მერაბ სილაგაძე

პატარა ოთახი...საწოლზე ლამაზად დაწყობილიფოტოსურათები...სისხლიანი პირადობის მოწმობა...ტყვიებით დაფლეთილი საომარიტანისამოსი...სიმყუდროვე...მამის აცრემლებული თვალები, აკანკალებული ხმა...

შავძაძება და ნაღვლიანი, დაღონებული გამოხედვა, სევდიანი ღიმილი ბუკას ხსენებისას...მოგონებათა კრიალოსანის ჩათვლა...

ამ სახლში მოგონებებით ცხოვრობენ: ბუკას მხიარული, უდარდელი წარსული,დაოჯახება... პირველი ვაჟიშვილის სიხარული...

მეორე ვაჟკაცი – ბედნიერების ცრემლი...განქორწინება – სევდა, კაეშანი. დედით აფხაზი მეუღლის გაქცევა, ბავშვების წაყვანა და ორი ვაჟკაცის ბებიის გვარზე გადაწერა...ომი... საზიზღარი არასასურველი ომი...

და ბუკას თამამი განაცხადი:

„ერთი კარგი საქმე უნდა მოვითავო, მერე ოჯახსაც მივხედავ და შენც მოგეფერები, მამა“.

მამის გაოცებული მზერა, გაფითრებული სახე და ფართოდ გახელილი თვალები.

„რა საქმეა, შვილო?“

„აფხაზეთში უნდა წავიდე, მამი“ – ბუკას დაუყოვნებელმა პასუხმა ბიძინა სილაგაძეს თვალები აუცრემლიანა. სევდამ და სიხარულმა ააცახცახა მოხუცი.კაეშანი შვილთან განშორებისა იყო, ხოლო სიხარული – მამაცი, ნაღდი ქართველი შვილის გაზრდისა. ახლაღა მიხვდა მეორე სამამულო ომის მონაწილე ბიძინა, როგორ გაზრდილიყო მისი მერაბი, რა მალე დავაჟკაცებულიყო...

სიტყვის კაცი იყო და აღასრულა კიდეც თავისი ვალი ღირსეულად – 1992 წლის 22 ოქტომბერს ბუკა ომში წავიდა...

ბრძოლის ქარცეცხლი...

ცივი ქარაშოტი...

ზაფხულის მცხუნვარე მზე...

გაუძლო...

ბესლახუბა, კინდღი, ოჩამჩირე, ლაბრა, კოჩარა ბრძოლით განვლო. არ დათმო,ვერ დააჩოქეს!

მერაბმა „ბუკას რუსად“ წოდებული 22 წლის სერგეი შეიკედლა, გული გაუზიარა და ოჯახის სითბო გაუქო. ბუკა ხომ თავისი სულის უზარმაზარ ნათელს ყველას აფრქვევდა, კაეშანს უქარვებდა და გულს უცისკრებდა.

გერმანიაში ჰქონდა გავლილი სამხედრო სამსახური. მდუღარე, ქართული სისხლი ჩქეფდა ბუკაში და იცოდა, რომ სიკვდილი ქართველს ვერარას დააკლებდა, რომ გარდაცვალება მხოლოდ გზა იყო საუკუნო სიცოცხლისაკენ,უკვდავებისაკენ..-

და დათრგუნა კიდეც სიკვდილითვე სიკვდილი...პირველი ჭრილობა...

უშიში – ოჯახის წევრებმა არ გამიგონ, შეეშინდებათო.მამის დაეჭვებული კითხვა:„ფეხი შეხვეული რატომ გაქვს?“

მერაბის სწრაფი პასუხი:

„არაფერია, ძირმაგარა გამიმიზეზდა“.

მხოლოდ შემდგომ გაიგეს, რომ მერაბი დაჭრილი იყო.

ღმერთმა უშველა, გადარჩა...მეორე ჭრილობა...

თვალთან მიყენებული იარა უსივდებოდა, ტკიოდა, მაგრამ არ ეპუებოდა,მაინც სიკვდილ-სიცოცხლის გასაყართან იდგა ურყევად.

კვლავ ბრძოლა...

ფრონტის წინა ხაზი...

დახოცილი, ნაწამები ბუკას მეგობრების – გია ნოზაძის, შოთიკო ლეჟავას,რამაზ რაზმაძისა და ბევრ „კაი ყმათა“ სისხლით გაჟღენთილი მიწის სურნელი საავადმყოფოში მყოფ დაჭრილ ბუკას არ ასვენებდა, მეგობართა უმოწყალოდ დაღვრილი სისხლი შურისძიებას ითხოვდა.

ბუკამ მათი უსულო სხეულები მშობლიურ მიწას მიაბარა, მეგობრების სახელზე მრავალი არაკაცი გამოასალმა წუთისოფელს.

მირანდა ლომიძე

< >