ომარ ჩიტუაშვილი

23 წლის ომარი გორის რაიონის სოფელ ხიდისთავიდან იყო. საშუალო სკოლის დამთავრების შემდეგ სავალდებულო სამხედრო სამსახური მოიხადა. შემდეგ გორის პურკომბინატში მუშაობდა მუშად."თვალცრემლიანი დედა იგონებს; 8 წლამდე წამლის წვენით ვზრდიდი, სუსტი ჯანმმრთელობა ჰქონდა, ღვიძლი აწუხებდა, სირბილი არ შეეძლო. სამხედრო მსახურში რომ გაიწვიეს, შემპირდნენ იქ არ დავტვირთავთ ფიზიკურადო. ნეტავ, როგორც იქიდან დამიბრუნდა საღ-სალამათი, აქედან, თუნდაც ორივე ფეხი მოეჭრათ, ოღონდ ცოცხალი დამბრუნებოდაო. ნემსის გაკეთების ეშინოდაო და ფრონტზე ტყვიის წვიმებს არ უშინდებოდაო. დინჯი, აუღელვებელი, თავისებური ვაჟკაცური სულისა იყო, ასე ახასიათებენ თანამებრძოლები „პონჩიკას“. პირველ მარტს ლაბრაში ერთ-ერთი საბრძოლო ოპერაციის დროს 2 ხელყუმბარა აუფეთქა მოწინააღმდეგეს, მესამეს ჩემთვის ვინახავდი, ოღონდ ტყვედ არ ჩავვარდნილიყავიო. დაჭრილმა მოახერხა თავისიანებამდე მიღწევა. ერთ თვეზე მეტხანს არ გაჩერდა საავადმყოფოში, ისევ ფრონტის ხაზზე გაიპარა. 2 ივლისს ტამიშში დესანტის გადმოსხმის დროს ვაჟკაცურად დაიღუპა. დარჩა ბევრი აუხდენელი ოცნება, აცრემლებული დედა და სიყვარული...

დაკრძალულია მშობლიური სოფლის სასაფლაოზე.

ომარ ჩიტუაშვილა სიკვდილის შემდეგ დაჯილდოვდა ვახტანგ გორგასლის

III ხარისხის ორდენით