წყარო 1811-1917წწ ეგზარქოსობისდროინდელი იმერეთის ეკლესიები და მღვდლები, ავტ. მერაბ კეზევაძე სრული სია 

1100-ზე მეტი წმიდა გიორგის ტაძარი საქართველოში, მოგვაწოდეთ რაც, გამოგვრჩა.

აბაშიძე ირაკლი ანტონის ძე 1880-1887წწ დარკვეთის წმ. გიორგის ეკლესია ჭიათურა, 1887-1917წწ ორღულის წმ. გიორგის ეკლესია საჩხერე,  გარდ. 23.08.1926.

საპატრიარქოს უწყებანი N7 14 ივლისი- 4აგვისტო 2011წ გვ.16

დეკანოზი ირაკლი აბაშიძე 1850-1926

დეკანოზი ირაკლი ანტონის ძე აბაშიძე 1850 წელს იმერეთში, აზნაურის ოჯახში დაიბადა. წერა-კითხვა, წმინდა წერილი, გალობა და საეკლესიო ტიპიკონი სავანის: ეკლესიის დეკანოზ იოანე აბაშიძესთან და ჯრუჭის წმინდა გიორგის სახელობის მამათა მონასტრის ბერებთან ისწავლა. 1869 წლის 14 ნოემბერს იმერეთის ეპისკოპოსმა გაბრიელმა (ქიქოძე) სპეთის მაცხოვრის სახელობის ეკლესიის უშტატო მედავითნედ განამწესა. 1875 წლის 29 ოქტომბერს შტატის მედავითნედ დაადგინეს. ამ პერიოდში ირაკლი დაქორწინდა დარეჯან გიორგის ასულზე (დაიბადა 1855 წელს), რომელთანაც ორი შვილი ეყოლა: ივლიანე (დაიბადა 1883 წელს, დაამთავრა სანკტ-პეტერბურგის პოლიტექნიკური ინსტიტუტის ეკონომიური ფაკულტეტი) და ანტონი (დაიბადა 1888 წელს). 1877 წლის 7 აგვისტოს ეპისკოპოსმა გაბრიელმა ირაკლი დიაკვნად აკურთხა და სავანის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიაში დანიშნა. 1880 წლის 15 ივნისს მეუფე გაბრიელმა მლვდლად დაასხა ხელი და დარკვეთის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის წინამძღვრად დაადგინა. 1881 წელს მამა ირაკლის პირადი სახსრებით განაახლა დარკვეთის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესია: გადაიხურა კრამიტით, დაიგო ახალი იატაკი, შიგნიდან გაილესა, ეკლესიას სამხრეთითა და დასავლეთის მხარეს მრევლის მოსასვენებელი ბუხრებიანი ქვითკირის შენობა მოაშენა, ტაძარს შესწირა სამლვდელო შესამოსელი და საეკლესიო წიგნები. ამ დამსახურებისათვის საჩხერის ოლქის მთავარხუცესმა მამა ირაკლის მადლობა გამოუცხადა.

27-1 საპატრიარქოს უწყებანი N7 14 ივლისი- 4აგვისტო 2011წ გვ.17

დეკანოზი ირაკლი აბაშიძე 1850-1926 (გაგრძელება) 

