დაიბადა გულრიფშის რაიონის სოფ. ფშავში.
მამულზე უსაზღვროდ შეყვარებული, ჭეშმარიტი რაინდი, პრინციპული, უშიშარი. ავთანდილს იმედი ჰქონდა მის პირველ დამოუკიდებელ ნაბიჯებს, ლამაზად დაწყებულ ცხოვრებას ლამაზი დასასრული ექნებოდა. და ამ რწმენით - 1992 წელს როცა აფხაზეთის კონფლიქტი დაიწყო , ძალიან შეშფოთებული იყო.
იგი ჩაერიცხა 23-ე ბრიგადის მე--5 მოტომსროლელ ბატალიონში, სადაც სარგებლობდა უდიდესი ავტორიტეტით მეთაურისგან, მებრძოლებისგან. თავისი თვალით ხედავდა აფხაზეთის ტრაგედიას. მას გული ტკიოდა თავისი კუთხის, რადგან ის იბრძოდა ყველა ერის ხალხთან. მას არასდროს გაურჩევია ეროვნება. მაგრამ მის ერს და კუთხეს შეეხეს, არ პატიობს და იცავს საქართველოს მთლიან კუთხეს. თანაც დააყოლებდა: “გავა დრო, შემდეგ სულ გაირკვევა, ვის ჭირდებოდა გათიშვა ერის. ვის ჭირდებოდა ძმათა სისხლისღვრა, ძმა რომ გაგვიხდა ძმისავე მტერი“
ხიფათით აღსავსე საბრძოლო გზა განვლეს ვაჟკაცებმა. მათ შორის ავთანდილ გოგინავამ. 1993 წელს ერთ-ერთ სოხუმის მისადგომებთან ვაჟკაცურად დაეცა ბრძოლის ველზე. წავიდა ვაჟკაცი სიცოცხლე მოწყურებული, სამშობლოსათვის თავდადებული.
თითქოს აქ დამთავრდა მათი სიცოცხლე. . . არა და არა! “ჩვენ შეიძლება ბრძოლაში მოვკვდეთ, მაგრამ არც მაშინ ვტოვებთ სიცოცხლეს!“
სამშობლო არ დაკარგავს თავდადებული ბიჭების ხსოვნას.
“დედა უძღოდა იმ ცხრა ძმას ომში,
ხელში ხმლით და ქართული დროშით,
გემუდარები, ღმერთო მიმრავლე,
ცხრა ძმის დედები დღევანდელ დროშიც“!
პოეტი ეთერ აფაქიძე.
მარინა ნაჭყებია დ.1956წ. აფხაზეთის მებრძოლთა მკვლევარი დ. სოხუმი აფხაზეთი