შემორჩენილი წერილებიდან ნათლად ჩანს, რომ იგი ფრიად ნიჭიერი და განათლებული პიროვნება იყო და ერთ ხანს პანკისის ხეობაში სკოლის დირექტორად მუშაობდა. ცდილობდა სულიერი ცოდნა მოეხვეჭა და დახმარებისათვის მღვდელმონაზონ ალექსი შუშანიას მიმართა.
1914 წლის 10 დეკემბერს მღვდელმონაზონი ალექსი შუშანია სენაკის მთავარანგელოზის სავანიდან იოანე ქააძეს საპასუხო წერილს წერს:
„დიდად პატივცემულო ივანე!
თქვენს თხოვნას გისრულებთ ჩემი ნაწარმოები წიგნაკების შესახებ; რაოდენიც მეპოვებოდა ეს არის. გიგზავნით 9 წიგნაკს. ფასის გამოგზავნა არ ინებოთ – ფასი თვით თქვენი სარწმუნოებაა.“
მამა იოანე 1916 წლის საბუთებში მღვდლად იხსენიება. იგი თუშეთში, სოფელ ომალოში მსახურობდა. 1917 წელს მღვდელი იოანე ახმეტის ოლქის მთავარხუცესის მოადგილეა. შემდგომში, როგორც სანიმუშო კალიგრაფიის მქონე, სოფელ ქვემო ალვანის საბჭოს კანცელარიაში მდივნის მოვალეობასაც ასრულებდა. ამ უკანასკნელის გამო ალავერდის საეპარქიო საბჭოსგან მკაცრი გაფრთხილება მიიღო:
„სოფელ ომალოს მღვდელს მ. იოანე ქააძეს
ამით გაუწყებთ დადგენილებას, იანვრის 22-დგან ამა 1918 წლისა, დამტკიცებულ საეპარქიო საბჭოს მიერ, რომ თქვენ უნდა დაუყოვნებლივ დასტოვოთ სოფლის კანცელარიაში მწერლობა, როგორც მღვდლისთვის შეუფერებელი თანამდებობა, და შეუდგეთ პირდაპირ თქვენის მოვალეობის აღსრულებას.
თელავის საოლქო საბჭოს თავმჯდომარე: მღვდელი ლეონტი ღვინიაშვილი.
მეუღლესთან დარეჯან აშაძესთან ერთად.
1918 წ. თებერვლის 5 დღესა.“
მამა იონემ თავისი სამწყსოს გასაჭირი კარგად იცოდა.
იგი 1926 წლიდან ახმეტის ოლქის მთავარხუცესია.
უმძიმეს წლებში მამა იოანესათვის მთავარხუცესობა დიდი ტვირთი და პასუხისმგებლობა იყო. მის მდგომარეობას ის ამძიმებდა, რომ მას ახალგაზრდა მეუღლე გარდაეცვალა და სამ მცირეწლოვან შვილს დიდი გაჭირვებით ზრდიდა. მისი მეუღლე იყო დარეჯან (დარო) აშაძე, რომელთანაც სამი შვილი შეეძინა: ანასტასია, გიორგი (1923წ) და დამიანე (1925წ).. მათი ოჯახის ახლობლების მონათხრობიდან ცნობილია, რომ დედის გარდაცვალების დროს, უმცროსი ვაჟი დამიანე იმდენად მცირეწლოვანი დარჩენილა, რომ საწოლში უკვე გარდაცვლილ დედას ძუძუს წოვდაო…
მამა იოანეს ახმეტისა და თუშეთის სამრევლოში ყველა პრობლემის მოგვარება ევალებოდა. კერძოდ:
– ყოველ ოთხ თვეში ერთხელ ეპარქიის კანცელარიაში უნდა წარედგინა ანგარიში მოქმედი ეკლესიებისა და მღვდელმსახურების შესახებ;
– მას ყველა საეკლესიო სიახლე და განკარგულება უნდა გაეცნო ახმეტის ოლქში შემავალი ყველა მოქმედი ტაძრის ღვთისმსახურთათვის და მათი ზუსტად აღსრულებისათვის ეზრუნა;
– ევალებოდა საეპარქიო კანცელარიაში ფინანსური ანგარიშების წარდგენა;
– 1926 წლის საკათალიკოსო საბჭოს განჩინებით მთავარხუცესებს უნდა აღერიცხათ და შეეკრიბათ დაწვრილებითი ცნობები ეკლესიას ჩამოშორებულ, ანაფორაგახდილ მღვდელთა შესახებ და მათზე სათანადო ზედამხედველობა დაეწესებინათ.