1887 წლის 8 ივლისს, თავისი თხოვნის საფუძველზე,მამა ირაკლი ორლულის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიაში გადაიყვანეს. მასვე ჩააბარეს ღონის წმინდა მიქაელ მთავარანგელოზის სახელობის ეკლესია. 1888 წლის 25 აპრილს ეპისკოპოსმა გაბრიელმა საჩხერის ოლქის სამღვდელობის სულიერ მოძღვრად დაადგინა. 1890 წელს მამა ირაკლის თაოსნობით ორღულის ეკლესიაზე მიწერილი ღონის მთავარანგელოზთა სახელობის ეკლესიის შეკეთება დაიწყო. ეკლესია გაფართოვდა და განახლდა, აშენდა სამრეკლო, შეიმკო ტაძრის ინტერიერი, სახურავი ახლიდან გადაიხურა, დაიგო ქვის იატაკი და დაიდგა ახალი კანკელი, მოძღვარმა ტაძარს შესწირა სამღვდელო წიგნები და შესამოსელი, ასევე · სხვა სალვთისმსახურო ნივთები. 1891 წლის 22 თებერვალს მეუფე გაბრიელმა ღონის ეკლესიაზე გაწეული მზრუნველობისათვის იგი საგვერდულით დააჯილდოვა. 1896 წელს საჩხერის ოლქის სამღვდელოებამ მამა ირაკლი სამი წლით ქუთაისის სასწავლო მიტეტის შეკრებაზე დამსწრე დეპუტატად აირჩია. 099 წლის 2 აგვისტოს სკუფია უბოძეს. 1906 წლის 6 მაისს კამილავკა ეწყალობა. 1913 წელს მამა ირაკლიმ პირადი სახსრებით მთიან სოფელ დავაეთში, სადაც მხოლოდ 26 მოსახლე ცხოვრობდა, ააშენა ახალი ქვითკირის ეკლესია, ტაძარი შიგნიდან გამშვენდა და მოიხატა, შეიმკო სხვადასხვა საჭირო საეკლესიო ნივთებით, სამღვდელო შესამოსლით. 1914 წლის 15 მაისს სამკერდე ოქროს ჯვრით დაჯილდოვდა. 1916 წელს ძველი ტაძრის ადგილას ააშენა ღონის მიქაელ მთავარანგელოზის სახელობის ეკლესია, თავისი შესაფერისი საუკეთესო სამსართულიანი კანკელითა და მხატვრობით, შესწირა საეკლესიო წიგნები. დიდი სიხარულითა და ალფრთოვანებით შეხვდა მღვდელი ირაკლი 1917 წლის 12 მარტს (ძვ. სტილით) საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის ავტოკეფალიის გამოცხადებას. განსაკუთრებით სასიხარულო იყო ქუთაისის კათედრაზე ეპისკოპოს ანტონის (გიორგაძე) დანიშვნა, რომლის მოღვაწეობასა და დამსახურებას დედაეკლესიის წინაშე დიდად აფასებდა მამა ირაკლი. 1917 წლის 27 ოქტომბერს ეპარქიაში ახლად ჩასულმა ქუთათელმა მიტროპოლიტმა ანტონმა იმოგზაურა საჩხერის და ჭიათურის მაზრებში, სადაც მას გულითადად შეხვდნენ სამღვდელოებამ და მრევლმა. 