ვიტალი ტიელიძე დაიბადა გორის რაიონის სოფელ ზერტში 1963 წლის 18 ნოემბერს.

აქვე დაამთავრა საშუალო სკოლა, შემდეგ კი ამბროლაურის მექანიზაციის ტექნიკუმი დაასრულა. წავიდა სამხედრო სამსახურში, იმსახურა უნგრეთში...

საოცრად უშიშარსა და გაუტეხელს ყველაფერში პირველობა სურდა. განსაკუთრებით სახიფათო საქმეში არ გაუშვებდა წინ არავის. ჰქონდა დიდი იუმორის გრძნობა, ძლიერ უყვარდა ბავშვები – ოჯახის შექმნას ომის დამთავრების შემდეგ აპირებდა.

სძულდა ორპირობა და სიცრუე. ვერ ეგუებოდა სპეციალური დანიშნულების ფორმის ტანსაცმელს, განსაკუთრებით კი სამხედრო ფორმას, მაგრამ სამშობლოს სიყვარულისათვის ყოველგვარი პირადული გასწირა და უყოყმანოდ ჩაეწერა მოხალისეთა რიგებში, მხედრულ ფორმასაც შეეგუა.

„აფხაზს მე პირველი არ ვესვრი, უცხო გადამთიელს კი არ დავინდობ“, –ამბობდა ომში წასვლის წინ. სწორედ უცხოტომელთა შეკავება და მათი თარეშის აღკვეთა იყო უპირველესი საბაბიც და მიზეზიც ვიტალის აფხაზეთში,წასვლისა, თორემ იქაური ქართველები და აფხაზები გორელთა ჩარევის გარეშეც შერიგდებიან და მორიგდებიანო, – უთქვამს. 

თავგამეტებით იბრძოდა კოლხიდასთან, ვიდრე უცხოტომელებმა ზურგიდა არ შემოუარეს დიდი ძალებით. ტანკსაწინააღმდეგო ყუმბარმტყორცნის ცეცხლით,ნაფლეთებად აქცია გადამთიელთა ბრბოს თითქმის მთელი ათეული, მაგრამ ზურგში მუხანათურად ნასროლი სამი ტყვიით თვითონაც დაეცა ბრძოლის ველზე მის გორელ თანამებრძოლ ჯონი კოჩლავაშვილთან ერთად. კიდევ ორი ქართველის სიცოცხლე შეეწირა უსამართლობის წინააღმდეგ ბრძოლას, მაგრამ 30-მდე თანამებრძოლის სიცოცხლე კი გადაარჩინეს, რომლებიც ღამის ბრძოლაში ღამენატეხნი უთენიისას ისვენებდნენ, – აღნიშნეს შემდეგ ვიტალის თანამებრძოლებმა.

წავიდა ვიტალი და თან წაიღო სამშობლოსა და ქართველი ხალხის უსაზღვრო სიყვარული, რომელთა მომავალს შესწირა თავისი ლამაზი სული და სხეული. 

სამშობლოსათვის დაღუპული გმირები არ კვდებიან!

ჯონი კოჩლავაშვილი 1992წ. გარდ. აფხაზეთი დაბ. გორი ქართლი 

 1992 წლის 19 სექტემბრის გამთენიისას, კოლხიდასთან მდებარე „წითელი ჯვრის“ პოზიციაზე, სადაც ოცდაათკაციანი ქართული შენაერთი იყო დაბანაკებული, მოწინააღმდეგის თავდასხმის შედეგად ორი გორელი მოხალისე - ჯონი კოჩლავაშვილი და ვიტალი ტიელიძე დაიღუპნენ.

