ტრისტან კილასონია 1960-90წწ.

ქუთაისში, ავტოქარხნის სამხრეთ დასახლების #8 სახლში, პირველ სართულზე, ჩიტის ბუდესავით პატარა ბინაში ცხოვრობს 32 წლის მშვენიერი ქალბატონი თამილა ლაშხია, შიდა, ქართლში დაღუპული ტრისტან კილასონიას ქვრივი და მათი ერთადერთი გოგონა -ბელა.ბელას შეუძლია უამრავი პატრიოტული ლექსი მოგიყვეთ ემოციით, რადგან სამშობლო მისთვის ამაღლებული, ისეთი ყოვლისშემძლე ძალაა, რომელსაც უფლება წაერთმია მისთვის ყვევლაზე ძვირფასი – მამა, ჯერჯერობით იგი არ სვამს კითხვას – რა უფლება გქონდათ თქვენ, უბადრუკო პოლიტიკოსებო, წაგერთმიათ ჩემთვის ბავშვობა? ჯერ არ იცის, რომ მის ერთ ცრემლადაც არ ღირს არც ერთი იდეოლოგია, სამყაროს გაჩენიდან დღემდე რომ შეუქმნიათ ადამიანებს.

თამილა კი ყვება, რომ 1990 წლის 24 აპრილს სოფელ თამარაშენში ოსებმა საშინელი წამებით მოჰკლეს მისი მეუღლე – 30 წლის ტრისტან კილასონია,რომ მისი მეუღლის, როგორც საშიში მტრის სურათი, გაკრული ჰქონდათ ოსებს კედლებზე, სტენდებზე, ხეებზე.

ყვება თბილისში გატარებული სტუდენტობის ლამა% დღეებზე, ზღაპარივით გაელვებულ სიყვარულზე, ყვება, როგორ მოიარეს ფეხით შეყვარებულებმა მთელი საქართველო, როგორ ოცნებობდნენ ენახათ აწ უკვე უცხოეთში დარჩენილი ქართული ხუროთმოძღვრული ძეგლები.

„ცხრა აპრილს სოფელში ვიყავი, დედასთან, რომ ჩამოვედით, ტრისტანი საწოლზე დამხობილი დამხვდა: 40 დღე შავები არ გაუხდია, სიკვდილსაც ბედი ნდომიაო, შენატროდა სიკვდილის კალოზე დაღუპულებს“.

ცხოვრობს ამ ჩიტის ბუდესავით პატარა ბინაში დედა-შვილი და განთიადიდან ვიდრე მწუხრამდე ღამეს ელოდება ძაძებით მოსილი ქალი და როცა ყველას სძინავს, იწყებს ცხოვრებას, რომელიც წარსულში ეგულება მხოლოდ:„ისევ გელოდები. ვერ ვეგუები უშენობას, საშინელებაა ასე ცხოვრება. ჩემი ტვინის ვერც ერთმა უჯრედმა ვერ აღიქვა შენი არყოფნა. მთელი არსებით შენთანა ვარ. მხოლოდ გამოგონილ სამყაროში განვაგრძობ ცხოვრებას“.