30 ოქტომბერს მეუფე ეწვია ჯრუჭის მონასტერს და წირვა აღავლინა ადგილობრივი სამღვდელოებისა და მონასტრის კრებულის თანამწირველობით. როგორც გაზეთი „ჩვენი ქვეყანა ალღნიშნავდა, იმ დლეს ჯრუჭის მონასტერს დიდძალი მრევლი მოაწყდა. განიცადეზე, მიტროპოლიტ ანტონის ლოცვა-კურთხევით, შესანიშნავი სიტყვა წარმოთქვა მღვდელმა ირაკლი აბაშიძემ. ქადაგებას გთავაზობთ შემოკლებით: „ქრისტეს მიერ საყვარელნო ძმანო. შემოკრებილნო წმინდასა ამას მონასტერსა შინა. მე უღირს მონას ღვთისას, მინდა ორიოდე სიტყვით აღვნიშნო დღევანდელი სასიხარულო შემთხვევა, წმინდისა და დიდებულისა ამის სავანისა, რომელსაც ეწვია დღე მაღალყოვლადუსამღვდელოესი ქუთათელ მიტროპოლიტი ანტონი და განეახლა მონასტრის ძმათა ის რწმენა, თითქო მკვდრეთით აღსდგა თავდადებული მოღვაწე და საყვარელი შვილი ამა მონასტრისა მიტროპოლიტი დავით და სწირავს უსისხლო მსხვერპლს უზენაესს განგებას, ივერიის ეკლესიის ერთის საუკუნის განმავლობაში მონობიდამ განთავისუფლებისათვის, და ამა სასიხარულო შემთხვევით ივიწყებს მონასტერი განვლილ მწუხარებას რომელსაც განუცდია წარსულის მთელს  საუკუნეში მრავალგვარი ძარცვა, გლეჯა, თავდასხმა და სხვა შეუწყნარებელ-შეუფერებელნი ძვირის საქმენი, მაგრამ თვისი დიდებული სახე დღემდის კიდევ საკმაოდ შეუნარჩუნებია, იმ იმედით რომ, მოელოდა იგი უსამართლო მტარვალის მონობიდამ განთავისუფლებას, რომლის მოლოდინის აღსრულების მოწმენი გავხდით ჩვენც, და აწ შემდეგ განთავისუფლებისა მოელის მონასტერიც აღდგენას  აღყვავებას ისევ ისრე, როგორც განიცდიდა ნეტარ ხსენებულის დავით მიტროპოლიტის წინამძღვრობის დროს. უდავო ჭეშმარიტებაა,ა რომ „იმედი“ და  „მომავლის ცოდნა-არ ცოდნა“ არის ერთი საუკეთესო მასაზრდოებელი იარაღი ადამიანისათვის ცხოვრებაში. იმედი არის ადამიანისათვის, მრავალგვარი ჭირ-ვარამის აღმასუბუქებელი საგანი. იმედით  სულდგმულობს იგი, იმედით მოელის იმას, რაც დღემდის ქონია, თუ არ ქონია. იმედით ეძლევა ძალღონე და იმედითვე იწყებს იმისთანა რამე საქმის  შექმნას თავისდამი საკეთილდღეოდ, რაზედაც მას შეიძლება ხელს არ უწყობს.  ამგვარივე გავლენა აქვს ადამიანზედ მომავლის ცოდნა-არცოდნასაც; დღეს არა აქვს, ხვალისათვის კი მოელის, დღეს უძლურია, ხვალისათვის სიხარულს