1926 წლის 14 ივნისს მღვდელი იოანე ქააძე დაჯილდოვდა კამილავკით.
1927 წლიდან მამა იოანე მსახურობდა თუშეთის პირიქითა ხეობაში – ფარსმის თემში. რადგანაც მამა იოანე განუხრელად ასრულებდა საეკლესიო წესს, ამის გამო სხვა მოძღვრების მხრიდან დიდ წინააღმდეგობას აწყდებოდა, რადგან ზოგიერთი სამღვდელო პირი კომპრომისს თხოულობდა.
1930-იანი წლებიდან ქვეყანაში, როგორც მთელი სამღვდელოების მდგომარეობა, ისე მამა იოანეს ცხოვრებაც უკიდურესად დამძიმდა. მის დიდ ეკონომიურ გასაჭირზე მეტყველებს 1930 წლის 14 მარტს ზემო ალვანის გამგეობის სახელზე დაწერილი განცხადება: „ჩემი ქონების აღწერის დროს სხვათა შორის აღწერილი იქმნა სიმინდი ოთხი კოდი (4კ.), რომელიც ზოგი, როგორც მაშინვე პირადი მოხსენებით განვუცხადე ამღწერლებს, მოვალეებისათვის უნდა ჩამებარებია და ზოგიც თვითონ მომეხმარა. აღწერილი სიმინდი სრული რაოდენობით დღემდე ჩემივე ხელშია. ამ ჟამად ცოტაოდენი ქუმლის გარდა მე არც მარცვლეულად და არც დაფქული არაფერი მებადება, რომ ისაზრდოონ ჩემმა დედით ახალდაობლებულმა წვრილშვილმა (3 სულმა).
ამისათვის ვსთხოვ გამგეობას კეთილი ინებოს და აღნიშნული ოთხი კოდი სიმინდი დამიტოვოს, რომ მოვახშეების მოშორებაც შევსძლო და ნამცხვრით საზრდოობა არ მომიკლოს.“
1931 წლის 15 ოქტომბერს კი შემდეგი განცხადებით მიმართავს ზემო ალვანის სასოფლო საბჭოს პრეზიდიუმს: „გთხოვთ ნება დამრთოთ გავყიდო ჩემი ფიცრული ორი ოთახი პატარა კარიდორით სახლი და დამინიშნოთ შემფასებელი კომისია, რომელიც შეაფასებს სახლს გადატანით გაყიდვით.“
1935 წლის ნოემბერში დეკანოზი იოანე მხოლოდ ზემო ალვანის სამების ეკლესიის მღვდლად იხსენიება.
1936 წ. კიდევ უფრო მეტ გაჭირვებაში მყოფი მამა იოანე დახმარებას სთხოვს ვინმე საბა ცისკარიშვილს:„ძმაო საბა! დიდი გაჭირვების გამო შეგაწუხებთ როგორც საიმედო ძმას. თუ როგორმე მოახერხებთ ერთი ოცი თუმანი (200 მ.) მომიხერხეთ სესხათ ამ ორი კვირის ვადით. საქმის ვითარებას შემდეგ გეტყვით, რადგან გაჭირვება მოულოდნელად შემხვდა. თქვენი ძმა მღვდ. ვ. ქააძე 1936წ.“
მამა იოანეს პირად არქივში მიმოწერა 1936 წელს წყდება.
სოფ. შენაქოს მკვიდრს, უხუცეს შოთა კურდღელაიძეს თავისი ბავშვობიდან ხსოვნაში შემორჩა ის დღე, როცა მამა იოანე დააპატიმრეს. 10 წლის ვიქნებოდიო, როდესაც მამაო ღვთისმსახურებისთვის ბარიდან შენაქოში იყო ამოსული. შინსახკომელებმა სწორედ აქ მოაკითხეს, მოსთხოვეს კაბის გახდა, მან კი წინააღმდეგობა გაუწია, დაიჭირეს და წაიყვანეს.