გურამ ვაშაკიძე:

"ოთახში სანთელი ენთო, კედლების გაყოლებაზე შაოსანი ქალები ჩამომსხდარიყვნენ. იცრემლებოდა სახლი და ეზო, ქუჩა და უბანი. ოთახში, სადაც გორის მოხალისეთა ბატალიონის მებრძოლი ჯონი კოჩლავაშვილი ესვენა, გვარდიელებს ყვავილები შემოჰქონდათ და კუბოსთან თავდახრილი დგებოდნენ.

იმ დღეს ერთი თვე შესრულდა გორში გამართული მიტინგიდან, რომელზეც ქალაქის ახალგაზრდობამ აფხაზეთში წასვლა და საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის დაცვა გადაწყვიტა. მომიტინგეებს შორის ოცდაორი წლის ჯონი კოჩლავაშვილიც იყო. არც მიკროფონი მოუთხოვია, არც წინ წამდგარა, გონებაში ერთი აზრი უტრიალებდა - აფხაზეთი!

მეორე დილით გორის სამხედრო კომისარიატს მიაკითხა, ერთი კვირის თავზე კი თბილისის აეროპორტში სოხუმისკენ გასაფრენად გამზადებულ თვითმფრინავში ჩაჯდა...."

ტარიელ ხეჩუაშვილი (გორელი მოხალისე, კოლხიდაში ბრძოლების მონაწილე):

„გორელი ჯონი, როგორც მას გვარდიელები ეძახდნენ, ბატალიონის სული და გული იყო. სამხედრო სამსახური ციმბირში ჰქონდა გავლილი და როგორც საუკეთესო ჩუბინს, მთელს ეშერაში (სოხუმის რაიონი) ბადალი არ ჰყავდა, მასზე უკეთესად ვერავინ „ნადირობდა“ მოთარეშეებზე. ერთ დღეს, ეს იყო 3 სექტემბერს, ჯონი ტყის პირას ჩაუსაფრდა მტერს და საღამო ხანს გორის მოხალისეთა ბატალიონის შტაბის ეზოში ჩეჩნების „უაზით“ შემოგრიალდა. მანქანის პატრონები - ორი ჩეჩენი და ერთი აფხაზი-სეპარატისტი გათოკილები მოიყვანა. ეს ამბავი მთელ ეშერას მოედო. სარდლობის ყურამდეც მიაღწია ამ ამბავმა და ავტომანქანა, როგორც სამხედრო ალაფი, ჯონის პირად სარგებლობაში გადასცეს“.

ჯუმბერ ხუგაევი (გორელი მოხალისე, გაგრა-კოლხიდის ბრძოლების მონაწილე):

„სექტემბრის შუა რიცხვებში მდგომარეობა კოლხიდაში მოულოდნელად გამწვავდა. ამას დაემატა მოროდიორობა და ბანდების აღმა-დაღმა თარეში. ჯონი რამდენიმე მებრძოლთან ერთად კოლხიდაში სპეციალური დანიშნულების ბატალიონში გადაიყვანეს. მან ახალ ადგილზე, როგორც ჩუბინმა, სარდლობის რამდენიმე განსაკუთრებული დავალება შეასრულა........

ასე დაღამდა 18 სექტემბერი. იმ ღამეს კოლხიდაში, „წითელ ხიდთან“ („წითელ ჯვარი“) წინა ხაზზე თავდაცვითი პოზიცია გვეკავა - სანგარში ვისხედით. მთელი ღამე წვიმდა. ბრძოლით დაღლილები ერთმანეთზე ვიყავით მიკრული, გუშაგები ფხიზლობდნენ. რძისფრად ინათა, როდესაც მამლებმა პირველად იყივლეს. ჯონი კოჩლავაშვილი რაღაც ფრთხილმა ხმაურმა გამოაღვიძა, ისევ წვიმდა. სანგარში კოჭამდე წყალი დაგუბებულიყო, თვლემდნენ ნაომარი ბიჭები. ჯონი ფრთხილად წამოიმართა ზეზე, ტყისპირებს თვალი მოავლო. ფერდობზე ტყე მთავრდებოდა, მერე მანდარინის ბაღები მიუყვებოდა ბექობს. ბიჭს გულმა რეჩხი უყო - შავი სილუეტები დალანდა ბაღებში - კბილებში ხანჯალგაჩრილი ჩეჩნები ფორთხვით მოცოცავდნენ ქვემოთ. ირაკლი უნდილაშვილი (იგი სანგარში ჯონის გვერდით იწვა): ძილ-ღვიძლში ვიღაცის 