27-2 საპატრიარქოს უწყებანი N7 14 ივლისი- 4აგვისტო 2011წ გვ.18

დეკანოზი ირაკლი აბაშიძე 1850-1926 (გაგრძელება)

განიცდის; ერთის სიტყვით, იმედით და მოლოდინით ადამიანი მრავალ ტანჯვას აიტანს, სწორედ ისრე, როგორც ივერიის წმინდა ეკლესიამ განიცადა მთელის მეცხრამეტე საუკუნის დასაწყისიდამ. ერთმორწმუნე რუსეთის ძლიერმა მთავრობამ, სხვა შეზღუდვასთან ერთად, მოუსპო ივერიის ეკლესიას სათავეში მდგომნი იმისთანა  საუკეთესო  წინამძღოლნი, ქომაგნი და დარაჯნი, როგორც იყვნენ, პატრიარქ-კათოლიკოსნი და მიტროპოლიტნი და დასტოვა მხოლოდ ეპისკოპოსების გავლენის ქვეშ; და ისიც განსაზღვრულის უფლებით. ამ ეპისკოპოსებსაც, რადგან სრულ უფლებანი არ იყვნენ, ძალიანაც რომ მოენდომებიოსთ ახალი რამეს შექმნა ივერიის  ეკლესის საკეთილდღეოდ, უკეთუ რუსეთის უმაღლესს მთავრობას არ მოეწონებოდა, იმისთანა რამე მსჯავრს დასდებდნენ„ რომ არავითარი მნიშვნელობა მათ მოსაზრებას არ ექმნებოდა, მაგრამ რადგან სხვა ძალა არ შესწევდათ, ყოველთვის და მუდამ მტკიცედ სულდგმულობდნენ და იტანდენ ყოველგვარ შეზღუდვას იმ იმედით, რომ შემდეგისათვის მოელოდა გამოხსნას და თავის უფლების აღდგენას, უკანასკნელად აღივსო ფიალა მოთმინებისა, აღმოხეთქა გულმა თვისნი ნადებნი, ვითარცა მყარი კლდიდამ მჩქეფარე ნაკადულისა, და მოლოდინიც აღსრულდა; აღსრულდა ნება ღმრთისა და მისის შემწეობით აღადგინა ივერიის ეკლესიამ იგივე ჩამორთმეული თავისი უფლება, რაც ჰქონდა მეცხრამეტე საუკუნის დასაწყისამდე, რასაც ხელი შეუწყო 1905 წელს რევოლუციის დაწყებამ, რომელსაც გამოეხმაურნენ, ამავე დროს, კეთილმსახურნი და მომავალის იმედით მტკიცედ აღჭურვილნი სასიქადულო და ღირსეულნი შვილი საქართველოს ეკლესიისანი, მღუდელმთავრები –- კირიონ, ლეონიდე და მათნი თანა მგრძნობი ყოვლადსამღუდელო ეპისკოპოსი და აწ მაღალყოვლადუსამღუდელოესი მიტროპოლიტი ანტონი, რომლებმაც აღიმაღლეს ხმა და იტვირთეს საქმის წინამძღოლობა ამ დიად საპასუხისმგებლო ასპარესზედ. ვითარცა ერთის საუკუნის მონობიდამ განმანთავისუფლებელი ივერიის  წმინდა ეკლესიისა, აღიღეს ბჭენი მამათმთავრობისა, იკისრეს მენავეთთ„ უხუცესობა, თანაგრძნობა