყენებული) და
მასთან ისიც, თუ რა არა სასურველ მდგომარეობაში არის გაკეთებული. ბატონმა დირექტორებმა და რუდზკიმ იკითხეს:
აქვს თუ არა მამა ასათიანს შესაფერისი სარდაფი და მისი მოწყობილება და როცა პასუხად უარი გაიგონეს, განცვიფრებულნი დარჩნენ.
ამ ღვინოს, რასაკვირველია, აკლია სასიამოვნო ბუკეტი – სურნელოვანება, როგორც ახალ ღვინოს, მაგრამ
საკადრისი მოვლა-შენახვა თუ დაურჩა, სწორედ მშვენიერი სახარჯი ლვინო დადგება“.
1897 წლის 26 აპრილს მღვდელი გიორგი თბილისის სიონის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის საკათ-
გვ110
ედრო ტაძრის მღვდელმსახურად დაინიშნა და ამავე წლის ივნისში სამკერდე ოქროს ჯვრით დაიჯილდოვდა.
1904 წლის 6 მაისს დეკანოზის წოდება მეიენიჭა.
1913 წლის აღდგომას წმინდა ანას III, ხოლო 1914 წლის 15 მაისს წმინდა ანას II ხარისხის ორდენებით დაჯილდოვდა.
1914-I918 წლებში თავისი სურვილით პირველ მსოფლიო ომში წავიდა და N392 საველე ჰოსპიტალის ეკლესიაში მსახურობდა·
1915 წლის 22 ოქტომბერს წმინდა ვლადიმერის IV ხარისხის ორდენითა და გამშვენებული ჯვრით დაჯილდოვდა.
XX საუკუნის 10-იანი წლების ბოლოს ენქერი უბოძეს·
საქართველოში კომუნისტური რეჟიმის დამყარების შემდეგ მამა გიორგი კვლავინდებურად განაგრძობდა სიონის ეკლესიაში შსახურებას და მიუხედავად არაერთი გაფრთხილებისა და
მუქარისა, არ მიუტოვებია წირვა-ლოცვა· 1926 წელს კათოლიკოს-პატრიარქმა ამბროსიმ (ხელაია) იგი თბილისის სამღვდელოების სულიერ მოძღვრად დაადგინა და მიტრა უბოძა, ხოლო
1928 წლის 1 ივლისს კათოლიკოს-პატრიარქმა ქრისტეფორემ (ციცქიშვილი) ეკლესიაში 50-წლიანი ერთგული და უმწიკვლო
სამსახურისათვის მადლობის სიგელით დააჯილდოვა. მეორე დღეს.
2 ივლისს, სიონის საპატრიარქო ტაძარში, წირვის შემდეგ, დეკანოზმა მარკოზ ტყემალაძემ სამღვდელოების სახელით მიულოცა მას მოღვაწეობის 50 წლის იუბილე და სიტყვით მიმართა:
„დავით წინასწარმეტყველი სწერს: „დღენი წელიწადთა ჩვენთაი სამეოც ათ წელ, ხოლო უკეთუ ძლიერებასა შინა ოთხმეოც
გვ111
წელ“. ეს თუ იმ დროს ითქმოდა, ახლა თამამად შეგვიძლიან ვსთქვათ, რომ კაცი ცოცხლობს ორმეოცდაათი, სამოცი წელი.
თქვენ კი, მამაო დეკანოზო გიორგი, ახლა სამოცდათვრამეტი წლის ბრძანდებით. მართალია, უღვთოდ არა იქნება რა, ,,ღვთისა
მიერ ცხოველ ვართ და ვიქცევით და ვართ“ – სწერს მოციქული, მაგრამ თქვენი დღეგრძელობა თქვენზედაც იყო დამოკიდებული.
თქვენ ზომიერებას ინახავდით ყველაფერში და ზომიერებამ კი სიცოცხლის გაგრძელება იცის.
იგივე წინასწარმეტყველი დავითი სწერს: „უმეტესი ნაწილი ჩვენი სიცოცხლისა შრომაა და სალმობა“. თქვენც უშრომელად
არ გაგიტარებიათ თქვენი სიცოცხლე. თქვენ სწავლის შემდეგ შეუდექით სამსახურს, რომელიც მოითხოვს მეტს შრომას, ვინემ
რომელიმე სხვა. 50 წელიწადი შეგისრულდათ, რაც თქვენ ხელდახმული ხართ და მღვდლის ხარისხში ემსახურებით ღმერთსა და ერს.
50 წლის სამსახური განა ცოტა შრომას მოითხოვს? განა ცოტა ენერგია დახარჯევით?
ბევრს წარმოდგენილი აქვს, რომ მღვდელი მუქთა მჭამელი არისო, რაც შემცდარი შეხედულობაა. პავლე მოციქული სწერს
ტიმოთეს და მასთან ყოველ მღვდელთა ,,სახე ექმნენ მორწმუნეთა მათ სიტყვით, საქმით სიყვარულით, სულითა, სარწმუნოებითა და სიწმინდითა“.
განა ადვილი შესასრულებელია ეს მოვალეობა, თუ მას კაცი პირნათლად შეასრულებს. მაგალითის
მიცემა სიტყვით და საქმით მეტად მძიმეა და რამოდენი შრომა და ბრძოლა დაგჭირდებოდათ თქვენ 50 წლის განმავლობაში
აღნიშნულ მოვალეობის აღსასრულებლად.
