მურმან ნანიტაშვილი
„პოსტიდან სენაკში მიმავალ მურმანს და მის ორ მეგობარს ცეცხლი ხეებს უკან ჩასაფრებულმა არაკაცებმა გაუხსნეს. თავდასხმა, როგორც ჩანს, წინასწარ იყო დაგეგმილი, თავდამსხმელებს მოსახლეობა წინასწარ გაუფრთხილებიათ, აქ სროლა დაიწყება და სახლებში შედითო. მურმანი ყოფილა საჭესთან, პირველი ტყვიაც მას მოხვედრია, მანქანა გვერდზე გადავარდნილა, ამის შემდეგ სამმა მომხვდუ- რმა მურმანი და მისი მეგობარი, რამდენიმე გასროლით მოკლა, ერთი მათგანი კი ცოცხალი დატოვა“ -- აი, ეს არის სულ, რაც მურმანის ოჯახმა იცის მისი გარდაცვალების შესახებ, ეს რამდენიმე სიტყვა, სად არის სიმართლე, რისთვის დაიღუპა ორი ახალგაზრდა, არავინ იცის.
მურმან ნანიტაშვილი დაიბადა 1957 წლის 23 ივლისს, ხარაგაულის რაიონში. 1960 წლიდან მისი ოჯახი საცხოვრებლად დაბა სურამში გადმოდის. სურამის | საშუალო სკოლას 1974 წელს ამთავრებს. 1975 წლიდან იხდის სამხედრო სავალდებულო სამსახურს უკრაინაში. სამშობლოში დაბრუნების შემდეგ ირიცხება საგარეჯოს პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში, ავტოსაინჟინრო ფაკულტეტზე.
1984 წლიდან მუშაობდა შინაგან საქმეთა სამინისტროში, ავტო-საგზაო პოლიციაში ავტოინსპექტორად, იმავე წელს შექმნა ოჯახი, შეეძინა სამი ვაჟი.
საქართველოში არეულობის დაწყებისთანავე დადგა მურმანი სამშობლოს სადარაჯოზე ჯერ სამაჩაბლოში, შემდეგ აფხაზეთში. დასავლეთ საქართველოში მიმდინარე ძმათა მკვლელი ომის დროს საქართველოს მილიცია მობილიზებული იყო მშვიდობიანი მოსახლეობის დასაცავად. მურმანსაც ხშირად უწევდა მივლინებაში ყოფნა სამეგრელოში. 1993 წლის 18 აგვისტოს, საღამოს, თეკლათის საგუშაგოდან სენაკის მიმართულებით პოლიციის ავტომანქანით მიემგზავრებოდნენ მივლინებით მყოფი პოლიციელები. მეორე დღეს მათ ცვლა უნდა მოსვლოდათ და თვითონ სახლებში უნდა დაბრუნებულიყვნენ. მათ შორის იყო მურმან ნანიტაშვილი. ამ დროს სამეგრელო–- ში საბრძოლო მოქმედებები მიმდინარეობდა, ორივე მხარეს ქართველები იყვნენ და, ამიტომ ტკივილი ორივე მხრიდან ერთნაირი იყო. 18 აგვისტო იდგა. სწორედ, ამ დღეს მოკლეს მურმანი, არავინ იცის, რომელმა მხარემ ჩაიდინა ეს, მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს, ორივე მხარეს ხომ ქართველები იდგნენ.
ასე დასრულდა კიდევ ერთი ქართველის სიცოცხლე, კაცისა, რომელიც თავისი კაი კაცობით, ოჯახის სიყვარულით და ერთგულებით გამოირჩვოდა. მას დამწუხრებული ოჯახი, დაობლებული სამი ვაჟკაცი და ქვრივი მეუღლე დარჩა. მურმანის დედას დღემდე არ შეშრობია ცრემლი თვალებზე და აწუხებს ერთი კითხვა, რა დააშავა, მისმა შვილმა ისეთი, რომ სასიკვდილოდ გაიმეტეს, ის ხომ მშვიდობიან მოსახლეობას იცავდა და არავის ებრძოდა.
„მურმანმა ხანმოკლე, მაგრამ მნიშვნელოვანი ცხოვრების გზა გაიარა. უყვარდა სამსახური, ოჯახი, შვილები, სამეზობლო, სანათესაო და, თქვენ წარმოიდგინეთ, მტერიც კი, ზომაზე მეტად კეთილი და მოსიყვარულე იყო. 1989 წლის 9 აპრილი მისთვის დიდი გულისტკივილით გასახსენებელი დლე იყო. განიცდიდა უდანაშაულო ახალგაზრდების დალუპვას. სამაჩაბლოში არეულობის დაწყებისთანავე, უყოყმანოდ მიაშურა ცხინვალს, თუმცა სახლში არ უყვარდა ამ საკითხზე საუბარი. დლედალამ საქართველოს ნათელი მომავლისთვის ლოცულობდა. ცხინვალის ომს აფხაზეთის ომი მოჰყვა, იქაც დაუფიქრებლად გაემართა. სახლიდან 13 აგვისტოს წავიდა, დიდი იმედი ჰქონდა, რომ სასკოლოდ თვითონ მოამზადებდა ბავშვებს, მაგრამ არ დასცალდა. 18 აგვისტო საბედისწერო გამოდგა მისთვის, 18 აგვისტოს მტრის ტყვიამ წამართვა ჩემი სიცოცხლით სავსე შვილი მსუბუქი იყოს, მურმან, შენთვის საქართველოს მიწა, იძინე მშვიდად.“
დედა
ითანამშრომლა და ინფორმაცია მოგვაწოდა მიხეილ ნუგზაქრის ძე ბარბაქაძე დაბ. 1967წ. ვეტერანი წარმ. ხაშური