სრულიად საქართველოს კეთილმორწმუნეთა ერთა, და გამოიყვანეს ძალმომრეობის მონობისაგან ივერიის წმინდა ეკლესია, რომელთ მეოხებითაც აღსდგა მკვდრეთით დედა ივერიის წმინდა ეკლესია და თან აღადგინა თვისი კეთილმორწმუნე და მისთვის თექვსმეტი საუკუნის განმავლობაში თანამგრძნობი და თავგანწირულნი ერნი საქართველოისა. განბრწყინდა კვალად მიმქრალი ლამპარი ივერიის წმინდა ეკლესია-მონასტერთა. გარდამოხეთ ' კეთილსუნნელოვანმა მირონმა მცხეთ.. საკათოლიკოსო საკათედრო ტაძრის ეზოდამ, ამა მიმდინარეს წლის ოქტომბრის რიცხვს, და მორწყო მისდამი კუთვნილნი ივერიის არემარე, რომელიც გუბდებოდა ერთის საუკუნის განმავლობაში. განელდა ის

საისტორიო კვიპაროზის ხე, რომელიც ძირი უსასყიდლოდ და უხვად უწდიებდა კეთილსუნნელოვანს და სამკურნალოს მირონს ერთა საქართველოისათა. ეს დიადი შემთხვევა მომაგონებს წარსულის იმ სასიხარულო დროს, რომელსაც განიცდიდა ერთის საუკუნის უკან ამა მონასტერსა შინა დამსწრე ერი ქართველთა და განსაკუთრებით დამაარსებელნი ამა მონასტრისა თავადნი წერეთლები, რამოდენიმე შემთხვევაში კათოლიკოს-პატრიარქების და რამდენიმე შემთხვევაში მიტროპოლიტების მიერ წმინდა უსისხლო მსხვერპლის შეწირვით და ერისადმი ლოცვა-კურთხევის გადაცემით. და რადგან განახლდა და ვიხილეთ წასრულის ერთის საუკუნის განმავლობაში არღარა ხილული სრულუფლებიანი მიტროპოლიტის მიერ ესრეთი დიადი სასიხარულო შემთხვევა. წმინდა უსისხლო მსხვერპლის შეწირვით და ლოცვა-კურთხევის გადმოცემით, ამისათვის ეწოდების დლესა ამას დღე ნეტარებისა, დღე სიხარულისა და ბედნიერებისა, დღე იმ საკვირველთ დახსნისა და დამსხვრევისა, რომელიც წასრულის ერთის საუკუნის მიმდინარეობაში ბორკავდა ხელთა და ფერხთა, გრძნობასა და თავისუფალ ენასაცა კი ქართველთა ერისათა, ამავე დროს, მაგონდება გულის მომწყველი შემთხვევა იმ დიდებულის და ღრმად სამახსოვარის და სრულიად იმერეთის მნათობის და ამა მონასტრისათვის ქრისტეს მაგიერის, მაღალყოვლადუსამღუდელოესის დავით მიტროპოლიტისა, რომლის წინაპრებს დაუარსებიათ ეს  დიდებული მონასტერი და გაუმდიდრებიათ; ხოლო მას, ნეტარხსენებულს მიტროპოლიტ დავითს,

