სიკვდილის შემდეგ იგი წარდგენილია სახელმწიფო ჯილდოზე.გამარჯვების სიდიადე უნდოდა ეხარებინა ყველასათვის... ვაი, რომ ვერ გადაურჩა ცეცხლის წვიმებსა და ტყვიის სეტყვას. ვაი, რომ ათარა-არამიანსკაიას დასახლებაში დაიცხრილა მურმანის სხეული. ვერ გადაარჩინეს ორხევის სადესანტო ბატალიონ „ვასიკოს“ მებრძოლი კაცი. კინდღის, ტამიშის სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლების მერე ტყვია თუ მიეკარებოდა, არავის ეგონა თურმე... ასე ფიქრობდნენ ვაჟკაცები. სიკვდილი კი თურმე ორიოდე ფეხის ნაბიჯზე ელოდა

„სიკვდილას“ (ასე ეძახდა იგი თავის თავს, ასე იცნობდნენ მას მეგობრებიც).

განიცდიან ბიჭის შინმოუსვლელობას ტირილისაგან დაღლილი მურმანის დედ-მამა, და, ახლობლები... ნიაღვარივით მოვარდნილ ავბედობას. – ერთადერთი ძმის უდროოდ სიკვდილმა – მეორე ტანჯვაც მოუტანა ჯანელიძეთა ფუძეს –საწოლს მიაჯაჭვა შრომასა და კეთილსინდისიერებაში ქებული ოჯახის ბურჯი,ოჯახის პატრონი გივი. დარდისაგან გალეულმა მამამ არც კი იცის, სად არის ბიჭის საფლავი.

ნაღდი ვაჟკაცი იყოო, აიმედებენ შვილის მეგობრები, მაგრამ დატანჯულ,გაბზარულ გულს მალამოდ მაინც ვერ ედება ეს დამაიმედებელი სიტყვები. ან კი რით შეიძლება დედის სუნთქვისა და მამის სიამაყე შვილის მშობელთა დამშვიდება. მათ სწამთ, რომ მარადჟამს კელაპტრად ენთება სამშობლოს დიდებისათვის დაღუპული ბიჭის სახელი, მაგრამ... შვილის დაკარგვით გამოწვეული „ვაი“ დასრულდება კი?..

< >