დაიბადა 1963 წლის 09 აპრილს ზემო ალვანი ახმეტა, გარდაიცვალა 2021 წლის 03 თებერვალს, კოვიდპანდემიით.

ზაზა ლაგაზიძე ააიპ „თუშეთის დაცული ლანდშაფტის ადმინისტრაციას“ 2011 წლიდან, მისი დაფუძნების პერიოდიდან ხელმძღვანელობდა.

განსაკუთრებული წვლილი მიუძღვის, თუშეთის სამოსახლო დაგეგმარების ინიციატივაში, ნერგავდა ადგილობრივი ხეტყით, ოპტიმალურად მომსახურების სერვისს, რაც ითვალისწინება, მოფრთხილებოდნენ მაქსიმალურად და არ ყოფილიყო, უკანონო ჭრა.

70 წლის შემდეგ 2020 წელს, მისი ინიციატივით პირველად დაითესა თუშეთში (ომალოს მიმდებარე ტერიტორია), ქართული ჯიშის ხორბალი და მიიღეს მოსავალი.

მართლმადიდებელი, დედა ეკლესიის წევრი, გამოსვენებულ იყო ალავერდის საკეთედრო ტაძრიდან 06 თებერვალი 2021 წელს, დაკრძალულია ზემო ალვანში.

წერილი დისწულს (და ლელა) გვანცა ქიქაიძეს 

ეს წერილი 2000 წლის ზაფხულში მივიღე, 18 წლის ვიყავი მაშინ...ასეთი იუმორი ჰქონდა, არასოდეს მწყინდებოდა მისი  მოსმენა...

„გამარჯობა გვანცუკი,

სულ ოთხიოდე დღეა, რაც ჩამოვედი შენი ლამაზი დართლოდან. ახლა ვწევარ გაშოტილი და მარცხენა ფეხზე ვეება თაბაშირი მადევს. დიახ მიმუხთლეს შენმა ჩაღმებმა და გასახედნი ცხენი შემომაპარეს. ჰოდა შენც იცი, მე ცხენი ვერ ჩამომაგდებს, მაგრამ ბოლოს დაწვა ის ოხერი და ფეხი ქე მომყოლია ქვეშ. კაი ჩასუქებული ცხენი იყო და  თურმე მუხლი გამბზარვია.

დამეხვია ქვეყანა და მოაქანეს ექიმბაში, იმ ჩემი საწყალი ფეხის სავალალოდ, მთელს პირიქითის ხეობაში ის ერთადერთი ექიმბაში ჰყოლიათ თურმე და ისიც პაპაშენი სერგო აღმოჩნდა.

მოვიდა და რომ დამინახა უმწეოდ ტახტზე გაწოლილი, გაუბრწყინდა თვალები. მე რა თქმა უნდა ჩემი მაშინვე დამემართა მისი დანახვისას, მაგრამ რა გინდა რომ გავაკეთო.

მოკლედ დაიკაპიწა ხელები და მეცა, მაგრამ რა მეცა. ასე უთქვამს, ამას ამოვარდნილი აქვს ფეხი და ამ წამს ჩავუგდებო.

ჩემს ბღავილზე გირევიდან ეუთოს დელეგაცია დაიძრა შეიარაღებული და იმათ გააგდებინეს ჩემი თავი.(ასეა ადამიანს ცოდვები უწევენ)

თამთუშა (თამთა ლაგაძიძე და)  ებღაუჭა თურმე კიდევ, მარიამაც (მარიამ ფეიქრიშვილი დისშვილი) იქ იყო, თვალებს აკვარკვალებდა. ეს ნანა (მეუღლე ნანა საბანაშვილი), როგორც მერე მითხრეს, ტკბობით შემოგვცქეროდა.ახლა კარგად ვარ, ჩამომიყვანეს და ალვნიდან გწერ.

ძალიან მახარებს შენი კარგად ყოფნა და წარმატებები. მიხარია, რომ კარგი ადამიანები გყავს გვერდით. რაც ჩემს თაობას კომუნისტებმა გერმანელები გვაძულეს, ახლა შემიყვარდნენ, შენდამი კეთილგანწყობის გამო.

იწერებოდი გერჰარდი ჩამოვაო, რაც საჭიროა ყველაფეტს გავაკეთებთ მისი დახვედრისათვის, ალბათ შეგვატყობინებ თარიღებს.

შოთიკო (შვილი)  მყავდა ალაზნისთავში და წოვათაში, ძლიერ ღირსეულად ეჭირა თავი და მგონი მიხვდა კიდეც მთავარს. 

ვიმყოფებით მანანის (დედა სიხარულიძე) სამეურნეო ტერორის ქვეშ და ვცხოვრობთ ძველებურად. სექტემბრიდან თბილისში ვიქნები ხშირად, დავრეკავ უფრო იოლად და დაგელაპარაკები.

ჩვენ აქ ყველა კარგად ვართ და ჯანმრთელად. ყველას გვენატრები და გვეიმედები.შენ იცი, რაც უფრო მეტი ხანი დაკავდები მანდ, მით უკეთესი. რომ აღარა ვთქვათ იმ სიკეთეზე, რაც შენზე გადმოვა სრულფასოვანი საზოგადოების აღქმითა და მისი წევრობით (თუნდაც დროებით), მარტო ის არის დიდი სიკეთე, რომ მხოლოდ ამ სამყაროში არ მოხდება შენი პიროვნებად ჩამოყალიბება.

გკოცნი და გეხვევი 

შენი ზაზა (მანანი ბიძიაო დაამატებდა, მაგრამ ბიძიას ვინ ჩივის, ძიასაც არ მეძახით არცერთი)

თეოს (და იას შვილი) წაყვანა დიდი ვაჟკაცობა იქნება შენგან, ცოდოა...“

გვანცა ქიქაიძესთან ერთად 2015 წელი (დისშვილი ლელა)

მეუღლე ნანა საბანაშვილი 2000 წელი

მამა შოთა ლაგაზიძე 1927-1977წწ

პაპა ერისტო ლაგაზიძე 1890-1953

ბებია მამის მხარე ელენე ქადაგიძე ძმასთან ერთად

მამა შოთა ლაგაზიძე

მამა შოთა ლაგაზიძე

მამა შოთა ლაგაზიძე ბავშვობაში, დედასთან ელენე ქადაგიძესთან ერთად

დედის მანანა სიხარულიძის ბებია და ბაბუა გურიიდან, მიხეილ მინდაძე და ივლიტა ჩანტლაძე