27-3 საპატრიარქოს უწყებანი N7 14 ივლისი- 4აგვისტო 2011წ გვ.19

დეკანოზი ირაკლი აბაშიძე 1850-1926 (გაგრძელება)

აღუმსია ყოვლის ნამეტნავით, როდესაც ორ პატივცემულ და ღირსეულ მღვდელთა უბოძა დეკანოზობის ხარისხი, დანიშნულს დღეს ერთი მათგანი აკურთხა კიდეც და მეორე, მეორე დღისათვის უნდა ეკურთხებინა, მაგრამ, სამწუხაროდ, იმავე დღეს, როდესაც პირველი დეკანოზი აკურთხა ნაწირევს ბრძანება მიიღო უწმინდესის და უმართებელესის სინოდისაგან, რომ დეკანოზად აღარავინ აკურთხოვო, ამ ბრძანებით მეორე მღვდელიც დარჩა დეკანოზად უკურთხი. ვინ იცის, უკანასკნელს წუთებში რაოდენი რა სამწუხარო მოგონება მიყვებოდა განსვენებულს ამ უფლების შეზღუდვით და მასთან ერთად შთაესვენებოდა ცივ სამარეში, მაგრამ თითქო ვერ დაიტია ვერც სამარემ ესრეთი უსამართლო დამონება, სძლია ისევ თავისუფლების სიმართლემ და როგორც თესლი კეთილის და ნაყოფიერის ნიადაგისა, აღმოსცენდა და გამოიღო ნაყოფნი კეთილნი ასეულნი და ათასეულნი. დღევანდელი დღე, როგორც ჩვენ, დამსწრეთათვის, ეგრეთვე ამა  მონასტრის მომავლისათვის არის და იქმნება დაუვიწყარი, საისტორიო, რომელიც უნდა ვიდღესასწაულოთ ვალისამებრ წლითი წლად წმინდა გრძნობით; აღვადგინოთ სასოებით ჩვენს სულსა და გულში, ჩვენთვის მრავლადწამებული და ჯვარცმული თავი წმინდა ეკლესიისა, უფალი ჩვენი იესო ქრისტე, ვადიდოთ იგი, და ამავე დროს, შევსწიროთ ჩვენი გულითადი გრძნობა და თაყვანისცემა, ესრეთი სასიხარულო სურვილის განხორციელებისათვის და ამით ვიქმნეთ განუშორებელ და თანაზიარ და მეგობარ ძისა ღვთისა, უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი, რომელიც აღუთქვამს ყოველთა მართლმორწმუნეთა თვისთა განუსაზღვრელს იმედს  „მე თქვენათანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა, ამინ“. ) 1918 წლის 13 ივნისს ქუთათელმა მიტროპოლიტმა '“ ანტონმა (გიორგაძე) მღვდელ ირაკლის ეკლესიაში მრავალწლიანი ერთგული და ნაყოფიერი მოღვაწეობისათვის დეკანოზის წოდება მიანიჭა. 1921 წლის აღდგომას ქუთათელმა მიტროპოლიტმა ნაზარმა (ლეჟავა) ენქერით დააჯილდოვა. 1922 წლის 12 აპრილს დეკანოზ ირაკლის ინიციატივით ორღულის ეკლესიაზე მიწერილი ღონის მთავარანგელოზთა ეკლესია ცალკე შტატად გამოცხადდა და თავისი მოძღვარი დაენიშნა. 19299 წლის 1მ ოქტომბრის საქართველოს საკათოლიკოსო საბჭოს დადგენილებით, ქუთაისგაენათის ეპარქიას გამოეყო მარგვეთის ეპარქია, რომწლის 12 დეკანოზ ირაკლის ლის სამწყსოში შედიოდა: ზემო იმერეთი (ტერიტორია ძველი ეპარქიისა) ახლანდელი კათედრა მღვდელმთავრისა ნაწილი გაენათის შორაპნის მაზრა. არგვეთში, რეზიდენცია საჩხერეში. მღვდელმთავრის პატივი: „მარგველი ეპისკოპოსი“. 1926 წლის 22 იანვარს ოზურგეთის წმინდა მარინეს სახელობის საკათედრო ტაძრის წინამძღვარი, დეკანოზი  ვარლაამ მახარაძე მარგველ ეპისკოპოსად გამოირჩიეს. ამავე ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის საპატრიარქო წლის 7 მარტს სიონის ტაძარში კათოლიკოს-პატრიარქმა ამბროსიმ (ხელაია) და ნინოწმინდელმა მიტროპოლიტმა კალისტრატემ (ცინცაძე) იგი ეპისკოპოსად აკურთხეს. ერთი თვის შემდეგ მეუფე ვარლაამი ეპარქიაში ჩავიდა და თავისი მოვალეობის შესრულებას შეუდგა. ამ დროს დეკანოზი ირაკლი უკვე მძიმე ავადმყოფი გახლდათ. მან ვერ მღვდელმთავრისათვის ღირსეული დახვედრა მოეწყო. უძლურების გამო, შეძლო თუმცა 1926 წლის 15 მაისს, დილის „ცხრა საათზე, როდესაც თავად მეუფე ვარლაამი ესტუმრა მას სახლში მოსანახულებლად, მამა ირაკლიმ უკანასკნელი ძალღონე მოიკრიბა და მოკლე სიტყვით მიმართა ეპისკოპოს: „ყოველი მოგონების დროს დღესასწაულობს, ორწლინახევრის უდიერის მოხუცებულობით საკმაოდ შედრეკილი გრძნობა ავადმყოფობათ და ჩემი, მით რომელ, თქვენ მწყემსმან კეთილმან, ვითარცა გამკარგველმან ასიდამ ერთის ცხოვარისამან, არ მიაქციოს ყურადღება, არც დროს დაკარგვას და არც დაღალვას და წარმოემართეთ თქვენ მღუდელმთავარი, ვითარცა დიადი მოძღვარი და მოციქული ქრისტესი, ჩემ გაუცნობელის მოხუცებული და უძლური მღუდლის სანუგეშებლად და გასამხნევებელად, რათა არა წარგტაცოს სულიერმან მტერმან, უკანასკნელ წერტილადმდე მიკნინებული

27-3 საპატრიარქოს უწყებანი N7 14 ივლისი- 4აგვისტო 2011წ გვ.20

დეკანოზი ირაკლი აბაშიძე 1850-1926 (დასასრული)