პავლე მოციქული სწერს: „არა მომავლინა მე ქრისტემ ნათლისცემათ, არამედ სახარებად“ და „ვაი არს ჩემდა, არა თუ
ვახარებდე“. წმინდა იოანე ოქროპირი ამ სიტყვის გამო სწერს:
„ნათლისღება საჭიროა და უამისოდ კაცი ვერ ცხონდება, მაგრამ ამ საიდუმლოს შეხრულება გაცილებით ნაკლებ შრომასა
და განათლებას თხოვილობს მღვდლისაგან, ვინემ ქადაგება-მოძღვრება“. ამ შრომასაც არ გაურბოდით თქვენ, მამაო დე-
გვ112
კანოზო. ყოველთვის ცდილობდით, რაოდენადაც განათლება გიწყობდა ხელს, როგორც ღვთისმსახურების დროს, ისე ყოველ
შემთხვევაში დაგერიგებიათ სამწყსო და აგეხსნათ საღვთო წერილის ადგილები. მთელი 40 წელიწადი სკოლებში ასწავლიდით მოზარდ თაობას საღვთო სჯულს
და განა 40 წლის სამსახური ამ ასპარეზზე ცოტა ჯაფას მოითხოვდა თქვენგან?
მართალია, ამ ბოლო დროს ძლიერ ამხედრდნენ სარწმუნოების წინააღმდეგ, მაგრამ ეს ახალი ამბავი არ არის. დიდი ხანია
მოზარდ თაობას გაუჩნდნენ მქადაგებელნი, რომ საღმრთო სჯულის შესწავლას სარგებლობა არ მოაქვს, პირიქით, ის ადამიანს
ამახინჯებს. მოწაფეები გულცივად ეკიდებოდნენ ამ საგნის შესწავლას, მასწავლებლებს უხდებოდათ ბრძოლა, რასაც, ვფიქრობ, თქვენც ეწეოდით.
მერე რამდენი ხანი? მთელი ორმოცი წლის განმავლობაში.
გვ113
50 წლიდან სოფლად იმსახურეთ 19 წელიწადი. ტაძრების შენახვა და მოვლა, ეკლესიის ქონების შეძენა ახლა სამრევლო
საბჭოებს აქვთ დაკისრებული, წინათ კი ერთადერთი მღვდელი იყო პატრონ-მომვლელი ღვთის სახლისა და მისი ქონებისა,
იგივე ზრუნავდა ბინების მოსაწყობად კრებულისათვის. ამ შემთხვევაშიაც დიდი შრომა მიგიძღვისთ და ღმერთიც აგვირგვინებს
თქვენს ცდას.
თქვენ, მამაო დეკანოზო, ოჯახის პატრონი ბრძანდებით. ღმერთმა მოგცათ შვილები, რომელთა აღზრდისათვის არ იშურებ
დით არაფერს. ბევრჯერ გახარებულხარ შვილებით, მაგრამ მწუხარებაც ბევრი გამოგივლიათ მათ გამო. ულმობელმა სიკვდილმა გამოგაცალათ ხელიდან სამი შვილი უდროვოდ.
ჯერ ერთი შვილის დაკარგვა რა არის დედ-მამისათვის, რა მწუხარებას იწვევს მათ გულში და ხომ მეტად ძნელი გადასატანია
სამი შვილის დაკარგვა. თქვენ სიხარულის დროს სიმდაბლე შეინახეთ და მწუხარების დროს – მოთმინება.
ჩვენი ცხოვრება მოგზაურობაა, კაცი როცა მოგზაურობს ზღვაზე თუ ხმელეთზე, ბევრ დაბრკოლებას და ხიფათს შეხვდება ხოლმე და როგორც ზღვაზე მოგზაურს,
მიუახლოვდება რა ნავთსაყუდელს, გული უხარის, რომ გადარჩა დაღუპვას და როგორც ხმელეთზე მოგზაურს, მიუახლოვდება რა სამშობლო
სახლს, სიხარულით გული ევსება, ისე უნდა იყოს, მამაო დეკანოზო, ვფიქრობ, თქვენი გულიც ახლა. ეხუმრებით 78 წლის
მოგზაურობას და ამოდენი ხნის მგზავრობის შემდეგ აგრე მხნე იყოს კაცი, როგორც თქვენ გამოიყურებით?! თქვენს სიხარულს ვუერთებთ ჩვენსასაც.
ნდობას ვწირავ ყოვლადმოწყალე ღმერთს და, ამასთან ვსთხოვთ, კიდევ დიდხანს იქმნეს თქვენი მწყალობელი და მფარველი.
სამრევლო საბჭო სიონის ტაძრისა, სადაც თქვენ მსახურობთ 31 წელიწადზე მეტი, თბილისის ქართველი სამღვდელოება,
რომელმაც ამ ორი წლის წინათ აგირჩიათ თავის სულიერ მოძღვრად, ნიშნად ღრმა პატივისცემისა თქვენდამი მოგართმევენ ამ ხატს მაცხოვრისას სახსოვრად“.
გვ114
დეკანოზი გიორგი 1931 წლის 6 ოქტომბერს გარდაიცვალა. თბილისის სამღვდელოებამ და ნათესავებმა მხცოვანი დეკანოზი
დიდი პატივით 10 ოქტომბერს კუკიის წმინდა ნინოს სახელობის სასაფლაოზე დაკრძალეს.
