გიგინეიშვილი  კონსტანტინე, მედავითნე, პრიჩეტნიკი

1913 წ. ლესა (ჭინეთი) (ლანჩხუთი) ღვთიმშობლის ეკლესია

გიგინეიშვილი სვიმონ დეკანოზი 1947 წლის 5 მაისი. რუის ურბნისის ეპარქია, საპატრიარქოს უწყებანი. თბილისი, 2014. 26 დეკემბერი - 9 იანვარი, N44 (700), გვ.17-20

- მართლაც ამაღელვებელია მამა კონსტანტინესა (ქვარაია) და თეკლათის დედათა მონასტრის ძველი დასის უკანასკნელი დედის - მონაზონ მარიამ გიგინეიშვილის განშორების ამბავი. რასაც ახლა გიამბობთ, მერწმუნეთ, ლეგენდა არ არის, სინამდვილეა... 1980 წლის 26 აპრილის მზიანი დილა იდგა, ტაძარში მამა კონსტანტინე სწირავდა. ჩვეულებისამებრ, ჯორკოზე მდგარი დედა მარიამი სასოებით კითხულობდა დავითნს... ფსალმუნება უდროოდ შეწყდა, არც გალობას ააყოლა ხმა.Aამ უჩვეულო შემთხვევამ მოძღვარი გააკვირვა, მაგრამ ღვთისმსახურება გააგრძელა, სულიერ დას საკურთხევლიდან შეეხმიანა, პასუხი ვერ მიიღო. ასე გავიდა რამდენიმე წუთი, შეშფოთებული მამა კონსტანტინე აღსავლის კარიდან გამოვიდა. დედა მარიამი თავის ადგილზე იდგა. მიუახლოვდა, გაფითრებულს ხელითაც შეეხო და... ზეზეულად აღსრულებულის უსულო სხეული მის მკლავებში ჩაიკეცა...

ვინ უწყის, წმინდა გულიდან ზეცად მიმართული ლოცვისას თავსწამომდგარი სიკვდილის აჩრდილის სახებისგან შემკრთალმა, საუკუნეს მიღწეულმა, ამ ჭეშმარიტად მოღვაწე დედამ მოასწრო თუ არა ხსოვნის შორეთიდან თეკლათელ დათა ლანდების გამოხმობა... მაგრამ გვჯერა, რომ უკანასკნელი განსაცდელის ჟამს განწმენდილი სული უშფოთველად მიაბარა მისთვის ეგზომ სასასოო მაცხოვარს. სიმბოლური და ლოგიკურიც იყო, რომ დედა მარიამის, ისევე, როგორც თეკლათელი მონაზვნების დიდი უმრავლესობის, უპირველესი ჭირისუფალი და ამ საწუთროდან გამცილებელი მამა კონსტანტინე გახდა...