დავით მეფის გარდაცვალების შემდეგ, საქართველოს სამეფოს, 1270-1278 წლებში,
დავითის ძე დემეტრე მართავდა. დავით ულუს გარდაცვალების შემდეგ ქართველი
ერისთავები დავით ნარინს აუჯანყდნენ, რასაც აბაღა შეეწინააღმდეგა. საქართველოში
არსებული შიდა არეულობის გამო, აბაღამ დემეტრეს გამეფება შესაფერისად მიიჩნია.
დემეტრე, თბილისში ჩავიდა და ტახტზე ავიდა (K.TS, 2014:368). სომხური ანონიმური
ქრონიკის მიხედვით დემეტრე II 1271 წელს (A.V., 2005:153), სებასტაცის ქრონიკის
მიხედვით კი 1272 წელს (Sebastatsi, 2005:52) გამეფდა.
აბაღა-ხანი (მონღ. Абаха/Абага хан (ხალხა კირილიცა), ᠠᠪᠠᠬᠠ ᠬᠠᠭᠠᠨ (მონღოლური ტრადიციული დამწერლობა); დ. 1234, მონღოლეთი — გ. 1 აპრილი, 1282, ჰამადანი, ირანი) — ჰულაგუიანთა სახელმწიფოს მეორე ილხანი (1265-
გამომდინარე იქედან, რომ მენგუ თემური ისლამის მიმდევარი არ იყო, ოქროს
ურდოსა და ილხანთა შორის დაპირისპირების საგანი რელიგია აღარ ყოფილა. შაფი’იბნი
ალი წერს, რომ 1268 წელს, აბაღამ დამასკოს ციხეში მენგუ თემურის მიერ გაგზავნილი
ელჩები პატივით მიიღო (Shafi’ibni, 1941:241). დიდ ყაენის ყუბილაის რჩევით, ორივე
ყუბილაი, სეჩენ-ხანი, ში-ძუ (დ. 23 სექტემბერი, 1215 — გ. 18 თებერვალი, 1294, პეკინი) — მონღოლთა მე-5 დიდი ყაენი 1260-1294 წლებში, ტოლუის ვაჟი, ჩინგიზ-ყაენის შვილიშვილი.
მხარეს მათ შორის არსებული პრობლემები უნდა მოეგვარებინათ, რის შედეგადაც
1269/1270 წელს ოქროს ურდოსა და ილხანთა შორის სამშვიდობო შეთანხმება დაიდო.
რასაკვირველია, ეს შეთანხმება მამლუქთა სულთან ბაიბარსისთვის მიუღებელი იყო
ბაიბარსი, სრული სახელი – ალ მალიქ, ალ ზაქირ რუქნ ალ-დინ ვა-დ-დინ ბაიბარს ალ-ბუნდუკდარი ას სალიჰ (1223 ან 1225 – 1277, 1 ივლისი, დამასკო) – ეგვიპტისა და სირიის მამლუქი სულთანი (1260-1277)
(Vernadsky, 2015:204; Kamalov, 2003:67). იმავე წელს, ვინმე თოქ ბუღამ ბაიბარსს ოქროს
ურდოდან ნოღაის მიერ გაგზავნილი წერილი გადასცა, სადაც ნოღაი მათ მეგობრობაზე
ამახვილებდა ყურადღებას. წერილში ნოღაი წერდა, რომ ბერქეს გზას დაადგა და ისლამს
აღიარებდა. წერილი ნოღაის ბაიბარსთან ურთიერთობის სურვილს გამოხატავდა.
ბაიბარსმა წერილს სიამოვნებით უპასუხა და მიწერილ წერილში ნოღაის მონღოლთა
წინააღმდეგ საბრძოლველად იწვევდა (Baybars, 1941:169-170). ელჩის გაგზავნა ქვეყნის
მმართველის უფლება იყო და ამდენად ნოღაის საქციელი მიუღებელი იყო. მიუხედავად
იმისა, რომ ნოღაი ბათოს შთამომავალი და ამასთანავე დუმენის მეთაური იყო,
ბაიბარსთან ახლო ურთიერთობის დამყარების მცდელობა მის უფლებებს აღემატებოდა
(Kafalı, 1976:60).
