ამირან კვაშილავა

„.. სახლიც, რაგინდ კეთილად იყოს ნაგები, ჩუქურთმა-სამშვენისებით გამოკოხტავებული, თუ შიგ ადამიანის სუნი არა ტრიალებს, მკვდარია.

ოჩამჩირის რაიონში, სოფელ ცაგერაში კი სულ ჩვეულებრივ ორღობეში ერთი ჩვეულებრივი, დაუმთავრებელი სოფლური სახლი დგას. სახლი – სიმბოლო,კაცურკაცობის, ვაჟკაცური შემართებისა და სამშობლოს სიყვარულის სიმბოლო.

აქ, ამ სახლის დაუმთავრებელი მეორე სართულიდან ვერ უყო ძვრა მტერმა ბატალიონ „თბილისელის“ მეთაურს ამირან კვაშილავას, ბიჯითაც ვერ დაახევინა უკან.

და დგას ასე – დაცხრილული სახლი – სიმბოლო“ (გაზეთი „საქართველოსრესპუბლიკა“, 18. 09. 93 წ.)

1955 წლის 15 ივნისს დაიბადა ამირან კვაშილავა. მშობლებმა ადრეულ ასაკში დააობლეს. ბებიამ და ბაბუამ იკისრეს მისი გაზრდა. რა მძიმე და რა ძნელია ქალისთვის ის ტვირთი, რომელსაც შვილი დაეღუპა და მისი შვილი შავი გულით უნდა ზარდოს.

უღიმღამო იყო ბებიისა და ბაბუის ხელში ამირანის ბავშვობა, მან გადაატანინა ამ ოჯახს დიდი მწუხარება. ბებია მეუღლის ხელშეწყობითა და იმედით უმკლავდებოდა უმძიმეს მწუხარებას, ტრაგედიით მოცულ ოჯახში ყველაფერს აკეთებდნენ იმისთვის, რათა ბავშვს ობლობა არ ეგრძნო და სასიქადულო ვაჟკაცი გაზრდილიყო. 1972 წელს დაამთავრა აკად. ივ. ჯავახიშვილის სახელობის 53-ე საშუალო სკოლა, სწავლა განაგრძო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის გეოგრაფია-გეოლოგიის ფაკულტეტზე, რომელიც 1978 წ. დაამთავრა. ბოლო წლებში მუშაობდა ქალაქის კეთილმოწყობის სამმართველოში. შექმნა ოჯახი.

მართლაც, ბებიას სევდიანმა ნანამ და ცრემლიანმა თვალებმა საოცარი ვაჟკაცი გაზარდეს.

1992 წ. 19 ოქტომბერს თბილისის მერიასთან შეიქმნა დივიზია „თბილისელი“. ამირანი შტაბის უფროსად დაინიშნა, მერე ბატალიონის მეთაურად. იმავე წლის 4 დეკემბერს ბატალიონი ოჩამჩირის რეგიონში წავიდა საბრძოლველად– ლაბრა, ცხენისწყალი, ილორი, ტამიში, ცაგერა. ამირანი ყველაზე უმცროსი იყო, მაგრამ თავისი სიმამაცითა და ადამიანური თვისებებით დიდი ავტორიტეტი მოიპოვა.

1993 წლის 4 მაისს ტყვიამ შეწყვიტა მისი სიცოცხლე. ჩამოასვენეს და 9 მაისს დედის გვერდით დაკრძალეს.

ამირან კვაშილავა სიკვდილის შემდეგ დაჯილდოვდა ვახტანგ გორგასლის III ხარისხის ორდენით. ცაგერაში ერთ-ერთ ქუჩას მისი სახელი ეწოდა.

ზღვა ცრემლმა გააცილა მისი ნატყვიარი სახე, რომელსაც რამდენიმე დღის წინ ამშვენებდა მშვენიერი ღიმილი. დარჩა პატარა შვილი ნათია, უმისობით დარდიანი გულით ძნელ გზაგასავლელი მეუღლე ლალი და უხუცესი ბებია, რომელმაც ამ მწუხარებასაც გაუძლო...