ნუკრი დოლიაშვილი დაიბადა 1963 წლის 4 აგვისტოს, ქ. თბილისში. სწავლობდა თბილისის 126-ე საჯარო სკოლაში. 1982 წელს დაამთავრა ზ. ფალიაშვილის სახელობის მე-2 სამუსიკო სასწავლებელი. 

1992 წლის სექტემბერში ჩაირიცხა ეროვნული გვარდიის მე-4 სპეცდანიშნულების ბატალიონში, „თეთრი არწივი“. იბრძოდა საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისთვის აფხაზეთში. 

ნუკრი დოლიაშვილი 1992 წლის 2 ოქტომბერს, გაგრაში, ძლიერი შეტაკების დროს, გმირულად დაიღუპა. ითვლება უგზო-უკვლოდ დაკარგულად... დარჩა მეუღლე და ორი შვილი. 

გუჯარ ყურაშვილი, გენერალ-მაიორი: "ბატალიონ „თეთრი არწივის“ მებრძოლი, ზემდეგი ნუკრი დოლიაშვილი გმირულად დაიღუპა ქალაქ გაგრაში, საბრძოლო ოპერაციის დროს 1992 წ. 2 ოქტომბერს. ნუკრი დოლიაშვილმა, აღნიშნულ შეტაკებაში, გამოიჩინა დიდი სიმამაცე. სისხლის უკანასკნელ წვეთამდე იბრძოდა ქალაქის დასაცავად. იღებდა ტაქტიკურად სწორ გადაწყვეტილებებს, რითაც გადაარჩინა მრავალი ქართველი მებრძოლის სიცოცხლე. მან ბოლომდე მოიხადა თავისი მოქალაქეობრივი ვალი საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისთვის ბრძოლაში". 

თამარ დორეული-დოლიაშვილი, ნუკრი დოლიაშვილის დედა: „სამშობლოს დასაცავად იარაღს ვიღებ და აფხაზეთში მივდივარ. ვერ ვიჯდები ტელევიზორის წინ... ჩემი ალეკოს წინაშე პირნათელი უნდა ვიყო! რომ მკითხავს - მამა სად იყავი, როდესაც ასე უჭირდა შენს სამშობლოსო.. რა ვქნა, შენ სხვანაირად არ გაგიზრდივარ, “ - ეს იყო ნუკრის უკანასკნელი სიტყვები. ვიცოდით, ვერ გადავაფიქრებინებდით და შევეგუეთ აზრს, რომ უნდა წასულიყო... 1992 წლის 3 სექტემბერი იყო, მე და მამამისმა გავაცილეთ ზღვაზე "თეთრი არწივის" დისლოკაციის ადგილამდე... ომიდან 23 წლის შემდეგ, ჩემი შვილის თანამებრძოლი გავიცანით, რომელიც გვიყვებოდა, როგორ იცავდა და უფრთხილდებოდა მას ნუკრი. მარტოს არსად მიშვებდა, პატარა ხარ და თუ რამე სახიფათო იყო, პირველი თვითონ გარბოდაო. ...2 ოქტომბერს გაგრა დაეცა, ამის შემდეგ ჩემი შვილის კვალი იკარგება. 20 დღის განმავლობაში აეროპორტში ვათენ-ვაღამებდით, ხელში ნუკრის ფოტოსურათით და ყველა ჩამომსვლელს ვეკითხებოდი, ეს ბიჭი ხომ არ გინახავთ-მეთქი. გაგრის დაცემის შემდეგ ჩემი ქმარი სოხუმშიც ჩავიდა. ზოგი არწმუნებდა, საავადმყოფოშია დაჭრილიო, ყველა ჰოსპიტალი მოიარა. იმხანად ომში დაკარგულების ოჯახებში ბევრი ცრუ ზარი შემოდიოდა, მშობლებს ატყუებდნენ, ვიცით, სად არის თქვენი შვილიო. ჩვენც სხვადასხვა ვერსიას ვისმენდით. მერე ჩამოვაყალიბეთ უგზო-უკვლოდ დაკარგულთა ფონდი, რომლის მეშვეობითაც მშობლები ოფიციალურად ვთხოვდით მთავრობას დაკარგული შვილების პოვნაში დახმარებას. ნუკრის ძებნაში, წლისთავზე, მეუღლეც გამომეცალა ხელიდან - 54 წლისას ტვინში სისხლი ჩაექცა... მე ნუკრისთან ერთად მოვკვდი, თუმცა, ერთი წამითაც არ ვყოფილვარ მის გარეშე.როცა გავიგებდი, დაღუპული ჩამოასვენესო, ბღავილით სასაფლაომდე მივდევდი ცხედრებს. დღესაც იმ დედებს შევნატრი, ვისაც შვილების საფლავები მაინც აქვთ.

 "...ასეთები ვართ ქართველები _მტერს უთანასწორო ბრძოლაში შევაკვდებით და სიცოცხლეს არ ვზოგავთ. მას შემდეგ, უსაფლავო შვილის დედა ვარ... რომელი ჯარისკაცის საფლავსაც მივადგები, ისაა ჩემი შვილი. შვილო ნუკრი, მე შენი სიხარული მაამებდა, შენი ოცნებები მხიბლავდა, შენი სიყვარული მაცოცხლებდა წარსულის იმ ბედნიერ ხანაში. შენი დაკარგვით სიცოცხლის დღეები დამილიე, შენი დაკარგვით ოცნებების ტაძარი დამინგრიე, ჩემი გასავლელი ბილიკები დამილიე... არ დამშვიდდება დედის გული, სანამ შენი საფლავის მიწას თავს არ დავახლი. არ მივცემ გულს სიხარულის უფლებას, სანამ არ დაგიგულებ ჩემი და მამაშენის ძვალთშესალაგის გვერდით, ჩემო დაუტირებელო შვილო. მაგრამ ეს ხომ ბედია, ასე უცვლელი ქართველთ დედების, რომ მარადჟამს ცრემლში ზელდნენ ბრძოლით დაფერფლილ შვილების გვამებს. მართალია, სიცოცხლის ცოტა დრო დამრჩა, მაგრამ იქნებ გიპოვო. „იქნებ“ - კვლავ იმედი და მოლოდინია... ლოდინი გვასულდგმულებს... დიდი რამ ყოფილა ლოდინის იმედი. ლოდინში გავიდა მრავალი უძილო, თეთრადნათევი, ცრემლის ტბად ქცეული ღამეები... ლოდინი, მაგრამ როდემდე??? შვილის სიკვდილის შემდგომ განვლილი დრო არ იკურნება. ჩვენი უკანასკნელი ამოსუნთქვაც სამშობლოსათვის თავგანწირულ, დაკარგულ შვილებს ეკუთვნით." - ამონარიდი თამარ დორეული-დოლიაშვილის წერილიდან. 

2016 წელს, საბურთალოზე, ვაჟა-ფშაველას III კვარტალში, პატარა სკვერს ნუკრი დოლიაშვილის სახელი მიენიჭა. 

ნუკრი დოლიაშვილი (სიკვდილის შემდეგ) დაჯილდოვებულია ვახტანგ გორგასლის I ხარისხის ორდენით.