1937 წ. მამა იოანე ადგილობრივმა უღმერთო ხელისუფლებამ დააპატიმრა და თუ კი რამ ებადა ჩამოართვა. მის ობლად დარჩენილ წვრილშვილს აღარაფერი დაუტოვეს. მისი უფროსი ვაჟი გიორგი, რომელიც მაშინ 14 წლის იქნებოდა, შემდეგში იხსენებდა, როგორ წვალებით მოახერხა ერთი-ორჯერ მამასთან თელავის საპატიმროში ყვირილ-ჭყივილით დალაპარაკება. დამიანე მაშინ 12 წლისა იყო. მას ახსოვდა ზამთრის ყინვაში ფეხშიშველი როგორ აედევნა უფროს ძმას, რომელიც მამის სანახავად თელავისკენ მიდიოდა. ზემო ალვანიდან დამიანემ მხოლოდ გაყინულ ალაზნამდე მიაღწია…
მამა იოანეს გარდაცვალების შესახებ მხოლოდ შინსახკომის შეტყობინება არსებობს. 1937 წელს ალვანში მისმა ოჯახმა შეტყობინება მიიღო:
– „იოანე ქააძე მძიმე ავადმყოფობის გამო გარდაიცვალა.“
რეპრესიები ქააძეების ოჯახში ამით არ დამთავრებულა. მოძღვრის ძმა არსენი სვერდლოვსკში გადაასახლეს.
მამა იოანეს თანაკურსელი (სავარაუდოდ თბილისის სასულიერო სემინარიიდან), რომელიც კომუნისტური პარტიის წევრი გახდა და თანამდებობა მოიპოვა, ხშირად სთხოვდა დეკანოზ იოანეს წვერი გეპარსა, სამღვდელო კაბა გაეხადა და ღვთისმსახურება მიეტოვებინა, სამაგიეროდ მის ოჯახს დახმარებას, სამსახურს და კარგ ცხოვრებას სთავაზობდა. სულით მტკიცე მოძღვარმა ეკლიანი გზით სიარული არჩია. ჩეკისტები დასცინოდნენ მის რწმენას და სიმტკიცეს. მან უფალს არ უღალატა.
წლების შემდეგ დაახლოებით 1957-58 წწ. მისი ნაქონი ნივთები, ურემზე დადგმული თუშური სკივრით, მისმა შთამომავლებმა ზემო ალვანის სამების ეკლესიაში ღვთისანაბარა დატოვეს, რადგან ტაძარი იმდროს უმოქმედო იყო. მისი არქივის ნაწილი, კანცელარიის წერილები, ხელნაწერი წიგნები, რომელიც მას თავისი ხელით ჰქონდა გადაწერილი დაიკარგა. მაგრამ დარჩა მისი სახელი, როგორც ქრისტესთვის თავდადებული მოძღვრისა;
დეკანოზი იოანე დავითის ძე ქააძე 1883 წელს თუშეთში, ზემო ალვანში ღვთისმოშიში გლეხის ოჯახში დაიბადა. წარმოშობით თუშეთის პირიქითა ხეობის, სოფელ ფარსმიდან იყო. როგორც მისი დაკითხვის ოქმიდან ჩანს, იგი ატარებდა მეორე გვარსაც კუკალაიძესაც. პატარა იოანეს სიყრმიდანვე ოჯახში ღვთისა და სამშობლოს სიყვარულს უნერგავდნენ. როცა ცოტათი წამოიზარდა, მშობლებს ეხმარებოდა სოფლის მეურნეობაში და დაუზარელად ასრულებდა ყველა დავალებას. ამასთანავე, როგორც კი დროს მოიხელთებდა, საღამოობით ტაძარს მიაშურებდა და ეკლესიის ეზოში მდუმარებაში ატარებდა დროს. წერაკითხვა და პირველდაწყებითი განათლება მან სოფლის სამრევლო-საეკლესიო სკოლაში მიიღო. XX საუკუნის დასაწყისში დაამთავრა თელავის სასულიერო სასწავლებელი. 1910 წელს იგი მშობლიურ კუთხეს დაუბრუნდა და თავის სოფელში მწერლად და ადგილობრივი სკოლის პედაგოგად დაიწყო მუშაობა. ნასწავლი და განათლებული ახალგაზრდა მალე შეიყვარა მთელმა სოფელმა. მან შრომისმოყვარე და მშვიდი ხასიათის წყალობით დიდი ავტორიტეტი მოიპოვა ხალხში. თუშეთის მოსახლეობა მის სიტყვას პატივს სცემდა და დიდად აფასებდა.
