ბერია ლავრენტი პავლეს ძე(29 მარტი, 1899-1953), კავკასიის საბჭოთა სოციალ ფედერაციური რესპუბლიკა მასში შედიოდა საქართველო, 

სომხეთი და აზერბაიჯანი და იურიდიულად არსებობდა 1922 წლის 12 III- 1936 წლის 5 XII.  მმრათველი  17 X/ 1932 - 23 IV/ 1937 წწ. საქართველოს შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარი(1927-15/01/1929) საბჭოთა კავშირის მარშალი 

დაბადების ადგილი: სოფელი მერხეული, გულრიფშის რაიონი.

დაამთავრა ბაქოს ტექნიკური სასწავლებელი 1919 წელს.

მონაწილეობდა ბაქოს ბოლშევიკური ორგანიზაციის მუშაობაში; მუშაობდა აზერბაიჯანის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის აპარატში; 1921–1931წწ. იყო საქართველოს და ამიერკავკასიის სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს და საგანგებო კომისიის ორგანოების ხელმძღვანელ თანამდებობებზე; 1931–1938წწ. იყო საქართველოს კომუნისტური პარტიის ცენტრალურ კომიტეტის პირველი მდივანი, 1938–1945წწ. სსრკ შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარი; 1941 წელს დაინიშნა სსრკ სახკომსაბჭოს თავმჯდომარის მოადგილედ; II მსოფლიო ომის დროს, 1941 წლის ივლისიდან იყო სსრკ თავდაცვის სახელმწიფო კომიტეტის წევრი, 1944 წლის მაისიდან თავმჯდომარის მოადგილე. 1953 წელს დაინიშნა სსრკ მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარის პირველ მოადგილედ. პიროვნების კულტის პერიოდში აქტიურად მონაწილეობდა პარტიული, საბჭოთა, სამეურნეო მუშაკებისაა და კულტურის მოღვაწეთა მასობრივ რეპრესიებში. სტალინის გარდაცვალების შემდეგ ხელისუფლების უმაღლეს ეშელონებში ხელისუფლებისათვის დაწყებულ ბრძოლაში ლავრენტი ბერია დამარცხდა. იგი დააპატიმრეს და დახვრიტეს. საბჭოთა კავშირის პოლიტიკური და სახელმწიფო მოღვაწე. 

წყარო: საქართველო: ენციკლოპედია: ტ.I.–თბ., 1997.–გვ.401

• საკავშირო კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტი , წევრი (1934-)
• კომუნისტური პარტია, წევრი (1917-)
• საკავშირო კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიურო, წევრობის კანდიდატი (1939-)
• საკავშირო უმაღლესი საბჭო I-III მოწვევა , დეპუტატი

• 1945 - საბჭოთა კავშირის მარშალი
• 1943 - სოციალისტური შრომის გმირი
• შრომის წითელი დროშის ორდენი
• ლენინის ორდენი
• სუვოროვის სახელობის I ხარისხის ორდენი

Лавре́нтий Па́влович Бе́рия (груз. ლავრენტი პავლეს ძე ბერია, Лавре́нти Па́влес дзе Бе́риа; 17 (29) марта 1899 года, Мерхеули, Кутаисская губерния, Российская империя — 1953 год^[4], Москва) — советский государственный и партийный деятель, генеральный комиссар государственной безопасности (1941), Маршал Советского Союза (1945)^[5], Герой Социалистического Труда (1943), лишённый этих званий в 1953 году.

С 1941 года — заместитель Председателя Совета народных комиссаров (с 1946 года — Совет министров) Союза ССР И. В. Сталина, после его смерти 5 марта 1953 года — первый заместитель Председателя Совета министров СССР Г. Маленкова и одновременно министр внутренних дел СССР. Член Государственного комитета обороны СССР (1941—1945), заместитель председателя ГКО СССР (1944—1945). Член ЦИК СССР 7-го созыва, депутат Верховного Совета СССР 1—3-го созывов. Член ЦК ВКП(б) (1934—1953), кандидат в члены Политбюро ЦК (1939—1946), член Политбюро ЦК ВКП(б) (1946—1952), член Президиума ЦК КПСС (1952—1953). Входил в ближайшее окружение Сталина. Курировал ПВО и ряд важнейших отраслей военной промышленности, в том числе все разработки, касавшиеся создания атомного оружия и ракетной техники. С 20 августа 1945 года руководил реализацией атомной программы СССР^[6].

26 июня 1953 года Берия был арестован по обвинению в измене Родине в форме шпионажа и заговоре с целью захвата власти. 23 декабря 1953 года расстрелян по приговору Специального судебного присутствия Верховного Суда СССР. Существует также версия, что в июне 1953 года Берия пал жертвой внесудебной расправы, а следственные и судебные материалы были позже сфальсифицированы