სულ 19 წელი იცოცხლა ლევან ბორისის ძე ჭუბაბრიამ.
ვერ მოასწრო ოჯახის შექმნა, არ ეღირსა თავისუფალ საქართველოში ცხოვრება, სამაგიეროდ წავიდა ჩვენგან ვალმოხდილი კაცის, გმირის სახელით.
ლევან ჭუბაბრია ღარიბი გლეხის ოჯახში გაიზარდა, ბავშვობიდანვე დიდობაზე ოცნებობდა, ყოველთვის თავისზე უფროს ადამიანებთან მეგობრობღა, რატომღაც თვალები ყოველთვის სევდიანი ჰქონდა, იყო ინტერესიანი, თავმოყვარე. ფიზიკური ჯანმრთელობა ხელს არ უწყობდა, მაგრამ, როცა სამშობლოს დასჭირდა მისი სამსახური, უყოყმანოდ წავიდა ვალის მოსახდელად. ბრძოლის პერიოდში რამოდენიმე დღით იყო სახლში ჩამოსული ლევანი. კონტუზია ჰქონდაო, თვალცრემლიანი გვესაუბრება ლევანის დედა. ამ დროს ბრძანება გამოიცა: იარაღიანი მეომარი ქუჩაში არ უნდა დადიოდესო ღა მე შემეშინდა, რაიმე არ შეემთხვეს ჩემს შვილს – მეთქი და წამოვყევი. შეხვეული ავტომატი მე მეჭირა ხელში და ისე მივყევი 114-ე ბატალიონ „ავაზას“ ხელმძღვანელობასთან ღა ჩავაბარე ჩემი შვილი.
1993 წლის 22 აპრილს ლაბრასთან ერთ-ერთი შეტაკების ღროს მტრის ტყვიამ იმსხვერპლა, მიცვალებული ტყვედ ჰყავლაო აფხაზ სეპარატისტებს. სასტიკად ნაწამები იყო, თვალები დათხრილი ჰქონდა, მისმა თანამებრძოლებმა.
ლევანის ცხედარი ცოცხალ ტყვეზე გაღაცვალეს. ლევანი დასაფლავებულია სენაკის სასაფლაოზე.