1912 წლის 27 მარტს ზემო ალვანის ყოვლადწმინდა სამების სახელობის ეკლესიას ესტუმრა ალავერდელი ეპისკოპოსი დავითი (კაჭახიძე). მან საღვთო ლიტურგია აღავლინა ალვანის ტაძარში, სადაც მისი თანამწირველნი იყვნენ შუამთის მონასტრის იღუმენი ნიკოლოზი (მიქელაძე), ახმეტის ოლქის მთავარხუცესი, მღვდელი გიორგი ინაშვილი და ადგილობრივი მოძღვარი, მღვდელი გიორგი ბალიაური. მსახურებაზე გალობდნენ მთელ განთქმული მოძღვარნი: იროდიონ შავლიაშვილი, ვასილ მაისურაძე და ონისიმე ჭიკაძე. ეკლესიაში დიდძალმა მლოცველმა მოიყარა თავი. მოხუცი თუშები ამბობდნენ „მადლობა ღმერთს, ჩვენც წილი გვქონია ღმერთთანო, ეპისკოპოსი არც კი ვიცოდით რა იყო, ახლა კი გვწამს, რომ ჩვენც გვყოლია ხალხისთვის გულშემატკივარი მლღვდელმთავარიო“. წირვის დასრულების შემდეგ გაიმართა სადილი, სადაც მრავალი სიტყვა წარმოითქვა. მეუფე დავითს მოკლე სიტყვით მიმართა იოანე ქააძემაც: „თქვენო მეუფებავ ვისურვებთ, რომ ჩვენს ხალხში განმტკიცდეს წმინდა სიყვარული მღვდელმთავრისადმი. გულითა და სულით მოხარული ვარ, რომ ინახულეთ ჩვენი პატარა ალვანი, თავის ხალხითურთ, და მოიღეთ თქვენი მღვდელმთავრული ლოცვა-კურთხევა. გიძღვნით მადლობას, გისურვებთ დღეგრძელობას და გთხოვთ, თქვენო ყოვლადუსამღვდელოესობავ, ნუ იფიქრებთ, რომ ვითომ ხალხს მხარი აექციოს თქვენი მობრძანებისათვის. არა, მიეგება ფრიად წრფელი გულით, ხოლო თუ ასეთი დღეს ვერაა გამოხატული გარეგნული ცერემონიებით, ეს შედეგია განათლებისაგან შედარებით ჩამორჩენილი მდგომარეობისა და აქედან გამომდინარე უვიცობისა. ნუ მიიღებთ, რომ ვითომ ჩვენი ხალხი სარწმუნოებრივად გადაგვარებულ გზაზე იყვეს დამდგარი და მისთვის დღეს თქვენ გარშემოდან გაბნეული, არამედ გვერწმუნეთ, რომ მუდამ ხალხთან ახლო მდგომი და განუშორებელი ნასწავლი ვინცაა, ის ასწავლის, რომ სიყვარული, კეთილი განწყობილება და ურთიერთობა მკვიდრი და არა დამრღვევი საფუძველია ქრისტე მაცხოვრის მოძღვრებისა და ამ მოძღვრებისთვის მსახურება აუცილებელი და პირდაპირი მოვალეობაა, ჩვენი როგორც ქრისტიანეთა იოანეს ახლო ურთიერთობა ჰქონდა იმ პერიოდში დასავლეთ საქართველოში, სამეგრელოში მოღვაწე სულიერ და ასკეტ მამასთან, მენჯის სავანის წინამძღვარ, მღვდელ-მონაზონ ალექსისთან (შუშანია), რომლის მიმართ მას დიდი მოწიწება და სიყვარული ჰქონდა. მამა ალექსი სულიერ წინამძლოლობას უწევდა ახალგაზრდა ქრისტიანს, რომელსაც მომავალში სასულიერო გზაზე დადგომა ეწადა. ხშირად უგზავჯ ნიდა თავის ნაშრომებს, სასულიერო ხასიათის დამრიგებლურ წერილებს და განამტკიცებდა სარწმუნოებაში. დეკანოზ იოანეს საოჯახო არქივს შემორჩა ერთი წერილი მათი მიმოწერიდან, რომელიც 1914 წლის 10 დეკემბრით თარიღდება: „დიდად პატივცემულო ივანე თქვენს თხოვნას გისრულებთ ჩემი ნაწარმოებ წიგნაკების შესახებ, რაოდენიც მეპოვებოდა და ეს არის გიგზავნით 9 წიგნაკს. ფასის