ხმა ჩამესმა: „ბიჭებო, ჩეჩნები!“ - ყველანი წამოვცვივდით. სწორედ მაშინ ვკიდე თვალი ჯონის - ზამბარასავით გაიშალა, სანგრიდან ამოხტა და იქვე, ცაცხვის ხეს ამოფარებულმა ავტომატის ცეცხლი გაუხსნა მტერს. იმავე წამს ჩვენც ფიცხელ ბრძოლაში ჩავებით.

ბრძოლამ დაახლოებით ნახევარ საათს გასტანა. მტერი უკან იხევდა, უკვე გათენდა. თითქოს ამ შეტაკებიდან ყველანი უვნებელი უნდა გამოვსულიყავით. სწორედ ამ დროს ცაცხვის ხესთან - ვიღაცამ „ვაი დედაო!“ დაიძახა. დავინახე, როგორ ჩაიკეცა ჯონი, მერე წაიქცა და სული განუტევა. მძიმედ დაიჭრა მეორე გორელი - ზერტელი ვიტალი ტიელიძე, ისიც რამოდენიმე საათში გათავდა“.

ასე გათენდა 19 სექტემბერის დილა, ისევ მოქუფრულიყო ცა, ისევ წვიმდა.

მტერი უკუიქცა, ტყეს შეაფარა თავი და ახლა იქიდან უშენდა ტყვიას ქართველთა პოზიციებს. ბატალიონში გორელ გიორგი გორგიშელს, იმის გამო, რომ ავღანეთის ომი ჰქონდა გამოვლილი, მეგობრები მოფერებით „დუშმანას“ ეძახდნენ, სწორედ „დუშმანამ“ ივაჟკაცა, მტრის ტყვიებს არ შეუშინდა, ხეებს შორის გახოხდა, ბრძოლის ველიდან ჯერ სულთმობრძავი ვიტალი ტიელიძე გამოიყვანა, შემდეგ - ჯონის გაციებული გვამი“.

ჯონი კოჩლავაშვილი რომ არა , იმ ღამეს ჩეჩნები სანგრებში ერთიანად ჩაგვხოცავდნენო, - ასე მითხრეს გორის მოხალისეთა ბატალიონის მებრძოლებმა. 

მე მათ გორში თავიანთი მეგობრის დაკრძალვაზე შევხვდი. მხედრული პატივით დაკრძალეს ჯონი, მთელი ქალაქი გლოვობდა თავის გულად ვაჟკაცს.

....ზღვა ხალხი ირეოდა კოჩლავაშვილების ეზო-მიდამოში. ჯონის მამის, სულიკოს გვერდით ვიდექი. ეზოში ბატონი ნოდარ ნათაძე შემოვიდა, ჯარისკაცის მამას თანაგრძნობა გამოუცხადა. შემდეგ გენერალ ყარყარაშვილის სამძიმარი გადასცა და, როგორც ასეთ დროს გვჩვევია, ხომ არაფერი გჭირდებათ, ხომ არაფერი გიჭირთო?

შემძრა და გამაოცა მგლოვიარე მამის პასუხმა: „ვაჟი აღარ შემრჩა, რომ ომში გავგზავნო“. 

მხოლოდ უტეხი სულისა და ჯიშის ადამიანებს შეუძლიათ ამაღლდნენ საკუთარ უბედურებაზე. კოჩლავაშვილებიც ამ ჯიშიდან მოდიან".