სული ჩემი, მხოლოდ და მხოლოდ ერთის მღუდლის თან ხლებით. იხილა რა თვალმან ჩემმან, თქვენი მეუფება მოულოდნელად ჩემს ძველ ქოხში შემობრძანებული, ავადმყოფობით და მასთან მოხუცებულობით დასუსტებული გრძნობა ჩემი მოუთმენელი სიამოვნებით წარტაცებული, იმ კალაპოტს, რითაც ისაზღვრებოდა იგი, არა მარტო მაზედ, რომ თქვენ ინახულეთ ჩემი უძლურება და მანუგეშეთ, არამედ იმ გულისხმისყოფით, რომ თქვენ ამით ნათლად აჩვენეთ მთელი თქვენი ეპარქიის სამღვდელოებას, რომ თქვენ მამაშვილურის გრძნობით გაქვთ გული გამსჭვალული და თანაუგრძნობთ ეპარქიის სამღვდელოებას ჭირსა და ლხინზედ, თქვენ ამით ნათლად და სპეტაკად აჩვენებთ სამღვდელოებას რომ მტკიცედ ასრულებთ პავლე მოციქულის მოძღვრებას, რომელიც მიუწერს რომაელებს „გიხაროდენ მოხარულთა თანა, და სტიროდეთ მტირალთა თანა“. რომლითაც უაღრეს წერტილამდე აკავშირებს კაცობრიობას ურთიერთ შორის სიყვარულითა, ვითარცა ერთმანეთის თანაგრძნობითა, ამით ამტკიცებთ თქვენ, რომ გტკივათ ყოველნაირი ტკივილი თქვენი სამღვდელოებისა. მე, ამ განუსაზღვრელი აღჭურვილმან, მივიღე გადაჭარბებული კადნიერება და სხვას გარდა, სადილზედ თქვენ გვერდით თანხლების დროს, გარეშემოუსაზღვრელის ავადმყგარდახდა სიამოვნებით ოფობისა მიხდილმან, თავშეუკავებელად, გულის კვნესით რომ შევაწუხე თქვენი მეუფება, ვერ წარმოგამო გონებაუსიამოვნოს ხმით, მედგინა, რომ ეს იყო გარდამეტებული კადნიერება ჩემი თქვენ წინაშე, რომელზედაც უუმდაბლესად ბოდიშს ვითხოვ, მეუფეო. აწ, როგორც სულგრძელ კეთლ მწყემსს მობარებულის ცხოვარისას და უსასყიდლო მუშაკს ქრისტეს აგარაკისას, გთხოვთ, არ მოიხსენოთ ესრეთი ჩემი გადაჭარბებული კადნიერება და უკეთუ შეუბრალებელად გაგრძელდეს კიდევ ამ ავადმყოფობით ტანჯული სიცოცხლე ჩემი და გექმნესთ დრო და შემთხვევა აქეთ მოგზაურობისა, გააბედნიეროთ და დაატკბოთ სული ჩემი კიდევ, თქვენის მეუფების მიერ, ჩემს ღარიბ ქოხში შემობრძანებით და ლოცვა-კურთხევის ბოძებით. ამასთანავე, ვითარცა მორწმუნე დედაკაცისაგან ქრისტესადმი შეწირულ წვლილს, გაახლებთ ჩემსა ბრძანების დროს მორთმეულის ვეცხლით მოჭედილ ჯოხს, და თქვენი ჯვარდასახულის, ჩემის ღარიბი ოჯახის ნაწარმოეწმინდა მარჯვენით

ბიდამ ერთს რამკა თაფლიან ფიჭას“. მღუდ მამა ირაკლის ოჯახში და ელმთავარი საღამოს ხუთ საათამდე დარჩა  სხვადასხვა ამბებითა და მოგონებებით ართობდა მას, რაზედაც ავადმყოფი მოძღვარი ძალიან ნასიამოვნები და კმაყოფილი დარჩა. დეკანოზი ირაკლი 1926 წლის 23 აგვისტოს გარდაიცვალა. 27 აგვისტოს მისი ცხედარი ოჯახის წევრებმა და სამლვდელოებამ დიდი პატივით მიაბარეს ჭალის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის ეზოს.