18-1 საპატრიარქოს უწყებანიN18 2-15მაისი 2013წ გვ.19
დეკანოზი იოანე ქააძე 1883-1937 (გაგრძელება)
გამოგზავნა არ ინებოთ ფასი თვით თქვენი სარწმუნოებაა“. XX საუკუნის 10-იანი წლების დასაწყისში იოანე დაოჯახდა. მისი მეუღლე იყო დარეჯან (დარო) აშაძე, რომელთანაც სამი შვილი შეეძინა: ანასტასია, გიორგი (1923წ.) და დამიანე (1925წ.). ამავე პერიოდში იგი იღებს გადაწყვეტილებას, მიიღოს სამღვდელო ხარისხი.
1915 წლის 20 მაისს თიანეთის მაზრის მე-3 სახალხო განყოფილება დადებით დახასიათებას აძლევს სოფლის მწერალ იოანე ქააძეს, რომელიც ხუთი წლის განმავლობაში კეთილსინდისიერად და პატიოსნად ასრულებდა თავის მოვალეობას. 1915 წლის 6 ივნისს იოანე თბილისის ყოვლადწმინდა სამების სახელობის ეკლესიის უშტატო მედავითნედ დაინიშნა. 1915 წლის 20 სექტემბერს გორის ეპისკოპოსმა ანტონმა (გიორგაძე) დიაკვნად აკურთხა. ამავე წლის 31 ოქტომბერს მღვდლად დაასხა ხელი და თუშეთში, სოფელ ომალოს მთავარანგელოზთა სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად განამწესა. XX საუკუნის 10-იანი წლების ბოლოს ეკლესიაში ერთგული და პატიოსანი სამსახურისათვის იგი საგვერდულით დაჯილდოვდა. მღვდელი იოანე აქტიურ მოღვაწეობას აგრძელებს. როგორც თუშეთის მკვიდრი და ადგილობრივი წარმომადგენელი იგი კარგად იცნობს აქაური ხალხის გაჭირვებასა და პრობლემებს. იგი ყველანაირი ხერხით ცდილობს თუშეთის სატკივარი ქართველი საზოგადოების ყურამდე მიიტანოს, რათა მეტი ყურადღება დაეთმოს მთის ხალხს. 1916 წელს გაზეთ „საქართველოს“ ფურცლებზე დაიბეჭდა მამა იოანეს ვრცელი წერილი „ხმა მთის თუშეთისა“, სადაც დაწვრილებით აღწერს მოსახლეობის გასაჭირს. აი, რას წერდა იგი: „თუშები მოსახლეობენ გროზნოსა და ანდიის ოლქის მოსაზღვრე მიწა-წყალზე. ამ ორივე ოლქის მცხოვრებნი არიან ქისტები, ჩეჩნები და ლეკ-დიდონი. ქისტნიცა და ლეკ-დიდონიც ქურდობენ, ყაჩაღობენ და უწყალოდ ხოცვენ ხალხს. მათი ბოროტმოქმედება მწვავედ საგრძნობელი უფრო თუშებისათვის არის, რადგან მათ შორის მარტო თითო მთაა გადასავლელი. ეს გარემოება ცნობილია მმართველთა წრეებშიაც და არაერთხელ პრესაშიაც ცხადდებიან... ოაახემადი 8-10 წლის განმავლობაში ოფიციალური და ნამდვილი ცნობებით მოთარეშე მეზობელთაგან ზარალი აღემატება 30 000 მანეთს. ამას მივუმატოთის მწყემსნი თუ ცხვრის პატრონნი, რომელნიც მსხვერპლად დაეცნენ საკუთარი მონაგარის დაცვის დროს. ქისტნი და ლეკ-დიდონი