ზურაბი ჟღენტი ალბერტის-ძე 17 მაისი 1971 წ. თბილისი  

3-4 სექტემბერი სოხუმის დაცემის შემდეგ, სვანეთის გზაზე. ყველა უვნებელი ჩამოვედით, თუ არ ჩავთვლით, სხეულზე მსუბუქ ნატყვიარებს, მაგრამ ამ გზამ დამანახა თუ როგორია ჯოჯოხეთი...

მინდა ავღნიშნო, რომ მადლობა ჩვენი თაობის ამღზრდელებს, რომ ასეთები ვართ. 22 წლის ღლაპს, 7\62 კალიბრით, სნაიპერმა ფეხი გამიხვრიტა, მოლაპარაკებაზე. გვერდში "გამცილებელი" მომიკლეს, რომ ცოცხლად დავნებებულიყავი და ნახეთ ფეხზე ვდგევარ და არ ვიმჩნევ. მადლობა ამ ხალხს, ვინც ფოტოზე ჩანს, რომ 4 დღის სავალ ყინულზე, კავკასიონის მთებში სტიმულის დაკარგვის უფლება არ მომცეს. ეხლა პირდაპირ ვიტყვი, ტყუპი გოგოები მყავს, ერთი იარაღი ერთი სასიძოსთვის, მეორე იარაღი მეორე სასიძოსთვის მაქვს. გირჩის პროპაგანდით "აღზრდილი", რომ მომადგეს, ხომ უნდა დავაჭედო მინიმუმ ფეხებში?

თქვენი დედაც ჯეკ, როგორ უნდა ახსენოთ სიტყვა სამშობლო, ან სიყვარული? ან ის, რომ მათ შეუძლიათ სახელმწიფოზე ზრუნვა. ელემენტალური კაცი ხომ უნდა კაცობდეს და ქალი ქალობდეს, რაკი ღმერთმა ასეთებად შეგვქმნა ანწუხელიძემ საქართველოს დროშა არ შეურაწყო და ეწამა. დამენია სანგარში ჩაგდებულ ყუმბარას გადაეფარა და ბიჭებს სიცოცხლე შეუნარჩუნა. ჟიული შარტავამ და გაბისკირიამ საქართველო არ შეურაწყვეს და ეწამნენ. გენო ადამიამ თავისი ქალაქის დაცვას შეწირა თავი. ცხინვალში ვირუ დაწვეს ცოცხლად და რამდენიღა გავიხსენო არ ვიცი. რა გირჩი, რის ლგბტ ოპოზიცია, ქართულ ერს ასი ათასი მოწამე გვყავს და ჩვენი აგრესია უკვირს ვინმეს? დიახ, ვართ აგრესიულები და ამისი უფლებაც გვაქვს დამსახურებულად, როცა საფრთხე ენას, მამულს და სარწმუნოებას შეექმნება...

აქ 22 წლის ვარ უკვე. ასეულის მეთაურობის დროს და ზოგჯერ ბატალიონის მეთაურის მოვალეობის შესრულების დროს აფხაზეთში, ჩუმად ვბავშობდი ხოლმე, ეს კარგად ზაზა ხომერიკმა და ირაკლი კორკელიამ იცის რატომღაც მოხდა ისე, რომ ქვედანაყობში დანაკარგი არ მყავს. ეს ავბედითი გზა, ყველამ დავძლიეთ და იარაღით დავბრუნდით სახლებში. შევძელით ისიც, რომ ახალგაზრდა ოჯახები, იმედ-გაცრუებულები ვატარეთ სამშვიდობომდე ყინვაში. იყო ისეთი მომენტიც, მარტოდ დარჩენილმა დედამ, ჩვილ ბავშვთან ერთად მყოფმა, თოვლში ადიალა გადაიფარა და ყინვისგან გასავათებულმა, სიკვდილს ლოდინი დაუწყო. მადლობა უფალს, რომ ბიჭებმა შეძლეს და ქუთაისამდე ჩამოვიყვანეთ, მე თვითონ დაჭრილი ვიყავი და ფიზიკურად სიარულის და სამოტივაციო ბრძანებების გაცემის გარდა, არაფერი შემეძლო. ამ გზაზე წამოსვლა, გია ყარყარაშვილმა გვირჩია რადგან ეს გზა უფრო უსაბრთხო იყო იმ მიზნით, რომ ალყა-შემორტყმულ სოხუმში, შტურმით 40 "დშბ"-ს ბატალიონის ბიჭების თანხლებით შემოსულს, გულრიბშის პანსიონატიდან გასვლისას, მას მტერთან შეხება ისევ მოუწევდა მდინარე კოდორთან რადგან, გასასვლელებს აფხაზები რუსეთის საზღვაო ფეხოსნებთან ერთად აკონტროლებდნენ. გია ჩემთვის ერთად-ერთი და განუმეორებელი ჯარისკაცი, გენერალი და თავდაცვის მინისტრია. მას 27 წლის ასაკში, ორი კონფლიქტური რეგიონი ერგო და საკუთარი ძმის სიკვდილი, იმ გმირ ბიჭებთან ერთად, რომელიც დღეს ჩვენ გვერდში აღარ

https://www.facebook.com/zura.jgenti.7/posts/2513552008788737