თავისუფალნი არიან ომიანობის დროს ჯართუშთა რაში გაწვევისაგან. “ შვილნი და ძმანი კი მამულის დაცვას სწირავენ სიცოცხლეს და სამშობლოში და საოჯახო კერის წიაღი მათ ვერაგზით ვერ იბრუნებს საკუთარს გასაჭირში საქომაგოთ... დღეს თუშეთში ესღა ისმის: „ჩქარა მდევარი! არიქა, ქისტებმა გაირეკეს ცხენი, ძროხა მოჰკლეს ან დასძრეს კაცი საჭიროა ყოველი ღონისძიების მიღება თუშების გამოხსნისათვის, თორემ მათ სულიერ-ხორციელი სიკვდილი უსწრობს და მაშინ სირცხვილი დაედება არა მარტო აქაურებს, არამედ მთელს საქართველოსაც, თვისი შემადგენელი ელემენტების მოკვდინებისათვის. საჭიროა აილაგმოს ჩეჩენ-დაღესტნის მოთარეშე მცხოვრებნი“. 1921 წელს საქართველოში კომუნისტური ხელისუფლება გაბატონდა. ათეისტურად განწყობილი ახალგაზრდები სიძულვილსა და სისასტიკეს იჩენდნენ სიწმინდეების მიმართ. ეკლესიებისა და სასულიერო პირების შეურაცხყოფა ჩვეულებრივ მოვლენად იქცა. ამ ყოველივეს შემყურე სამლვდელოებას განსაკუთრებული მისია დაეკისრათ. მათ თავიანთი პირადი მაგალითითა და მტკიცე საქციელით უნდა გადაერჩინათ და განემტკიცებინათ შელახული სარწმუნოება. მრევლის ყურადღება მათკენ იყო მიპყრობილი. მღვდელი იოანე ერთ-ერთი იმათთაგანი იყო, ვინც თავიდანვე წინ აღუდგა კომუნისტებს. სადაც კი მოახერხებდა, იგი უშიშრად ქადაგებდა ქრისტეს სარწმუნოებას და ამხელდა მოძალადეებს. ხელისუფლებამ ვერაფერი მოუხერხა შეუპოვარ მოძღვარს. არ გაჭრა არც შეშინებამ და მუქარამ. 1924 წელს საქართველოში მენშევიკურმა მთავრობამ საყოველთაო აჯანყება მოაწყო, რომელშიც ნებსით თუ უნებიელ სამღვდელოების უდიდესი ნაწილიც ჩაერთო. რეპრესიებმაც არ დააყოვნა და 1924 წელსვე თელავის რაიონის ჩეკამ მამა იოანე დააპატიმრა. მოძღვარი რამდენიმე თვე თელავის ციხეში იჯდა და აღსასრულს ელოდა, თუმცა იმჟამად იგი დახვრეტას გადაურჩა. ციხიდან გათავისუფლებული მამა იოანე ისევ დედაეკლესიას დაუბრუნდა. 1925 წელს ალავერდის ეპარქიის მღვდელმთავარმა, მიტროპოლიტმა იოანემ (მარღიშვილი) ყველასათვის საყვარელი და გამოცდილი მოძღვარი ახმეტის ოლქის მთავარხუცესად დაად-
18-2 საპატრიარქოს უწყებანიN18 2-15მაისი 2013წ გვ.20
დეკანოზი იოანე ქააძე 1883-1937 (დასასრული)
გინა. მამა იოანე აქტიურად მონაწილეობდა ალავერდის ეპარქიის ცხოვრებაში. იგი სისტემატიურად ესწრებოდა ადგილობრივ საეკლესიო კრებებს და ხშირ შემთხვევაში კრების უცვლელი მდივანი იყო. მისი დაუზარელი და ერთგული სამსახური შეუმჩნეველი არ დარჩენილა უმაღლესი საეკლესიო მმართველობისათვის, 1926 წლის 14 ივნისს იგი კამილავკით დაჯილდოვდა, 1929 წელს კათოლიკოსმა ქრისტეფორემ (ციცქიშვილი) მამა იოანეს სამკერდე ოქროს ჯვარი უბოძა, ხოლო 1932 წლის 5 აპრილს კათოლიკოსმა კალისტრატემ (ცინცაძე) დეკანოზის წოდება მიანიჭა. 1930 წელს ზემო ალვანის არტელის გამგეობის წევრებმა მამა იოანეს ქონება დაუყადაღეს და ყველაფერი ჩამოართვეს. 1930 წლის 14 მარტს გამწარებული მოძღვარი განცხადებით მიმართავს არტელის გაგეობას: „ჩემი ქონების აღწერის დროს სხვათა შორის აღწერილი იქმნა სიმინდი ოთხი კოდი (4კ.), რომელიც ზოგი, როგორც მაშინვე პირადი მოხსენებით განვუცხადე ამღწერლებს, მოვალეებისათვის უნდა ჩამებარებია და ზოგიც თვითონ მომეხმარა. აღწერილი სიმინდი სრული რაოდენობით დღემდე ჩემივე ხელშია. ამჟამად ცოტაოდენი ქუმლის გარდა მე არც მარცვლეულად და არც დაფქული არაფერი მებადება, რომ ისაზრდოონ ჩემმა დედით ახალდაობლებულმა წვრილშვილმა (3 სულმა). ამისათვის ვსთხოვ გამგეობას, კეთილი ინებოს და აღნიშნული ოთხი კოდი სიმინდი დამიტოვოს, რომ მოვახშეების მოშორებაც შევსძლო და ნამცხვრით საზრდოობა არ მომიკლოს.“ 1931 წლის 15 ოქტომბერს გაჭირვებაში მყოფი მამა იოანე მორიგი განცხადებით მიმართავს ზემო ალვანის სასოფლო საბჭოს პრეზიდიუმს: „გთხოვთ, ნება დამრთოთ გავყიდო ჩემი ფიცრული ორი ოთახი პატარა კარიდორით სახლი და დამინიშნოთ შემფასებელი კომისია, რომელიც შეაფასებს სახლს გადატანით გაყიდვით“. 1930 და 1932 წლებში თელავის რაიონის ჩეკამ ორჯერ დააპატიმრა დეკანოზი იოანე აგიტაციისა და კომუნისტური ხელისუფლების წინააღმდეგ ხალხის განწყობის მცდელობის გამო, მაგრამ ორჯერვე გაათავისუფლა. 1932 წლის 28 ივნისს ქვემო ალვანის ეკლესიის წინამძღვარმა, მღვდელმა ბაგრატ ცოცანიძემ ადგილობრივი მრევლის დახმარებით შეაკეთა ილიურთის წმინდა გიორგის სახელობის ტაძარი, რომელიც კათოლიკოს-პატრიარქ კალისტრატეს (ცინცაძე) ლოცვა-კურთხევით მთავარხუცესმა, დეკანოზმა იოანე ქააძემ აკურთხა. 1937 წელს ქვეყანაში ახალი რეპრესიები დაიწყო. ეკლესიის მტრებსა და მამა იოანეს მოძულეებს კიდევ ერთხელ მიეცათ საშუალება, გასწორებოდნენ ქრისტეს ერთგულ მოძღვარს. 1937 წლის 5 ოქტომბერს იგი მეოთხედ დააპატიმრეს. 1937 წლის 28 ოქტომბერს სამეულის განჩინებით მამა იოანეს სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანეს, რომელიც რამდენიმე დღეში მოიყვანეს სისრულეში. ოჯახის წევრებს კი შეატყობინეს ტყუილი, მამა იოანე მძიმე ავადმყოფობით გარდაიცვალაო. 1945 წლის 22 ოქტომბერს კათოლიკოს-პატრიარქმა კალისტრატემ საქართველოს სსრ. სახელმწიფო უშიშროების სახალხო კომისარიატიდან მიიღო ცნობები 1937 წელს რეპრესირებული სამღვდლოების შესახებ. დახვრეტილთა სიაში, რიგით მერვე გრაფაში დეკანოზ იოანე ქააძის სახელიც ეწერა.
